De dag startte voor ons met een westers ontbijt. Sinds we zijn geland in Japan hebben we tot vanmorgen geen brood aangeraakt, maar Eralda's lijf schreeuwde om brood. Zo gezegd zo gedaan. Op weg naar Station Shinbashi hadden we al een bakker gespot, dus daar begon onze dag met gevulde croissants en broodjes ei en zeewier.
Goed gevuld en goed gemutst gingen we op pad naar het park dat we al een paar keer hadden gezien vanuit onze hotelkamer; de Hama-rikyu Gardens. De zeer oude tijden stammen nog uit de tijd dat de Shoguns regeerde in Japan in de 17e eeuw.
Bij de ingang, die we bereikte door het oversteken van een brede slotgracht, werden we warm ontvangen door een oudere man die niets liever wilde dan ons helpen. We betaalde 300 yen entree en kregen een apparaat toegestopt waarmee we het park konden verkennen. Met een koptelefoon en een scherm gingen we op pad en volgden een uitgestippelde route. Wanneer we een interessant item bereikte in het park, hoorde je een korte bel en startte een korte uitleg.
Het park grenst aan het zakencentrum Shiodome en het geeft een goed beeld wat Japan is. Een mix van technologische hoogstandjes gecombineerd met een eeuwenoude cultuur in goede harmonie. Omdat de regen net was gestopt was het bijzonder rustig in het park, maar toen de eerste zonnestralen verschenen, kwamen al snel de toeristen, zowel Europese als Japanse.
De Japans Toeristen zijn net als in Europa goed te herkennen. Of ze reizen in groepen waarbij er een met een vlag meeloopt, of ze hebben de meest moderne camera's bij zich. De laatste groep was in het park op micro-niveau bezig om de laatste stuiptrekkingen van de bloesemperiode vast te leggen. Ook kwamen we terecht in een fotoscoop waar een jongen en meisje in traditionele Japanse "klederdracht" werden gefotografeerd. We gokken ter ere van een bruiloft, maar communiceren met Jappanners blijft lastig. Met handen en voeten probeer je aan te geven dat je het mooi vind en de reactie is dan "walleboel". Tsja, dat duurt dan weer 5 minuten voor je erachter bent dat de beste men "wonderfull" bedoeld.
Na de tuin-tour liepen we voor de tweede keer deze vakantie richting de vismarkt. Dit keer net om te sight-see-en, maar om te lunchen. Door te kiezen voor de hoofdingang van de Fish Market vonden we de diverse winkeltjes die horen bij de visafslag al snel, maar we waren niet alleen. Door het relatief late tijdstip en dankzij de Lonely Planet lijken de bussen direct van het vliegveld naar deze plek te gaan. Mara het was er niet alleen veel te druk, ook de prijzen leken aangepast voor de toeristen. Snel weg hier!
Na een korte blik op de kaart besloten we voor een wandeling van de vismarkt naar Tokyo Tower, een andere toeristische trekpleister in Tokyo de we op de To Do list hadden. Omdat de we geen lunch hadden gehad op de vismarkt kochten we onderweg nog een keer de rijstsnack voor onderweg. Ondanks het feit dat Japanners op straat niet eten, namen we toch even op een bankje plaats om de ergste honger te stillen.
meer Tokyo video's vind je hier
Tijdens de korte stop met rijst snack zochten we in een toilet in het eerste beste gebouw in de buurt. En zoals in zoveel nietszeggende torens om je heen waarvan je dankt dat er alleen mensen naar een computerscherm kijken, vonden we ook hier een levende wereld. Elk gebouw in Tokyo lijkt een soort opzichzelfstaande microkosmos met winkels, bars, restaurants, publieke toiletten en uitkijktorens. De reden hiervoor is simpel: ruimtegebrek. Alles ze iets NIET hebben in Tokyo is het ruimte. Dus gaan de Japanners over al in deze stad de hoogte in en zoeken ze extra ruimte onder zich. Dat zie je overigens ook aan de auto's die veelal smal, klein maar ook hoog zijn.
Anyway.. In het gebouw hielden we een korte plaspauze en besloten op de andere verdiepingen te kijken wat zich er afspeelde. We vonden een aantal restaurants waaronder een waar ze Japanese Pancakes serveerde. Nu kende we deze al uit Amsterdam waar in de 2e Egelantiersdwarsstraat de Amsterdamse Japanese Pancakeworld te vinden is. Omdat Eralda daar nog nooit had gegeten gingen we ervoor! We werden weer vriendelijk ontvangen door jong personeel en namen plaats aan de bar zodat we goed zicht hadden op de bakplaat. De pancakes waren heerlijk en we gingen verder richting de Tokyo Tower.
Op de weg naar Tokyo Tower werd ons ongevraagd nog een keer de weg gewezen door een Japanse die ons vertwijfeld op de kaart zag kijken. Ze leidde ons niet alleen naar de toren, maar ook naar de Zojo tempel, een grote tempel in deze buurt van Tokyo. Zoals alle tempels de we hadden gezien in Tokyo werd ook deze ingeleid door een gigantische poort waar we onderdoor moesten. Aan het einde van het grote plein erachter vonden we de prachtige tempel waar binnen een dienst bezig was.
Na het gebied rond de tempel en de tempel zelf te hebben bekeken gingen we verder om aan de voet van de Tokyo Tower samen met hordes toeristen wat foto's te maken. De toren lieten we verder voor wat het was en besloten de wandeling te vervolgen richting Shinbashi Station. Onderweg kochten we een netje sinaasappels. Fruit ervaren we in Tokyo als iets bijzonders. Misschien doe de bizarre prijzen die je hier betaald voor fruit (euro per sinaasappel), maar we hadden er ontzettende trek in. We vervolgden de marathon, die deze dag leek te worden, richting Akihabara; het centrum van elektronica, gadgets en cartoonkunst in Tokyo.
Het gebied rond Akihabara Station is het best te beschrijven als een mengeling van de beverwijkse bazaar, de mediamarkt en de Drie Dwaze Dagen van de Bijenkorf. Maar dan alles 10 x meer bizar wat betreft aanbod, licht en kleuren. Voor elke winkel staan mensen producten aan te prijzen en staan Japanse barbies in microfoons te schreeuwen. Omdat deze opgedrikte smurfen niet gefotografeerd willen worden helaas geen close ups.
Het laatste deel van de marathon liepen we rond Tokyo Station waar het oude paleis van de Keizer te vinden is. Helaas is het mooiste gebied op het moment gesloten en konden we alleen terecht in een "klein voorportaal" van zijn rijk; een gebied ter grote van 10 voetbalvelden met prachtige bomen en aangeharkte perkjes. Omdat de kilometers in de benen gingen zitten besloten we langzamerhand terug te gaan naar huis. Het plan was 2 haltes met de metro, maar als je dan eenmaal weer loopt ben je er zo! Via Tokyo Station en Ginza kwamen we weer terug in onze vertrouwde buurt bij Shinbashi Station en schoven aan bij een sushi tent.
Bij binnenkomst bleek dat we onze schoenen moesten uittrekken en we zaten aan lagen tafel waarbij je voeten soort van in de grond stopte. De tafels waren eigenlijk ingegraven wat een knus effect had op het restaurant. Als eerste aten we heerlijke sashimi en daarna een aantal warme kip- en visgerechten die iets minder waren. Maar het was toch weer gelukt een nieuwe geslaagd diner te vinden in Tokyo en we waren klaar voor de nacht.
Na in het hotel even te hebben uitgerust gingen we rond een uur of 11 richting Roppongi Station om naar Club Eleven te gaan. Daar speelde Extrawelt en Marc Schneider en Sofia was zo lief geweest aan de vrienden van Cocoon Recordings ons op de lijst te zetten. Dat scheelde voor ons samen toch al snel 100 euro! Nu dachten we, zuinig als wij Hollanders zijn, slim te zijn om vooraf ergens wat te drinken, maar de bar waar we belandden was ver-schik-ke-lijk. De muziek a la Sky Radio en de prijzen a la Ibiza. Na 1 biertje van 5 euro snel weggegaan richting Club Eleven. Binnengekomen in de club stonden we samen met de Japanners gedisciplineerd in de rij en nadat we eerst onze legitimatie hadden getoond en te zijn gefouilleerd mochten we naar de gastenlijst. Het was top geregeld door Sofia dus we stonden al snel bij de kluisjes om spullen te droppen en op zoek te gaan naar de bar. We dronken er Wodka Redbull voor Nederlandse prijzen en stonden er weer keurig voor in de rij. Damned, wat zijn die Japanners toch netjes en wat kunnen wij Hollanders daar veel van leren.
De ruimte waar Extrawelt zou spelen hadden we snel gevonden, maar dat kwam dit keer niet door het vele licht. De zaal was pikdonker, maar de muziek stond snoeihard. Blij dat we er met onze oordoppen stonden. Samen met een hok vol dronken Japanners die helemaal gek worden als ze alcohol hebben gedronken bleven we tot aan het einde van de Liveset van Extrawelt. Merlijn's rug werkte mede door de marathon van die dag niet meer mee en we zochten de taxi op. Met de bekende handen en voeten uitgelegd waar we heen moesten en in bed gestrort.
Het was een hele lange maar mooie dag!
No comments:
Post a Comment