Dagtrip naar Hiroshima en Hiyajima

Na een lange dag in Osaka hadden we een trip gepland naar Hiroshima, een plek waar je geweest moet zijn wanneer je Japan bezoekt. Omdat Hiroshima 2,5 uur met de trein is vanaf Kyoto zaten we om 7 uur scherp aan het ontbijt op de 15e verdieping van ons hotel. Ons ochtendritueel startte deze morgen op zijn Italiaans!

Het ontbijt bestond uit een vers geperste fruit- en groentedrank, ijswater, zelfgemaakte jam, versgebakken broodjes, een fruitcompote met kefir, vers gemaakte ravioli met en een kop cappuccino zoals we deze nog nooit hadden gehad. De koffie had pit maar was niet bitter en de schuim was crèmig maar niet dik en vet als slagroom. Het figuurtje in de schuim maakte de presentatie compleet. WOW! Wat kan koffie lekker zijn wanneer het is gemaakt door een goede barista.



Na het ontbijt zochten we de Shinkansen op die ons naar Hiroshima zou brengen en 2,5 uur later stonden we op het station van deze historische plaats. We waren enigszins voorbereid voor deze trip dankzij de Lonely Planet en wat printjes, maar zoals we ook in Osaka deden was de eerste stop de Tourist Information om te dubbelchecken of ons plan hout sneed.

Na een kort beraad met een goed Engels sprekende dame gooiden we ons plan iets om en startte de dag met een bezoek aan het eiland Hiyajima. Waar wij dachten aan een ritje met een speedboot nat het eiland, dacht de VVV-vrouw als een Hollander en adviseerde onze railpassen te gebruiken zodat we gratis met de JR-trein en JR-boot zouden aankomen. We pakten de met toeristen overladen boemel en stonden na 20 minuten te wachten op de veerboot die na een paar minuten aanmeerde en ons overbracht naar het toeristische eiland.



Het eiland voldeed aan alle verwachtingen wanneer je denkt aan een rustiek vakantieoord. Het had een strandde waar je bij eb ver het water in kon lopen, er waren smalle straatjes met kleine pittoreske huisjes, veel oude Japanse cultuur en tradities en een aantal heel erg bekende toeristische trekpleisters waaronder de Miyajima Itsukushima Shrine. Een grote poort ontworpen in de Heian-periode die bij vloed in de zee lijkt te drijven en het eiland optisch lijkt te verbinden met het vaste land.



Maar we waren met het prachtige weer niet de enige die dag die het eiland bezochten. Honderden toeristen verdrongen zich om met het bekende victorie-teken op de foto te kunnen voor de grote oranje poort. De eilandbewoners, waaronder een hele hoop tamme herten waren al helemaal ingespeeld op de toeristen. De herten aten uit je hand en als je niet oplette vraten ze de folders uit je kontzak en de mensen op het eiland bemanden een hele drukke toeristische winkelstraat waar ze heel erg veel rotzooi verkochten. Uuh… We bedoelen natuurlijk: prachtige lokaal gefabriceerde snuisterijen die de herinnering voor eeuwig levend zullen houden.



We gingen in sneltreinvaart langs de winkels om de wat hoger gelegen straatjes op te zoeken waar nauwelijks toeristen te vinden waren. In een klein schattig koffiehuisje waar, behalve een homoseksuele eigenaar, drie locals te vinden waren en verder niemand was. De beste man maakte een kop heerlijke koffie voor ons en zoals het voor ons inmiddels bijna traditie is namen we er een stuk taart bij.



Na de koffie trokken we verder om het eiland verder te bekijken, maar aangezien we maar een korte dag hadden voor zowel het eiland als de stad Hiroshima pakten we de veerboot terug naar het vasteland. Met de informatie van de Tourist Information en de Lonely Planet in de hand gingen we terug met de trein op zoek naar een restaurant waar ze volgens de reisgids heerlijke lokale Japanese Pancakes zouden hebben (okonomiyaki). We kwamen echter voor een dichte deur omdat de Japanners net als de Spagnolen na de vroege lunch een soort siësta houden. Veel restaurants zijn daarom tussen ongeveer 14:00 en 17:30 gesloten.

We veranderden het plan en besloten eerst het Peace Memorial Park te bezoeken. Lopend naar het park kwamen we onderweg een een redelijk drukke winkelstraat waar een aantal restaurants wel geopend waren en we aten er een kop noedelsoep met wat "side dishes".



Na weer heerlijk te hebben gegeten trokken we verder richting de Atomic Bomb Dome, de plek waar op 6 augustus 1945 om 8:15 's morgen de eerste atoombom door de Amerikanen op Hiroshima zou worden gegooid. Al lopend merkten we dat onze voeten er langzamerhand steeds minder zin in kregen, wat voor een groot deel te maken had met het programma van de dag ervoor in Osaka. Maar we kwamen, met een pauze in een ondergronds warenhuis toch redelijk snel aan op de historische plek.



De Atomic Bomb Dome was op de plaats waar de bom viel een van de weinig gebouwen in de omgeving die overeind was blijven staan na de klap en de Japanners besloten het gebouw niet af te breken, maar te behouden als nagedachtenis voor deze klap. In het gebied rond het gebouw en in het Peace Memorial Park in het algemeen waren heel erg veel toeristen te vinden van over de hele wereld. Natuurlijk was na 65 jaar na dato niets meer te zien van de verschrikkelijke gebeurtenis, maar de Japanners waren er niet in geslaagd om de herinrichting smaakvol te doen. Het park en de gebouwen erin deed ons denken aan het communistische Oost-Berlijn met de Karl-Marx Allee als inspiratiebron.



Met voeten die steeds dikker leken te worden, wandelden we langzaam richting het Hiroshima Peace Memorial Museum dat voor 50 yen (40 eurocent) was te bezoeken. We snelden door de sombere en slecht ingerichte tentoonstelling heen en verlieten het troosteloze gebouw zo snel als we konden. Als eikpunt in de geschiedenis was dit gebouw misschien interessant, maar als museum een absoluut drama!

Ondertussen was de zin om nog een stap te zetten tot het nulpunt gedaald, maar we verzamelden de laatste krachten om dan toch het restaurant te bezoeken waar we eerder voor een dichte deur stonden. Het bleek de moeite meer dan waard om terug te komen om te genieten van de plaatselijke versie van de okonomiyaki en zittend aan de bakplaat genoten we van de bakkunsten van het goed ingespeelde team.



Na een Japanese Pancake met Seafood te hebben gedeeld, pakten we de tram naar het station en stapten over om de Shinkansen terug naar Kyoto te nemen. Toen we aankwamen op Kyoto Station was het time or bed.

Een zonnig en bruisend Osaka

Na de regenachtige dag in Kyoto op dinsdag waren we wel toe aan wat beter weer. En dat vonden we in Osaka dat we in één dag wilde zien. Ja, dat is ambitieus. :-)

Net als op maandag keken we uit naar het ontbijt in Hotel Granvia waar we deze dag kozen voor het standaard westerse buffet waar ook Japanse gerechten waren te kiezen. In tegenstelling tot de dag ervoor, waar we chique met een gezelschap zaten te ontbijten op traditioneel Japanse wijze, waren we nu terecht gekomen in een rumoerige vreetschuur. Natuurlijk chargeer ik, maar het contrast was heel erg groot.

We hadden de keuze uit heel veel dingen en voor de meeste gasten was dat een uitnodiging om ook heel veel te nemen. Pancakes met mapje siroop, spek, worstjes, croissants, broodjes, cornflakes in 8 maten, etc, etc…. We beleefde opnieuw een cultuurshock, maar dan andersom. Het beleefde terughoudende dat we inmiddels kennen van de Japanners was ver te zoeken in dit bonte gezelschap van Amerikaanse verwende dozen en asociale Chinezen die schreeuwden alsof ze op de vismarkt stonden.

We sloten het ontbijt af met koffie en vertrokken snel weer naar kamer 765 om ons voor te bereiden op onze dagtripje naar Osaka.



Op het perron 7 aangekomen om de Shinkansen te nemen wachtte ons een diepe diepe teleurstelling. De trein had wel 3 minuten (!!) vertraging. "We want a refund!", riepen we direct. ;-) Toen de trein na "enorm lang wachten" kwam, zochten we de gereserveerde plekken op voor een reisje van maar liefst 30 minuten met de Thunderbird!



Inmiddels zijn we redelijk ervaren steden-trippers dus we hielden ons aan het programma:

01. Plaatselijk Toeristenbureau opzoeken om informatie te vragen en een stadsplattegrond
02. Geld pinnen om de dag door te komen
03. Planning maken voor de dag en uitzoeken met welke metrolijnen we van onze JR Railpass gebruik kunnen maken.

Zo gezegd zo gedaan. Binnen 15 minuten waren we opweg naar de toeristische highlight van Osaka; het Osaka-jo castle dat de inwoners van Osaka honderden jaren heeft beschermd voor overnames van vijandige buren. Op weg naar het kasteel wandelden we gemoedelijk door een groot park in de lentezon waar we hordes schoolkinderen tegen kwamen die herkenbaar waren aan hun gekleurde petjes. Elke klas met een andere kleur en vorm petje zodat het bij elkaar houden van de groep een makkie was voor de begeleiders.



We liepen langzaam richting het prachtige kasteen tussen de hoge stadsmuren door en kwamen aan op een hele grote binnenplaats waar behalve de hoofdtoren meerdere gebouwen te vinden waren en kinderen. Heel erg veel kinderen met allerlei verschillende kleuren petjes. Het was een prachtig schouwspel om deze gedisciplineerde kinderen te zien luisteren, tekenen, vragen beantwoorden en lunchen met zelf meegebrachte lunchdoosjes.



Voordat we de toren ingingen maakte we nog een korte ronde om van het uitzicht te genieten op het park en de skyline van Osaka en stuitten op een groep volwassen mannen met hele grote camera's en telelenzen op zoek naar een heel klein vogeltje.



De grote aandacht van de mannen maakte ook ons nieuwsgierig en na heel goed zoeken tussen het struikgewas vonden ook wij het kleine vogeltje met blauwe veren op zijn rus en een witte borst. We kregen sterk de neiging om te hoesten, gillen en stampen, maar deden het niet. we lieten de mannen lekker foto's maken en beklommen de hoofdtoren van het kasteel.



Het museum dat al een aantal keren compleet was verwoest door oorlogen en bombardementen, was compleet opnieuw opgebouwd en vanbinnen ingericht als museum wat ook in de Bijlmer had kunnen staan. Het geheel was ontdaan van elk schijntje historie door het te beleggen met linoleum en ongezellige verlichting. We bekeken vluchtig de historie van het gebouw en genoten helemaal bovenin van het prachtige uitzicht.

Kasteel bezocht. Check!

Na de reis naar Osaka, de wandeling door het park en de beklimming van de toren was het tijd voor, je raad het al, lunch! We vonden op weg naar de metro in het park een mooi stekkie waar veel lokale zakenmensen in de zon op een bankje van hun lunch zaten te genieten. Ook wij namen, na het kopen van een bak noedelsoep met gefrituurde garnaal, plaats in de zon en slurpten er net als de Japanners er stevig op los. Jummie!!



Onderweg naar de volgende bestemming besloten we spontaan onderweg uit te stappen omdat we op de kaart een groot park (Tenno-jo-koen) hadden gezien met meerdere bezienswaardigheden zoals een grote toren, een dierentuin en een aantal musea. Het gebied ervaarden we als enigszins afgeleefd door het groot aantal zwervers langs de kant van de weg, de afgebladderde panden, gokhuizen en eethuisjes waar je als toerist niet met groot enthousiasme naar binnen zou stappen.



Al snel kwamen we bij het park aan en bereikte direct de ingang van de dierentuin waar volwassenen voor een paar euro naar binnen konden en kinderen gratis. Dat laatste hebben we geweten: Duizenden kinderen met heel veel begeleiding waren in het park aanwezig om te leren van de dieren die er te vinden waren. Dieren zijn altijd leuk om te fotograferen dus Merlijn leefde zich uit met zijn camera, maar na verloop van tijd zagen we alleen nog maar de te kleine kooitjes en de dieren die letterlijk niet lekker in hun vel zaten. We gingen verder…..



Derde programmapunt van de dag was het bezoeken van de baai waar onder meer een Seaworld-gebeuren was te vinden, Universal Studio's en nog wat punten waarvan we dachten dat het bijzonder zou zijn, maar het was een complete deceptie. We waren terecht gekomen in een kruising van Rotterdam en Almere. Lelijk, windig en ongezellig. Zelfs een uitzicht op de 51e verdieping lieten we voor wat was en verdwenen zsm van deze vreselijke plek.

De vierde en laatste stop van de dag in Osaka was Shinsaibashi, het gebied met heel veel winkels en restaurants. Nadat we uit de metro waren gestapt en de weg hadden gevraagd met handen en voeten, kwamen we terecht in een lange overdekte inkoopstraat. Het was er veel te druk, te licht, te luid en sfeerloos en we maakten ons uit de voeten. We zochten wat kleinere parallelstraatjes op om ons doel te bereiken, het watertje Dotombori-gawa waar volgens de Lonely Planet veel leuke en goede restaurantjes zouden zitten.



Omdat de zon nog heerlijk scheen en we nog geen behoefte hadden aan eten, deden we op de Dotombori-gawa een toeristische boottocht met een begeleidster die in extreem hoog tempo in het Japans heel erg veel vertelde over de 2 kilometer waar we over voeren. Ze deed het enthousiast en het was leuk om te zien, maar we kregen er geen klap van mee.

Terug aan de kade vonden we op de brug een klaploper met een kat aan een riempje en een bontmuts op. Te zielig voor woorden natuurlijk, maar net als alle andere toeristen konden we het niet laten om er een foto van te maken. Toen iedereen op de brug zijn interesse had verloren in het dier en zijn baasje sprong de kat in het mandje voorop de fiets en ging onmiddellijk slapen.



Inmiddels ging de zon langzaam onder in Osaka en gingen we op zoek naar een restaurant. Dat lijkt makkelijk in een stad die bruist en leeft en alles tegen je roept dat je daarheen moet komen, maar juist dat maakt de keuze moeilijker. We kozen na een zoektocht van een half uur voor een piepklein restaurantje waar niemand voor de deur stond, maar wel een aantal locals naar binnen gingen.

Het was een smal tentje dat was verdeeld over meerdere verdiepingen en na een hartelijk ontvangst in het Engels werden we naast de ingang neergezet. Uuuhh… Nee dank je. Na aandringen werden we doorverwezen naar boven waar een meid werkte die geen letter Engels sprak, maar met heel veel geduld en hartelijkheid ons door het menu loodste en we weer werden verwend met meerdere gangen Yakitori en salade.



We hadden het duidelijk enorm getroffen met haar en het eten en betaalde een schijntje voor wat we daar hadden gegeten.

We besloten naar Osaka Station terug te lopen wat een wandeling bettende van minstens 3 kilometer en zagen toen echt goed wat voor bruisende energieke stad Osaka is. Overal mensen op zoek naar vertier van divers pluimage, toeterende auto's en overal winkels en restaurants die tot laat open zijn. Osaka rocks!

In een piepklein restaurantje waar 2 jonge hippe gasten de zaak runden wilde we een laatste biertje drinken, maar we werden natuurlijk niet begrepen en kregen een amuse. Whatever. We aten de amuse, dronken het biertje op, werden vreselijk afgezet en liepen met warme voeten die niet meer wilde terug naar het station.

De dag zat erop en het bed wachtte op ons in Kyoto.

Kyoto in de regen. We zochten de pret overdekt.

Met een korte introductie in Kyoto op maandag begonnen we de dinsdag in Kyoto met regen. En dat zou die dag niet veranderen, dus we moesten op zoek naar overdekt vertier.

Na een goede eerste nacht in Kyoto mochten we voor het eerst ontbijten met onze ontbijt-vouchers. Omdat we het hotel hadden geboekt inclusief ontbijt kregen we voor elke dag ieder een voucher waarmee we een van de drie ontbijtzalen mochten bezoeken vanaf 7 uur 's morgens.

We kozen de eerste ochtend voor de "Japanese Cuisine Ukihashi" op de derde verdieping om later deze week de andere ontbijttypen uit te proberen. Na het tonen van de vouchers moesten we even wachten, maar werden al snel door een dame naar een 2-persoons tafel begeleid waar we konden kiezen tussen een compleet vegetarisch Japans ontbijt en een standaard traditioneel Japans ontbijt. We kozen beide voor het laatste.

Het betrof hier dus geen buffet zoals in vele hotels normaal is, maar we kregen een selectie van Japanse gerechtjes die voor ons waren geselecteerd. Het geheel voorafgegaan met een groente-fruitsapje en een een kop groene thee.

Het ontbijt was redelijk experimenteel en vele onderdelen waren ons totaal vreemd, maar het meeste was heerlijk. Op een paar kleine dingen zoals zure ingelegde wortel lieten we een lege tafel achter om deze dag Kyoto te ontdekken.

Navraag bij de Tourist Information de dag ervoor in Kyoto Station had ons geleerd dat er genoeg te doen was in Kyoto. Ook met regen! We startten de dag met een wandeling onder de paraplu naar Kyoto National Museum waar een Memorial Retrospective van de kunstenaar Hagesawa Tohaki op het programma stond. We waren al gewaarschuwd dat deze tentoonstelling ook bij Japanners erg populair was en dat was niets te veel gezegd.



Bij het benaderen van het museum zagen we hordes mensen richting het museum lopen en in de tuin van het museum was een ware paraplu-parade aan de gang. Bij het kopen van de kaartjes vroeg de dame achter de kassa of we echt wel zeker wisten of we een kaartje wilde aangezien de ruimte met de vaste expositie gesloten was, de rij minstens 50 minuten zou duren en het toch echt regende.



We konden de dame geruststellen dat we echt zeker wisten naar binnen te willen en sloten gedwee aan bij de honderden Japanners. Keurig schuifelden we zigzaggend samen met de Japanners door de tuin onder onze paraplu in de tuin en na ongeveer een uur bereikten we de ingang. We zochten een paraplu-garderobe op waar we ons regenscherm stalde en gingen het museum in.



Nog nooit hadden we zo'n druk bezochte tentoonstelling gezien. Bizar! De 400 jaar oude prenten zijn voor de Japanse cultuur van groot belang en zowel jong en oud verdrong zich (enigszins irritant) om de doeken en kamerschermen te kunnen zien. Na het bekijken van de stukken in 10 zalen stonden we weer buiten en vervolgden we onze weg op zoek naar een lekker kop koffie.

Een korte blik op de kaart leerde ons dat aan de overkant van de weg het Hyatt Regency Hotel zal. Nou als ze ergens lekkere koffie moeten hebben is het daar wel. En dat klopte. Na het omkeren van onze geldbuidels dronken we een Cafe Latte in dit prachtige hotel. De lobby van het Hyatt Kyoto is een groot kunstwerk waarbij plafond en muren waren bezet met een soort houtsnijwerk. Echt prachtig.



Met deze stoot cafeïne waren we klaar om met paraplus de regen te trotseren om via de Yasaka Shrine de overdekte Nishiki Food Market te bereiken. Onderweg bezochten we het terrein achter de Yasaka Shrine waar diverse tempels waren te vinden.



Met nog een extra koffie-stop kwamen we aan bij de Nishiki Food Market; een aantal gigantisch lange overdekte smalle verkoopstraatjes met meer en minder interessante winkeltjes en restaurantjes waar we uren zoet zouden zijn om alles te bekijken. We aten onderweg nog een pittige bak noedels met ei en kip en zouden later nog een heerlijk stuk taart nemen bij de derde kop koffie van de dag. Je moet wat als het kutweer is! :-)





De Nishiki Food Market was een flinke wandeling verwijderd van ons hotel, dus al dat eten konden we deels gelukkig weer veteren. Terug op de hotelkamer kropen we achter de MacBook om te kijken wat er verder in de wereld leefde en Eralda bezocht alleen nog wat kledingwinkels op zoek naar schoenen, jurkjes en tassen. Wat vrouwen doen zeg maar….

Omdat we niet veel zin meer hadden de regen in te gaan, hadden we een restaurant uitgezocht in een gebouw grenzend aan het hotel en station. Dat bleek achteraf niet zo'n goede keuze, want dit was een heuse sushi-fabriek. We werden er snel geholpen, maar de sushi was veel te koud en zonder liefde bereid. Tsja, dat is de tol die we moeten betalen voor zoveel goede sushi te hebben gegeten. De mindere gerechten haal je er meteen uit.



Met een regenmars in de benen en een lange dag voor ons in Osaka lagen we weer op tijd op een oor. Zzzzzz…..

Van Takayama naar Kyoto

Maandag stond in het teken van de reis van Takayama naar Kyoto. We hadden een fantastische tijd achter de rug in Takayama, maar met een nieuw reisdoel in het vooruitzicht vonden we het niet erg verder te reizen. Na een laatste keer te hebben genoten van het Japanse Stijl hotel in Takayama stapten we in de "boemel" naar Nagoya om daar over te stappen in de Shinkansen.



Na een reis van ongeveer 3 uur inclusief overstap kwamen we om 12:45 aan op Kyoto Station. Dit trein- en metrostation is een van de grootste gebouwen in Japan en een zeer belangrijke hub in Japan. Het gebouw bevat meerdere winkelcentra, een bioscoop, meerdere overheidsgebouwen en een hotel; het luxe Hotel Granvia Kyōto waar we tot zaterdag zouden blijven.



Omdat we pas om 15:00 uur konden inchecken, moesten we wat tijd doden wat in Kyoto Station geen probleem bleek. Aangezien onze lunch deze dag bestond uit een rijstsnack in de trein, hadden we trek en kozen voor een kop koffie met taart op de bovenste verdieping van het gebouw. We kregen een heerlijk stuk taart in een zogenaamd Spaans restaurant bij de koffie voor te veel geld en zochten kort erna het dak op.



Bovenop het gebouw een parkje (The Happy Terrace) aangelegd waar hoveniers op dat moment het geheel "zomerklaar" aan het maken waren. Vanaf het dak hadden we een mooi uitzicht over de hele stad en het werd ons duidelijk dat deze stad een stuk overzichtelijker was dan Tokyo. Kyoto leek wat betreft de stratenstructuur op New York en door de ligging tussen de bergen was het wat betreft de grootte te overzien (1,5 miljoen mensen).



Na een korte tour door het moderne station van Kyoto, dat door architect Hiroshi Hara is ontworpen en in 1997 is heropend, gingen we terug naar het hotel waar we inmiddels konden inchecken. De koffers waren inmiddels naar onze kamer gebracht op de 7e verdieping waar we door 2 dames werden heen gebracht. WOW! Dit was de grootste hotelkamer tot nu met alle gemakken voorzien en dus vooral veel ruimte.

Na een korte pauze wilde we toch wat zien van de stad en trokken zonder kaart, maar ook zonder plan de stad in. Dat was niet zo handig. Omdat we niet wisten waar we liepen en niet wisten waar we heen moesten kregen we een verkeerd beeld van Kyoto. We belandden in saaie smalle straatjes waar niets te beleven was en vroegen ons af wat we deden in deze stad. We gingen linea recta terug naar het station waar een goed Engels sprekende werknemer van de Tourist Information ons een kaart van Kyoto gaf en een plan wat te doen!



Het uitgaansgebied van Kyoto speelde zich volgende de VVV-er af achter de stations Hanyu-Karasuma Station en Karawamachi Station en daar gingen we dan ook direct heen op zoek naar een geschikt restaurant. Dat lijkt eenvoudiger dan het klinkt aangezien bijna nergens voor ons westerlingen duidelijk is aan de buitenkant wat zich binnen afspeelt. De kaart is bijna nooit in het Engels en vaak kun je er niet binnen kijken. Op goed geluk kozen we gelukkig een erg goed Yakitori restaurant.



We aten er in ontelbare gangen heel veel kleine hapjes die allemaal even smakelijk waren en keerden na een flinke wandeling voldaan terug bij ons hotel Granvia Kyoto.

Laatste dag in Takayama

Zondag 25 april was onze laatste volle dag in Takayama en op deze prachtige zonnige dag trokken we nog een keer de wandelschoenen aan om een ander deel van Takayama te ontdekken. Voordat we op pad gingen genoten we nog een keer van het ontbijt in een volle ontbijtzaal op de 2e verdieping. We waren al gewaarschuwd, maar het leek wel of heel Takayama was uitgelopen om in ons hotel te komen ontbijten. En terecht!



Voor meer foto's van het ontbijt kijk hier

Speciaal voor onze culinaire vrienden maakte Merlijn nog wat detailfoto's van een aantal gerechten en we sloten het ontbijt zoals elke dag af met een kop koffie. Fris gedoucht gingen we op pad naar het eerste doel van de dag: The World Shrine die werd neergezet in Takayama voor het geloof Sukyo Mahikri. We hadden deze gigantisch grote tempel, die in 1984 was afgebouwd, al een aantal keer gezien vanuit het hotel maar hadden vandaag pas de gelegenheid genomen om 'm te bezoeken.

De tempel was niet te missen en we liepen berg op in een rechte lijn op ons doel af. Na een korte ongevraagde uitleg van een Japanse dame op leeftijd wiens tanden haar ware leeftijd verraadde, vonden we de ingang via een bijgebouw en kwamen uit op het plein onder aan de brede trap.



Ook hier lieten groepen Japanners weer zien hoe bedreven ze zijn in met maken van groepsfoto's, maar bovendien hoe vriendelijk ze zijn. Bij het beklimmen van de trappen werden we door vertrekkende Japanners allemaal keurig begroet met Konnichiwa (goedemiddag). Na een uitgebreiden tour te hebben gedaan op en rond de trappen, besloten we ook binnen te kijken.



De binnenkant van de tempel was minstens zo indrukwekkend als de buitenkant. Ook hier was de tempel bekleedt met zeer veel goed, maar ook was er in de volle breedte van het gebouw boven het altaar een indrukwekkend aquarium ingebouwd waar enorme koikarpers in zwommen. De aanwezige gelovigen zeiden hun gebeden die steeds werden beëindigd met een paar korte klappen. Ook in de kerk zeiden alle aanwezigen ons op normaal volume gedag en na een rustmomentje gingen we weer naar buiten.

Het naar binnen en naar buiten gaan van een tempel in Japan gaat veelal gepaard met rituelen. Bij het naar binnen gaan wordt er van je verwacht dat je je handen was en in deze Shrine werd je verplicht je naam en adres in te vullen. Bij naar buiten gaan ondergingen we een ritueel waar we wel aan kunnen wennen; we kregen een schoteltje met sake. Mmmm…. Weer eens wat anders dan een hostie.



Voor meer foto's van de tempel kijk hier

Na het bezoeken van de tempel gingen we op zoek naar het tweede doel van de dag: squirrel forenst. Hoe lang het lopen was van de shrine naar het eekhoorntjespark was ons niet duidelijk, maar de plattegrond liet duidelijke wandelpaden zien door het bos. Het werd niet alleen een flinke wandeling, maar ook een stevige klim! De weg naar de eekhoorntjes liep kris kras door het bos over een flinke heuvel waarbij onze conditie flink op proef werd gesteld. Maar met het zonnetje aan de hemel en de frisse buitenlucht en de prachtige bosrijke omgeving voelde we ons echte "hikers" en dus zetten we flink de pas erin.

Na ongeveer anderhalf uur lopen kwamen we aan bij Risu no Mori; het eekhoorntjespark van Takayama. Na het lezen van een korte Engelse uitleg over de regels in het park (lees: een grote kooi in het bos) en betalen van 1500 yen, mochten we via een sluis naar binnen. We zagen vooral veel hout en kooitjes hangen, maar de kleine knagers lieten zich nauwelijks zien. Pas toen een aantal luidruchtige Aziaten met kinderen weg waren zagen we steeds meer eekhoorns die op zoek waren naar eten.

De beestjes waren al lang gewend aan de mensen en kwamen je bijna vragen of je de gekochte doppinda's alsjeblieft aan ze wilde geven. De in het wild zo schuwe beestjes aten hier gewoon uit je hand en ook Eralda kon de dieren van haar vlakke hand laten eten. Zo schattig!





Inmiddels was lunchtijd aangebroken, maar in de verre omgeving was geen restaurant te bekennen. Dus we kochten in de winkel de bij het park zat een zak met luchtige soja-crackers en gingen terug richting het centrum van Takayama. Aan de rand van het centrum vonden we een restaurant waar ze curry's verkochten. Geen Japans gerecht, maar we waren toch benieuwd wat ze ermee zouden doen.



Het restaurant bleek een fastfood keten waar alle curry's werden gemaakt met dezelfde saus. Bovendien was de saus vet en niet erg smaakvol. Tot overmaat van ramp had de "kok" in de saus van Merlijn een berg kaas meegesmolten. Gatverdamme. Na een wandeling in de frisse buitenlucht is het laatste waar je trek in hebt een vieze snelle 4000 calorieën hap van een fats food joint. Bah!

Zonder het compleet te hebben opgegeten vervolgden we onze weg richting het dorp om wat uit te rusten in het hotel. Merlijn had inmiddels een achterstand opgelopen in het verwerken en online zetten van gemaakte foto's dus dat moest ook nog even worden gedaan.

Rond een uur of half 6 verlieten we met "opgeladen batterij" weer het hotel om stoelen te reserveren voor de treinreis naar Kyoto via Nagoya. Binnen een mum van tijd stonden we weer buiten en gingen we op zoek naar het restaurant waar we eerste avond hadden gegeten. Het eten daar was niet alleen lekker, ook de gastvrouw was zo aardig en behulpzaam dat we daar graag nog een keer wilde eten.

In het kleine restaurant had de kok, die getrouwd bleek met de gastvrouw, een quiche lorraine gebakken die we direct als appetizer kregen toegestopt. Naast dit heerlijke hapje kregen we naast onze bestelling ook nog een kop groene thee en een soepje. Deze vrouw hield van verwennen. We sloten het verblijf in het restaurantje af met een sake-menu waarbij we verschillende soorten kregen te proeven. Als niet geoefende sake-drinkers is het niet makkelijk de diverse soorten te onderscheiden, maar de sake met pruimensmaak en die van 7 jaar oud sprongen eruit.

Omdat de volgende dag de wekker weer vroeg ging, vertrokken we weer richting hotel en gingen vroeg onder de wol. Al met al was het een hele goede keuze geweest om Takayama te bezoeken. Het gaf na de ervaringen in Tokyo weer een heel ander beeld van Japan. Een nieuwe dimensie.

Bergrit in de Japanse Alpen

Toen we ontwaakte scheen de zon al door het rolgordijn en het beloofde een mooie dag te worden. De eerste mooie dag met zon voor ons in Takayama. Na te hebben ontbeten en gedoucht liepen we naar de "Tourist Information" bij Takayama Station om uit te vinden waar en hoe we in de omgeving de bergen in konden. De hoge alpen met besneeuwde toppen die in de verte te zien waren van Takayama had onze nieuwsgierigheid getrokken en we wilde eens kijken hoe hoog we konden komen.

De goed Engels sprekende dame van de plaatselijke VVV gaf ons alle informatie hoe we via een Rope Way (Kabelbaan) op 2156 meter konden komen op de Nishihodakaguchi. Vanaf het Takayama Bus Center vertrokken we om 10:40 voor een reis van anderhalf uur met de bus. De busreis zelf was al spectaculair waarbij we over slingerweggetjes langs diverse "ski resorts" kwamen die in dit jaargetijde uitgestorven waren.

Om 13:13 kwamen we aan in Shinhotaka Onsen waar we de eerste van 2 kabelbanen moesten nemen om te komen op de eindbestemming van de dag. Het gebied van Shinhotaka bevat vele Onsen en het rook er dan ook veelal naar rotte eieren; de lucht van natuurlijk zwavel die het water heeft uit de warmwaterbronnen bevat.

De eerste rit met de kabel baan vanuit Shinhotaka Onsen naar Nabedaira Kogen was een korte. We hoefden in deze rit dan ook maar 188 meter in hoogte te overbruggen in 537 meter. Aangekomen in de Nabedaira Kogen met de kleine gondel zagen we de opbouw van een orkest. We besloten even te blijven plakken op het tussenstation omdat je een concert in de bergen nu eenmaal niet dagelijks meemaakt.

Na een hoop gegiechel van de meisjes en wat serieuze soundchecks onder leiding van de dirigent ging het concert van start. Het geheel werd ingeleid door iemand van Nabedaira Kogen en wat korte speeches van een aantal kids. Het was een geoefende groep die duidelijk niet hun eerste concert deden wat vooral bestond uit Amerikaanse muziek.

In de video hieronder is de soundcheck te zien en de start van het concert.



Met op de achtergrond de live muziek van de band en de prachtige omgeving stapte we in de tweede gondel voor een rit van 2.598 meter waarbij we een hoogte van 845 meter overbrugde. In de gondel waar 121 mensen in paste, maakte ik de onderstaande video waar in het begin de band nog is te horen, maar het geluid van de wind langzaam maar zeker overheerste.



Na een rit van ongeveer 7 minuten met spectaculair uitzicht en gillende Japanners wanneer de gondel iets te veel bewoon, kwamen we aan boven op de berg Nishihodakaguchi om op Mountain View Sengoku Sengokuenchi op 2156 meter hoogte genieten van een geweldig uitzicht. Ondanks de zon die scheen was het boven 3 graden onder nul en stond er een stevige wind die de gevoelstemperatuur nog eens een stuk lager maakte.



We bleven een minuut of 10 genieten van het uitzicht en van de Japanners die alles fotografeerde, maar zelf ook professioneel werden vastgelegd. De Japanners weten toeristische attracties goed uit te buiten wat op deze plek betekende dat je op de foto kon met sneeuwpop, plaatselijke mascottes en een bordje van de actuele temperatuur. Minder dan 30 seconden na het maken van de foto kon je de foto bij de uitgang al kopen voor 1.000 yen! Het betekend dus dat elke foto direct na het maken via een transmitter wordt verzonden naar de uitgang waar deze direct wordt uitgeprint om ter kunnen worden verkocht. Ja, dat deden ook wij! :-)



Behalve dat deze plek een mooie spot was om van het uitzicht te genieten, was het ook de start van een Nature Trail; een wandeling door een ijskoud landschap met anderhalve meter sneeuw en prachtige natuur.



We speelden de toerist met fotocamera en daalden weer voor de terugreis naar Takayama waar we 's avonds heerlijke hapjes aten in een restaurant vlakbij het hotel.

Zoals we al eerder schreven is het eten in Japan een sociale aangelegenheid waarbij je samen over meerdere gangen verschillende hapjes eet. Voor ons resulteerde dat in de volgende gangen deze avond.

- Gang 01: Sushi
- Gang 02: Sashimi
- Gang 03: Japanse groente- en vleesspiesjes
- Gang 04: miso soep
- Gang 05: Gebakken coquilles

Terug op onze hotelkamer bluste we het geheel nog even af met de sake die we hadden gekocht de dag ervoor.

Wat een leven!

Exploring Takayama

Na en volle dag regen was er op vrijdag een droge dag aangebroken. Eindelijk konden we Takayama bekijken zonder paraplu. Rond 8 uur stonden we in de ontbijtzaal om van het Japanse ontbijt te genieten. Dit keer had ik de Flipcam (videocamera) meegenomen om het uitgebreide buffet en ons eten te filmen.



Eerste programmapunt van de dag waren de 2 foodmarkets die in het oude centrum aan het kleine riviertje lagen. Op deze markten verkochten de lokalen eigen verbouwde en ingemaakte groente, maar ook op de toeristen gerichte snuisterijen (lees: huisvlijt).

Samen met busladingen vol Japanners bekeken we de diverse kraampjes en winkeltjes op de markten en genoten van de bloesem aan de bomen. Zoals we al aangaven zijn Japanners echt gek op hun bloesem en fotograferen ze blaadje voor blaadje van de diverse bomen.



Het oude centrum van Takayama is niet zo uitgebreid en je hebt na een paar uur doorstappen de diverse winkeltjes met sake, hapjes, poppen, kimono's wel gezien. Tijdens de wandeling probeerden we een vers gebakken soja cracker en proefden we wat lokale sake waarmee we direct waren overtuigd een fles te kopen.



We wandelden het centrum uit en beklommen de eerste flinke heuvel die we tegen kwamen. Na een klim van ongeveer 20 minuten stonden we boven op de heuvel waar ooit het kasteel van Takayama had gestaan, maar nu alleen nog maar de fundamenten te zien waren. Het uitzicht over het stadje was prachtig, maar de wolken hinderden nog steeds het uitzicht over langere afstand.



Na een korte stijlen afdaling belandden we weer in het centrum en deden de "Interesting Points Tour". Dat betekend dat je in 2 kilometer ongeveer 8 tempels ziet, een begraafplaats en wat grotere graftombes van bekenden Takayamen.



Inmiddels hadden we er een uur of 4,5 op zitten van stevig wandelen en kregen een lichte trek. Omdat we deze avond in ons hotel hadden gereserveerd wilde we niet te zwaar lunchen. We hielden het bij een kop koffie met taart en deelden op de hotelkamer nog wat sushi uit de plaatselijke supermarkt.

Om 18:00 stipt (!) werden we verwacht bij het restaurant en samen met een hoop andere hotelgasten werden we begeleid naar onze tafel. Een plekje aan het raam in een ijskoud restaurant. :-/ Het diner bestond uit een vast aantal gangen en samen met het bestelde bier stond al snel de eerste gang op tafel; een assortiment van hapjes waaronder sashimi en ingemaakte groente. Sommige dingen waren heerlijk, sommige dingen OK en een paar te glibberig om echt van te genieten.



Het was ons duidelijk dat dit een goed restaurant was en waren benieuwd naar de Hida Beef die in deze regio zo veel wordt gegeten. De 6 stukjes beef werd rauw geserveerd en we konden deze zelf aan tafel bereiden boven een groot uitgevallen waxinelichtje, waarbij het vlees op een gedroogd blad in de miso moest worden gegaard. Het was echt heerlijk!



Het diner werd afgesloten met een prachtig opgemaakt dessert die bestond uit meerdere kleine hapjes.



Het diner had aan de verwachtingen voldaan, maar we waren niet te vol zoals je dat in Nederland nog wel eens gebeurd. Japanners zijn meesters in het doseren van voedsel en je bent eigenlijk nooit te vol hier.

Na het diner genoten we op de dertiende verdieping weer van een Japans bad en sloten de avond af op onze hotelkamer met een paar afleveringen van 30Rock. Het was een mooie maar lange dag in Takayama.

meer foto's vind je hier

Takkeweer in Takayama

Het was al voorspeld, maar het was vandaag takkeweer in Takayama. En als het weer regent ben je nu eenmaal wat minder flexibel in je planning van de dag als je op reis bent. Dus niet ronddolen met een kaart van de omgeving in de hand, maar doelgericht naar een plek en uitzoeken met welk vervoermiddel je er komt. We kozen ervoor om deze dag rustig aan te doen en alleen te gaan voor het thee-ceremonie-museum in de buurt.

Maar allereerst ontbijt! :-) Anders als in het Park Hotel in Tokyo hadden we in dit hotel ook een ontbijt genomen in het pakket. Bij inchecken in het hotel kregen we een ieder voor elk ontbijt een voucher waarmee we van het buffet Japanse stijl gebruik mochten maken.

We waren gewaarschuwd door het personeel dat we maar beter voor 8.30 konden komen, omdat het anders erg druk zou kunnen zijn. En we begrijpen inmiddels waarom, want het ontbijt in dit hotel is een waar feest en naar eigen zeggen beroemd in de omgeving. En terecht.

Bij binnenkomst kregen we een dienblad en kwamen we automatisch terecht bij het eerste deel van het buffet waar de warme gerechtjes werden bereid. Het betrof meer dan 30 kleine gerechtjes variërend van gebakken vis tot gezoete krieltjes en van ingemaakte spinazie tot omelet met groente. Goed kijkend naar hoe andere gasten hun blad vulde, leerden we snel dat je voor elk gerecht een apart klein schoteltje kon pakken waardoor je blad redelijk snel vol stond met een grote variatie aan schoteltjes met daarop gerechten die we nog nooit hadden gezien.

Toen we ons omdraaide zagen we een tweede buffet met koude gerechten. Hier konden we kiezen voor vele soorten fruit yoghurt en zoetmakers zoals mangomousse, stukjes cheesecake en weer heel veel kleine hapjes die voor ons wat betreft kleur, vorm en smaak volledig vreemd waren. Wat een feest! We namen een tafeltje midden in het restaurant en tastten toe.

Dit was ver weg het beste ontbijt wat we beiden ooit hadden gegeten.

Europees als we zijn hadden we stiekem toch trek in een kop koffie. Al was het maar om de stoelgang een beetje te helpen, want het eten had bij Merlijn voor het eerst in zijn leven ietwat voor verstopping gezorgd. We zochten de ruimte af en vonden een derde buffet waar de meer westers georiënteerde zaken stonden zoals koffie, thee, brood, jam en diverse sapjes zoals grapefruit- en sinaasappelsap.

Als ik dan één minpunt moet noemen van het ontbijt, is het dat ik mijn camera was vergeten.

Na het ontbijt gingen we terug naar de hotelkamer om uit te zoeken hoe we bij het museum van de Theeceremonie moesten komen, maar aangezien het ondertussen echt hard regende, deden we het heel erg rustig aan. Langzaam aan liepen we richting de bus, aten na bezoek van de plaatselijke supermarkt een rijstsnack als lunch en kochten een busticket voor de cirkel-line waar we die dag op mochten springen waar we maar wilden.

Al eerder in Japan was ons gebleken dat de hulpvaardigheid van dit volk heel erg ver gaat, maar dat ze niet durven zeggen dat ze het niet weten of ze je niet begrijpen. Ze lullen soms maar gewoon met je mee als je wat vraagt wat voor ons in dit geval betekende dat we op de verkeerde bus waren gezet en in de middle of nowhere opnieuw op een bus stonden te wachten.

Maar ja…..

Toen we eenmaal op de juiste bus zaten kwamen we al snel op de plek van de bestemming aan en bezochten het thee-ceremonie-museum.



Behalve voor het museum, kochten we ook een kaart voor een korte ceremonie in een gebouw naast het museum. Na het uittrekken van onze schoenen bij de ingang, belde we bij de kassa voor personeel dat na 10 minuten verscheen. De dame die de kassa bediende bleek ook de vrouw die ons de thee serveerde en de bijbehorende Japanse bonbons.



De ceremonie duurde korter dan we hadden verwacht en de schuimige groene thee was niet te zuipen, maar het was een leuke ervaring! We trokken onze schoenen weer aan en sprongen op de Circle Line bus die ons naar het Takayama Station bracht. Het plan was om te eten in ons hotel, maar het was reeds fully booked dus we reserveerden voor de volgende dag en verlieten het hotel op zoek naar een restaurantje heel erg dichtbij.

Omdat Takayama een klein stadje is (70.000 inwoners) en het is ingesteld op toeristen zit alles redelijk dicht bij elkaar. We vonden een restaurant aan de overkant van de straat waar zowel lokalen zaten als Amerikaanse toeristen. We aten er een heerlijke salade en een combinatie-menu en keerden terug naar het hotel om te baden in een van de Onsen.



In het hotel aangekomen trokken we het huis-pakje aan dat elke dag op de hotelkamer werd ververst en zochten weer een privé Onsen op op de bovenste verdieping van het hotel. Het was heerlijk om na een regenachtige dag in water van minimaal 42 graden te baden zo voor het slapen gaan.



Ondertussen hadden we wat vuile was in het hotel van de wasmachine gegooid en stopte we deze later in de beschikbare droger, maar dat was geen succes. Na de eerste droogbeurt van 20 minuten was de was nog veel te nat om iets mee te doen. Ook een 2e, 3e en 4e beurt hielpen maar weinig, dus we haalden wat was eruit en deden een nieuwe poging. Na een aantal kleine droogbeurtjes werd de was wel wat droger, maar inmiddels hangt onze hotelkamer vol met was die bijna droog is.



Ook in Takayama zelf was het inmiddels droog geworden, en met die gedachte gingen we slapen en hoopten we op een droge volgende dag.