Voor meer foto's van het ontbijt kijk hier
Speciaal voor onze culinaire vrienden maakte Merlijn nog wat detailfoto's van een aantal gerechten en we sloten het ontbijt zoals elke dag af met een kop koffie. Fris gedoucht gingen we op pad naar het eerste doel van de dag: The World Shrine die werd neergezet in Takayama voor het geloof Sukyo Mahikri. We hadden deze gigantisch grote tempel, die in 1984 was afgebouwd, al een aantal keer gezien vanuit het hotel maar hadden vandaag pas de gelegenheid genomen om 'm te bezoeken.
De tempel was niet te missen en we liepen berg op in een rechte lijn op ons doel af. Na een korte ongevraagde uitleg van een Japanse dame op leeftijd wiens tanden haar ware leeftijd verraadde, vonden we de ingang via een bijgebouw en kwamen uit op het plein onder aan de brede trap.
Ook hier lieten groepen Japanners weer zien hoe bedreven ze zijn in met maken van groepsfoto's, maar bovendien hoe vriendelijk ze zijn. Bij het beklimmen van de trappen werden we door vertrekkende Japanners allemaal keurig begroet met Konnichiwa (goedemiddag). Na een uitgebreiden tour te hebben gedaan op en rond de trappen, besloten we ook binnen te kijken.
De binnenkant van de tempel was minstens zo indrukwekkend als de buitenkant. Ook hier was de tempel bekleedt met zeer veel goed, maar ook was er in de volle breedte van het gebouw boven het altaar een indrukwekkend aquarium ingebouwd waar enorme koikarpers in zwommen. De aanwezige gelovigen zeiden hun gebeden die steeds werden beëindigd met een paar korte klappen. Ook in de kerk zeiden alle aanwezigen ons op normaal volume gedag en na een rustmomentje gingen we weer naar buiten.
Het naar binnen en naar buiten gaan van een tempel in Japan gaat veelal gepaard met rituelen. Bij het naar binnen gaan wordt er van je verwacht dat je je handen was en in deze Shrine werd je verplicht je naam en adres in te vullen. Bij naar buiten gaan ondergingen we een ritueel waar we wel aan kunnen wennen; we kregen een schoteltje met sake. Mmmm…. Weer eens wat anders dan een hostie.
Voor meer foto's van de tempel kijk hier
Na het bezoeken van de tempel gingen we op zoek naar het tweede doel van de dag: squirrel forenst. Hoe lang het lopen was van de shrine naar het eekhoorntjespark was ons niet duidelijk, maar de plattegrond liet duidelijke wandelpaden zien door het bos. Het werd niet alleen een flinke wandeling, maar ook een stevige klim! De weg naar de eekhoorntjes liep kris kras door het bos over een flinke heuvel waarbij onze conditie flink op proef werd gesteld. Maar met het zonnetje aan de hemel en de frisse buitenlucht en de prachtige bosrijke omgeving voelde we ons echte "hikers" en dus zetten we flink de pas erin.
Na ongeveer anderhalf uur lopen kwamen we aan bij Risu no Mori; het eekhoorntjespark van Takayama. Na het lezen van een korte Engelse uitleg over de regels in het park (lees: een grote kooi in het bos) en betalen van 1500 yen, mochten we via een sluis naar binnen. We zagen vooral veel hout en kooitjes hangen, maar de kleine knagers lieten zich nauwelijks zien. Pas toen een aantal luidruchtige Aziaten met kinderen weg waren zagen we steeds meer eekhoorns die op zoek waren naar eten.
De beestjes waren al lang gewend aan de mensen en kwamen je bijna vragen of je de gekochte doppinda's alsjeblieft aan ze wilde geven. De in het wild zo schuwe beestjes aten hier gewoon uit je hand en ook Eralda kon de dieren van haar vlakke hand laten eten. Zo schattig!
Inmiddels was lunchtijd aangebroken, maar in de verre omgeving was geen restaurant te bekennen. Dus we kochten in de winkel de bij het park zat een zak met luchtige soja-crackers en gingen terug richting het centrum van Takayama. Aan de rand van het centrum vonden we een restaurant waar ze curry's verkochten. Geen Japans gerecht, maar we waren toch benieuwd wat ze ermee zouden doen.
Het restaurant bleek een fastfood keten waar alle curry's werden gemaakt met dezelfde saus. Bovendien was de saus vet en niet erg smaakvol. Tot overmaat van ramp had de "kok" in de saus van Merlijn een berg kaas meegesmolten. Gatverdamme. Na een wandeling in de frisse buitenlucht is het laatste waar je trek in hebt een vieze snelle 4000 calorieën hap van een fats food joint. Bah!
Zonder het compleet te hebben opgegeten vervolgden we onze weg richting het dorp om wat uit te rusten in het hotel. Merlijn had inmiddels een achterstand opgelopen in het verwerken en online zetten van gemaakte foto's dus dat moest ook nog even worden gedaan.
Rond een uur of half 6 verlieten we met "opgeladen batterij" weer het hotel om stoelen te reserveren voor de treinreis naar Kyoto via Nagoya. Binnen een mum van tijd stonden we weer buiten en gingen we op zoek naar het restaurant waar we eerste avond hadden gegeten. Het eten daar was niet alleen lekker, ook de gastvrouw was zo aardig en behulpzaam dat we daar graag nog een keer wilde eten.
In het kleine restaurant had de kok, die getrouwd bleek met de gastvrouw, een quiche lorraine gebakken die we direct als appetizer kregen toegestopt. Naast dit heerlijke hapje kregen we naast onze bestelling ook nog een kop groene thee en een soepje. Deze vrouw hield van verwennen. We sloten het verblijf in het restaurantje af met een sake-menu waarbij we verschillende soorten kregen te proeven. Als niet geoefende sake-drinkers is het niet makkelijk de diverse soorten te onderscheiden, maar de sake met pruimensmaak en die van 7 jaar oud sprongen eruit.
Omdat de volgende dag de wekker weer vroeg ging, vertrokken we weer richting hotel en gingen vroeg onder de wol. Al met al was het een hele goede keuze geweest om Takayama te bezoeken. Het gaf na de ervaringen in Tokyo weer een heel ander beeld van Japan. Een nieuwe dimensie.
No comments:
Post a Comment