Het ontbijt bestond uit een vers geperste fruit- en groentedrank, ijswater, zelfgemaakte jam, versgebakken broodjes, een fruitcompote met kefir, vers gemaakte ravioli met en een kop cappuccino zoals we deze nog nooit hadden gehad. De koffie had pit maar was niet bitter en de schuim was crèmig maar niet dik en vet als slagroom. Het figuurtje in de schuim maakte de presentatie compleet. WOW! Wat kan koffie lekker zijn wanneer het is gemaakt door een goede barista.
Na het ontbijt zochten we de Shinkansen op die ons naar Hiroshima zou brengen en 2,5 uur later stonden we op het station van deze historische plaats. We waren enigszins voorbereid voor deze trip dankzij de Lonely Planet en wat printjes, maar zoals we ook in Osaka deden was de eerste stop de Tourist Information om te dubbelchecken of ons plan hout sneed.
Na een kort beraad met een goed Engels sprekende dame gooiden we ons plan iets om en startte de dag met een bezoek aan het eiland Hiyajima. Waar wij dachten aan een ritje met een speedboot nat het eiland, dacht de VVV-vrouw als een Hollander en adviseerde onze railpassen te gebruiken zodat we gratis met de JR-trein en JR-boot zouden aankomen. We pakten de met toeristen overladen boemel en stonden na 20 minuten te wachten op de veerboot die na een paar minuten aanmeerde en ons overbracht naar het toeristische eiland.
Het eiland voldeed aan alle verwachtingen wanneer je denkt aan een rustiek vakantieoord. Het had een strandde waar je bij eb ver het water in kon lopen, er waren smalle straatjes met kleine pittoreske huisjes, veel oude Japanse cultuur en tradities en een aantal heel erg bekende toeristische trekpleisters waaronder de Miyajima Itsukushima Shrine. Een grote poort ontworpen in de Heian-periode die bij vloed in de zee lijkt te drijven en het eiland optisch lijkt te verbinden met het vaste land.
Maar we waren met het prachtige weer niet de enige die dag die het eiland bezochten. Honderden toeristen verdrongen zich om met het bekende victorie-teken op de foto te kunnen voor de grote oranje poort. De eilandbewoners, waaronder een hele hoop tamme herten waren al helemaal ingespeeld op de toeristen. De herten aten uit je hand en als je niet oplette vraten ze de folders uit je kontzak en de mensen op het eiland bemanden een hele drukke toeristische winkelstraat waar ze heel erg veel rotzooi verkochten. Uuh… We bedoelen natuurlijk: prachtige lokaal gefabriceerde snuisterijen die de herinnering voor eeuwig levend zullen houden.
We gingen in sneltreinvaart langs de winkels om de wat hoger gelegen straatjes op te zoeken waar nauwelijks toeristen te vinden waren. In een klein schattig koffiehuisje waar, behalve een homoseksuele eigenaar, drie locals te vinden waren en verder niemand was. De beste man maakte een kop heerlijke koffie voor ons en zoals het voor ons inmiddels bijna traditie is namen we er een stuk taart bij.
Na de koffie trokken we verder om het eiland verder te bekijken, maar aangezien we maar een korte dag hadden voor zowel het eiland als de stad Hiroshima pakten we de veerboot terug naar het vasteland. Met de informatie van de Tourist Information en de Lonely Planet in de hand gingen we terug met de trein op zoek naar een restaurant waar ze volgens de reisgids heerlijke lokale Japanese Pancakes zouden hebben (okonomiyaki). We kwamen echter voor een dichte deur omdat de Japanners net als de Spagnolen na de vroege lunch een soort siësta houden. Veel restaurants zijn daarom tussen ongeveer 14:00 en 17:30 gesloten.
We veranderden het plan en besloten eerst het Peace Memorial Park te bezoeken. Lopend naar het park kwamen we onderweg een een redelijk drukke winkelstraat waar een aantal restaurants wel geopend waren en we aten er een kop noedelsoep met wat "side dishes".
Na weer heerlijk te hebben gegeten trokken we verder richting de Atomic Bomb Dome, de plek waar op 6 augustus 1945 om 8:15 's morgen de eerste atoombom door de Amerikanen op Hiroshima zou worden gegooid. Al lopend merkten we dat onze voeten er langzamerhand steeds minder zin in kregen, wat voor een groot deel te maken had met het programma van de dag ervoor in Osaka. Maar we kwamen, met een pauze in een ondergronds warenhuis toch redelijk snel aan op de historische plek.
De Atomic Bomb Dome was op de plaats waar de bom viel een van de weinig gebouwen in de omgeving die overeind was blijven staan na de klap en de Japanners besloten het gebouw niet af te breken, maar te behouden als nagedachtenis voor deze klap. In het gebied rond het gebouw en in het Peace Memorial Park in het algemeen waren heel erg veel toeristen te vinden van over de hele wereld. Natuurlijk was na 65 jaar na dato niets meer te zien van de verschrikkelijke gebeurtenis, maar de Japanners waren er niet in geslaagd om de herinrichting smaakvol te doen. Het park en de gebouwen erin deed ons denken aan het communistische Oost-Berlijn met de Karl-Marx Allee als inspiratiebron.
Met voeten die steeds dikker leken te worden, wandelden we langzaam richting het Hiroshima Peace Memorial Museum dat voor 50 yen (40 eurocent) was te bezoeken. We snelden door de sombere en slecht ingerichte tentoonstelling heen en verlieten het troosteloze gebouw zo snel als we konden. Als eikpunt in de geschiedenis was dit gebouw misschien interessant, maar als museum een absoluut drama!
Ondertussen was de zin om nog een stap te zetten tot het nulpunt gedaald, maar we verzamelden de laatste krachten om dan toch het restaurant te bezoeken waar we eerder voor een dichte deur stonden. Het bleek de moeite meer dan waard om terug te komen om te genieten van de plaatselijke versie van de okonomiyaki en zittend aan de bakplaat genoten we van de bakkunsten van het goed ingespeelde team.
Na een Japanese Pancake met Seafood te hebben gedeeld, pakten we de tram naar het station en stapten over om de Shinkansen terug naar Kyoto te nemen. Toen we aankwamen op Kyoto Station was het time or bed.
in date nice. Koken is kunst.
ReplyDelete