Elizabeth, die de afgelopen periode in Japan was geweest, had ons getipt om voor sluitingstijd voor de deur te staan om op het exacte openingstijdstip als een van de eerste klanten naar binnen te lopen. Naar eigen zeggen zouden we ons als een prins(esje) voelen. We hadden geen idee wat ze hiermee bedoelde, maar we stonden ruim op tijd voor een dichte deur en namen plaats op de stoelen die bij de ingang waren geplaatst voor een ieder die te vroeg was.
Om 5 voor 10 gingen de deuren open, maar tot onze verbazing bleven alle Japanners staan. De dame met de sleutels ging in de deuropening staat, maakte een korte buiging en deed verder niets. Zo bleef de dame in kwestie tot exact 10 uur zo staan, sprak de wachtende mensen beleefd toe en deed 3 stappen naar achter om iedereen te begroeten die het warenhuis binnen stapte. En met begroeten bedoel ik voor iedereen een korte buiging maken en wat brabbelen in het Japans.
Maar niet alleen zij deed dit. Iedereen die in het warenhuis werkte stond gereed op zijn afdeling en boog naar de eerste bezoekers van Matsuya. We voelde ons inderdaad prins en prinses in een vreemd land en bogen netjes terug naar iedereen die ons begroette.
Net als vele andere plekken is dit warenhuis een echt culinair feest! We dronken in de koffiebar een met zorg bereidde kop koffie van vers gemakken bonen en gezet in mini-koffiepotjes. Deze werden geserveerd met glaasjes ijswater die continu werden bijgevuld. Na deze heerlijk Bak Pleur bekeken we deze gigantische winkel vanaf de roltrappen om helemaal bovenin te eindigen bij de afdeling vers bereidde maaltijden.
Het was een lust voor het oog om deze inmiddels volgelopen etage te zien en vooral te ruiken. Alle soorten gerechten werden er vers bereid en overal kon alles worden geproefd. Na ongeveer een uur in de luxe koopflat te hebben rondgelopen vervolgden we onze weg in Ginza. Omdat we tot dat moment nog maar 1 kop koffie hadden gehad en nog niets gegeten namen we in een coffeestore nog en Cafe Latte en bestelde er een Croq Monsieur bij. Deze verse warme boterham werd gemak met ham en een heerlijke Franse kaas.
We vervolgden onze weg in Ginza met Fotocamera en Flipcam in de aanslag en bezochten er onder meer een pilot store van het kledingmerk Marimekko en het Sony Building waar je als tech-liefhebber je hart kunt ophalen. De grootste televisies, mobiele opname apparaten, videocamera's, fototoestellen en laptops. Alle laatste producten van Sony kun je er bekijken. Met een aantal andere toeristen bekeken we ook een presentatie van de laatst 3D TV van ongeveer 15 minuten. Iedereen met een bril op in de ruimte was echt verrast over de 3D kwaliteit van de Sony televisies en vooral de Playstation Games deden je maag doen omkeren! Een blok verwijderd van het Sony Building was een presentatieruimte van Nissan waar de Nissan Landglider werd getoond; de auto met 0 emissie.
Als je onderweg bent in Tokyo is het niet moeilijk de weg te vinden. Ook al zijn veel borden wat betreft schrift alleen in het Japans, door de verschillende pictogrammen en korte Engelse verklaring, kom je er altijd wel uit. Kijkend op zo'n bord zagen we opeens de naam "Jan Joosten". Dat moest wel Nederlands zijn.
Jan Joosten bleek een Nederlandse ontdekkingsreiziger te zin geweest die per ongeluk in Japan terecht kwam, maar er een handelspost opende en zo al rond 1641 de start gaf aan een goede relatie tussen Nederland en Japan. Als we het monument moeten geloven in Ginza dat 20 april 1989 werd onthuld (precies 21 jaar geleden!!) had de Hollandse wetenschap die Joosten meebracht grote invloed op het Japan van toen en legde het de basis voor de start van de modernisering van het land.
Een fijn stukje VOC mentaliteit in Japan. Hoezee!!
Omdat we al weer een paar kilometer in de benen hadden en de Tosti-Tokyo-style al lang was verteerd togen we wederom naar Tokyo Station om op zoek te gaan naar weer een nieuwe lunch ervaring. In een van de vele tunnels van het station vonden we een klein restaurantje waar we samen met een dame uit de bediening in de etalage wat uitkozen. Engels was ook hier geen optie. We namen een salade met verse krab, gebakken tonijn filet en tuna-handroles. Vergezeld van een paar Saporro's (bier) ging het maaltje erin al ketelapper.
Met een paar redelijk dikke voeten van het wandelen en volle pens besloten we 2 haltes de metro te pakken richting hotel om even kort uit te rusten en ons op te maken voor de avond, een diner met Yuuki in een door hem uit te kiezen restaurant.
Terug op de hotelkamer maakte we een afspraak met Yuuki om 21 uur op Shibuya station bij de Starbucks om vanuit daar naar het restaurant ShabuZen te gaan. Dit restaurant is bekend in Tokyo voor het gerecht Shabu-Shabu wat je misschien wel kent uit de film "Lost in Translation". Shabu-Shabu is een vleesgerecht waarbij je aan tafel het vlees zelf bereid in heet water. De dame in de bediening pookt het gashaartje onder de ketel op en met XL-chopticks sleep je de flinterdun gesneden plakken rundvlees door het water tot het niet meer roze ziet. Wanneer het gaar is dompel je het stuk vlees in een van de 2 kommetjes met dipsauzen (een lichte sojasaus en een sesamsaus) en klaar is klara. Naast het vlees kook je ook groente in het zelfde water en in combinatie met wat rijst en een klein noedelhapje achteraf heb je een mooie complete maaltijd.
Dat het gerecht naast de rib uit een koe ook een rib uit ons lijf betekende mocht de pret niet drukken. Het was een heerlijk diner en erg gezellig met Yuuki die ons veel antwoorden kon geven op vragen die we hadden.
Meer foto's van dag 07 vind je hier.
No comments:
Post a Comment