Van Takayama naar Kyoto

Maandag stond in het teken van de reis van Takayama naar Kyoto. We hadden een fantastische tijd achter de rug in Takayama, maar met een nieuw reisdoel in het vooruitzicht vonden we het niet erg verder te reizen. Na een laatste keer te hebben genoten van het Japanse Stijl hotel in Takayama stapten we in de "boemel" naar Nagoya om daar over te stappen in de Shinkansen.



Na een reis van ongeveer 3 uur inclusief overstap kwamen we om 12:45 aan op Kyoto Station. Dit trein- en metrostation is een van de grootste gebouwen in Japan en een zeer belangrijke hub in Japan. Het gebouw bevat meerdere winkelcentra, een bioscoop, meerdere overheidsgebouwen en een hotel; het luxe Hotel Granvia Kyōto waar we tot zaterdag zouden blijven.



Omdat we pas om 15:00 uur konden inchecken, moesten we wat tijd doden wat in Kyoto Station geen probleem bleek. Aangezien onze lunch deze dag bestond uit een rijstsnack in de trein, hadden we trek en kozen voor een kop koffie met taart op de bovenste verdieping van het gebouw. We kregen een heerlijk stuk taart in een zogenaamd Spaans restaurant bij de koffie voor te veel geld en zochten kort erna het dak op.



Bovenop het gebouw een parkje (The Happy Terrace) aangelegd waar hoveniers op dat moment het geheel "zomerklaar" aan het maken waren. Vanaf het dak hadden we een mooi uitzicht over de hele stad en het werd ons duidelijk dat deze stad een stuk overzichtelijker was dan Tokyo. Kyoto leek wat betreft de stratenstructuur op New York en door de ligging tussen de bergen was het wat betreft de grootte te overzien (1,5 miljoen mensen).



Na een korte tour door het moderne station van Kyoto, dat door architect Hiroshi Hara is ontworpen en in 1997 is heropend, gingen we terug naar het hotel waar we inmiddels konden inchecken. De koffers waren inmiddels naar onze kamer gebracht op de 7e verdieping waar we door 2 dames werden heen gebracht. WOW! Dit was de grootste hotelkamer tot nu met alle gemakken voorzien en dus vooral veel ruimte.

Na een korte pauze wilde we toch wat zien van de stad en trokken zonder kaart, maar ook zonder plan de stad in. Dat was niet zo handig. Omdat we niet wisten waar we liepen en niet wisten waar we heen moesten kregen we een verkeerd beeld van Kyoto. We belandden in saaie smalle straatjes waar niets te beleven was en vroegen ons af wat we deden in deze stad. We gingen linea recta terug naar het station waar een goed Engels sprekende werknemer van de Tourist Information ons een kaart van Kyoto gaf en een plan wat te doen!



Het uitgaansgebied van Kyoto speelde zich volgende de VVV-er af achter de stations Hanyu-Karasuma Station en Karawamachi Station en daar gingen we dan ook direct heen op zoek naar een geschikt restaurant. Dat lijkt eenvoudiger dan het klinkt aangezien bijna nergens voor ons westerlingen duidelijk is aan de buitenkant wat zich binnen afspeelt. De kaart is bijna nooit in het Engels en vaak kun je er niet binnen kijken. Op goed geluk kozen we gelukkig een erg goed Yakitori restaurant.



We aten er in ontelbare gangen heel veel kleine hapjes die allemaal even smakelijk waren en keerden na een flinke wandeling voldaan terug bij ons hotel Granvia Kyoto.