In Japan is alles anders.

Er zijn meerdere redenen gek te zijn van Japan. Het eten is een heel belangrijk element en ook de vriendelijkheid is een belangrijke reden. Maar in essentie gaat het erom dat alles anders is.

Om aan te geven "hoe" anders, bekijk deze onderstaande video die laat zien hoe Japanners vermenigvuldigen.



In Japan is echt alles anders.

Deksels! De kunst ligt op straat. In Japan.

In ons eerst bezoek aan Tokyo in April 2009 stonden we beide perplex bij het zien van onderstaande putdeksel. Nog nooit hadden we zo'n vrolijk vormgegeven deksel gezien en dachten dat dit was om extra op te vallen. Het was immers een teken voor de brandweer en daar kon je maar beter niet parkeren.



Maar dankzij een Tweet van Burodestruct kwamen terecht op hun Flickr profiel met een waanzinnige selectie "Manhole Covers" in Japan. Het blijkt dus gemeengoed!


Je kunt op een kaart zien waar de foto's zijn genomen van de kunstzinnige putdeksels in Japan. En als er niet te veel sneeuw ligt in Januari komen wij zeker terug met een collectie foto's van deze kunststukjes.

Sushi in Shinjuku Tokyo

Tijdens onze laatste week in Tokyo in april 2009 kregen we van de receptioniste de tip voor een goed sushi restaurant waar we het volgende filmpje maakten van de charmante sushi-chef.



Ter voorbereiding van onze aankomende trip wisten we één ding zeker: daar gaan we weer heen!

Het was een kleine zoektocht op de kaart van Tokyo, maar uiteindelijk hebben het kleine restaurant weer gevonden.


View Japan in a larger map

Streetview:



Alleen door eraan te denken staat het water al in onze mond.

Apen met eigen hotspring in Jigokudani Monkey Park

Nu we de tickets hebben geboekt naar Tokyo en dus weten dat we van 20 tot en met 29 januari in Japan zijn is de voorpret begonnen. Die voorpret begon eigenlijk al direct toen we afgelopen mei terug kwamen van een reis van 3 weken en toen al wisten dat we snel weer een keer terug wilde. Japan is een fascinerend land waar heel veel valt te beleven.

Een touristische trekpleister die ook wij willen bezoeken zijn de Japanse Makaken in Jigokudani Monkey Park (Nagano), die daar in de winter genieten van de hete Onsen in de buitenlucht. Het is een gok om vanuit Tokyo de dagtrip te maken aangezien ze niet dagelijks baden, maar we gaan ervoor! De kans dat we foto's kunnen maken zoals hieronder kunnen we gewoon weg niet voorbij laten gaan.



Uniek toch?

Overigens zijn de badende apen ook online live te volgen via de Webcam die de Japanners er hebben geplaatst.

Tokyo. We komen weer!

In het kader van mijn komende 40e verjaardag op 21 januari 2011 hebben we besloten weer naar Japan te gaan. Nu niet de volle 3 weken, maar een stedentrip van 9 dagen. En we hebben er zin in. We vliegen weer met KLM en slapen onder de rook van het station Shinjuku. Heel benieuwd naar Tokyo in de winter.

Japanse Wierook

Terug van vakantie hebben we er alles aan gedaan om het gevoel van vakantie zo lang mogelijk vast te houden. Zo namen we na terugkomst nog een paar dagen vrij om niet meteen aan het werk te hoeven en het Japan-gevoel nog even vast te houden. Maar ook namen we wierook mee uit Kyoto.



De wierook is echter zo lekker dat we snel op zoek moeten naar nieuwe. Weet iemand wat er staat op deze verpakking?

Een week terug in Nederland.

We zijn iets meer dan een week terug uit Nederland en wat ons rest zijn een hoop mooie herinnering, een oude Japanese Railpass en een wat stempels in ons paspoort.





Het valt niet mee om weer in Nederland terug te zijn want we missen Japan enorm. Vooral de omgangsvormen in Japan, de reinheid en het heerlijke eten is iets waar we in Japan graag aan wende.

Voor het Japans eten gingen we als een soort afscheid op afstand afgelopen woensdag eten bij Kaiko in Amsterdam. Een piepklein Japans restaurant in de rivierenbuurt op steenworp afstand van het Okura.

Voor Nederlandse begrippen is het een prima sushi-restaurant, maar met het eten in Tokyo nog in ons geheugen was het lastig genieten voor ons. We hebben besloten om maar even geen sushi meer te eten in Nederland.

Dag 21. Bye bye Japan. Maar we komen terug. Zeker weten!

Met veel te weinig slaap (3 uur) werden we wakker in het Best Western Hotel in Shinjuku en het was tijd om de trein te pakken naar het vliegveld.

Van het ontbijtbuffet namen we dit keer alleen een bordje chocopos om op gang te komen, maar lieten de vette kant voor wat het was. De koffie deden we als zo vaak in Tokyo bij Excelsior Café en toen was het echt tijd om afscheid te nemen van deze geweldige stad.



Om 9.39 hadden we 2 stoelen gereserveerd in de Narita Express die er 80 minuten over zou doen om ons af te zetten bij Terminal 1. In de trein hadden we al op een monitor kunnen lezen dat het vliegtuig 20 minuten eerder zou vertrekken, maar we lagen mooi op schema en hadden tijd genoeg om nog wat te eten en te winkelen.

Na te hebben ingecheckt zochten we allereerst het sushi restaurant op om voor een allerlaatste keer in Japan sushi te eten. Dit keer geen sushi waarmee een Michelin-ster kon worden behaald, maar een lopende band sushi zaak waar je aan de hand van de hoeveelheid bordjes en de kleur ervan afrekent.

Na een rondje winkels zochten we de gate op om de Boeing 747-400 van KLM in te gaan voor weer een vliegreis van 11 uur. Net als op de heenreis had ook dit keer Chantal haar best gedaan goede plekken voor ons te reserveren, maar dit keer hadden we echt goede plekken.



We zaten namelijk in de luxe toeristenklasse dat je kunt afkopen door 125 euro extra neer te leggen voor een ticket en omdat we op de eerste rij zaten hadden we onbeperkt beenruimte. Nogmaals 3x dank Chantal!

De vlucht zelf ging prima, maar slapen in een vliegtuig is aan ons echt niet besteedt. Zo'n apparaat maakt zoveel herrie en de stoelen in eco-class zijn toch dermate klote dat je niet lekker zit. Wij hielden het tijdens de vlucht bij zo veel mogelijk afleveringen kijken van 30rock (tot de batterij het begaf) en een beetje soezen met je ogen dicht.

Maar zo'n vlucht geeft je wel tijd na te denken over je reis. Wat gaan we nu echt missen aan Tokyo en wat helemaal niet. Hieronder het lijstje.

Wat gaan we missen:
- Het fantastische eten
- De hoffelijkheid van de Japanners
- De schone goed onderhouden steden
- Het feit dat alles anders is (op een leuke manier)
- De prachtige natuur
- Het reizen met het openbaar vervoer
- ….

Wat gaan we niet missen:
- De op straat rochelende Japanners
- Slurpende Japanners tijdens het eten
- Snotterige gerechten
- Japanners die geen nee kunnen zeggen
- Het feit dat we ons niet verstaanbaar konden maken
- …..



Maar een ding is zeker. Wij komen terug in Japan!

De laatste dag in Tokyo. Een mooie dag in Asakusa en Yoyogi Park.

Maandag 3 mei was onze laatste volle dag in Japan en we hadden mazzel dat het een mooie dag was.

Op tijd stonden we in de lift om de ontbijtzaal op te zoeken op de 3e verdieping, maar dat was een culinaire domper. We waren de afgelopen week enorm verwend met culinaire hoogstandjes bij het ontbijt en werden nu geconfronteerd met het tegenovergestelde. Vette gefrituurde kip, slappe friet, doorgebakken kool en slappe koffie. Daar moesten we het onder meer mee doen.

Mmm… Gelukkig waren er ook wat cornflakes-achtige producten uitgestald, dus we aten wat chocopops met melk en lieten het verder voor wat het was.

Inmiddels was het onze 10e dag Tokyo en we hadden voor ons gevoel nog zo weinig gezien! Elke keer als we weer in een andere buurt kwamen, wisten we dat we er een maand zouden kunnen blijven om het er enigszins te leren kennen. Maar wat wil je in een stad waar tussen de 35 en 29 miljoen mensen wonen.

Een van de wijken die waar we nog niet waren geweest was Asakusa, een wijk gelegen in het oosten van de stad waar relatief veel tempels en andere bezienswaardigheden te bezoeken zijn. Maar de wijk is niet meer zo populair als begin vorige eeuw, toen het de functie had die Shinjuku nu heeft; de plek met de meeste entertainment.



Met de metro (JR Circle Line) was Asakusa toch al snel zo'n 40 minuten rijden, maar omdat we vroeg waren weggegaan was het nog niet zo druk in het toeristische gebied. We begonnen de verkenning met het volgen van een route uit de Lonely Planet, maar daar weken we snel vanaf aangezien dat de drukste plekken waren uit het gebied.



Omdat we om 3 uur met een bevriende dj uit Duitsland hadden afgesproken bij Shibuya, konden we niet al te lang blijven Asakusa. Je vergist je namelijk al snel in de afstanden en reistijden in Tokyo en we wilden ook nog even bij het hotel laangs in Shinjuku om wat spullen te droppen.

Onze lunch bestond deze dag, na de vette meuk 's morgens, uit een een kleine dikke gevulde pannenkoek met bakkersroom die ze op straat verkochten in Shibuya. Niet veel, maar genoeg om de middag mee door te komen met in het achterhoofd de reservering bij het sushi restaurant waar we 2 dagen daarvoor zo heerlijk hadden gegeten.

Omdat we ruimschoots op tijd waren in Shibuya hadden we tijd voor Eralda een paraplu te kopen in een van de 3 warenhuizen in het station. Na 3 weken wikken en wegen had Eralda besloten een plu mee te nemen naar Nederland naar een ontwerp van Vivienne Westwood. Op hoop van zegen dat ie mee kan in de handbagage.

Na een korte kansloze stop op de herenafdeling waar ze alleen rekening houden met de maten van Japanners, waren we nieuwsgierig wat Adidas te bieden had op de bovenste verdieping. Toen de liftdeuren opengingen stond ons een verrassing te wachten. Er was namelijk een voetbalveld op de bovenste verdieping van dit warenhuis.



Om stipt 15 uur zaten we in de Starbucks, de ideale plek om af te spreken, te wachten op Mathias Kaden die een kwartiertje later aan kwam lopen. Ook voor leek Tokyo op de kaart kleiner dan in werkelijkheid.

We dronken op zijn verzoek ergens een kop thee aangezien hij nog niet had ontbeten en trokken langzaam richting het Yoyogi park. Aangezien het prachtig weer was en Golden Week was het gezellig druk in het mooi aangelegde en schone park.

Omdat het Golden Week was, waren en vele activiteiten in het park zoals concerten en een groot Flower Festival, een soort statisch bloemencorso omlijst met de gebruikelijke eettentjes. We liepen er rustig doorheen en passeerden een groep kids die de moderne versie van het touwtje sprongen, Double Dutch, enorm goed onder knie hadden. Op Old School Hip Hop deden ze een voor een de meest waanzinnige truc en pasjes tussen de touwen.



Een stukje verder op, waar we in het zonnetje gingen zitten, waren een groep jongens met de Hacky Sack aan het goochelen en was een oudere heer druk in de weer met een wandelstok. De man was op leeftijd, maar bewoog nog erg goed en wilde graag voor de camera zijn truckjes laten zien.





Na heerlijk in het zonnetje te hebben gezeten gingen we langzaam maar zeker weer richting Shibuya omdat Mathias een soundcheck moest doen in Club Eleven waar hij 's avonds moest spelen en wij een reservering hadden om 19 uur in het sushi restaurant. Onderweg aten we nog een salade met verse vis en een met ham omdat het zoete hapje van vanmiddag toch niet voldoende was.

Na te hebben gedoucht in het hotel kwamen we om kwart over 7 aan bij het restaurant waar we direct werden herkend en op dezelfde plekken waar we zaterdag zaten werden neergezet. Onze favoriete sushi chef stond weer voor ons klaar om ons te verwennen. Ow deze sushi is zooooo lekker en we aten dan ook veel te veel. Niet in de laatste plaats omdat we allemaal dingen moesten proeven die de chef ons voorschotelde. Het was echt genieten!

Terug op de hotelkamer maakte we ons op voor de nacht en de volgende ochtend. Dat betekende in het geval van Merlijn in 5 minuten zijn koffer pakken en uitgeteld op bed storten. Eralda, die wat langer over het pakken deed surfte op internet en rond 00:00 uur vertrokken we voor de tweede keer deze reis naar Club Eleven waar Mathias Kaden moest spelen.

Anders dan in het weekend reed de metro die we dit keer moesten hebben niet tot 1 uur, maar tot half 1 en we werden door een van de metro-mannetjes weggestuurd. We pakten een andere lijn van een andere maatschappij die ongeveer die kant op moest en stapte over op een taxi die ons de goede richting op bracht.

De club was lang niet zo vol als op de zaterdagavond met Extrawelt, maar het was gezellig druk in de donkere kelder en de liveset van Mathias klonk erg goed. Veel beter dan we eerder van hem hoorde op het Nachtdigital Festival 2009. Rond 3.30 was zijn liveset voorbij en we konde helaas niet langer blijven om ook zijn dj set te horen omdat we nog een paar uur wilde slapen voordat de wekker zou gaan.

Met een visitekaartje in de hand stapte we een taxi is die ons aan de hand van de Japanse Tom Tom snel naar het hotel bracht. Het was tijd om te pitten.

Zondag Katerdag.

Deze zondag werd een van de minst leuke en enerverende dagen in Japan. De nacht in Womb en het etentje ervoor had ons genekt. Zowel letterlijk als figuurlijk, want Eralda werd vreselijk ziek.

We waren de 's nachts rond een uur of 5 in het hotel beland en in slaap gestort, maar na 4 uur slaap stond Merlijn alweer op zijn benen om erop uit te trekken. Dat moest hij alleen doen aangezien Eralda nog in diepe coma was.



Alleen op pad in Shinjuku ontdekte hij dat tijdens de Golden Week in Tokyo bepaalde straten voor auto's niet toegankelijk waren. Dat was maar goed ook, want het leek erop dat heel Tokyo vreselijk geld uit wilde geven in Tokyo en om het geheel in goede banen te leiden werken er in Japan ontzettend veel mensen in "public service".

In het volgende filmpje is te zien hoe de Japanse parkeerwachters auto's een trottoir helpen oversteken om een parkeergarage in te rijden.



Maar niet alleen bij parkeerbeheer in Japan zoveel mensen werkzaam. Ook op het perron, in de trein, als schoonmaker, als levende wegwijzer, als "opletter" en bij de politie worden erg veel mensen beziggehouden.

Na een ontbijt bij de Excelsior Cafe, wat zowel wat betreft huisstijl als menu lijkt op Starbuck, en een korte ronde in Shinjuku ging Merlijn terug naar het hotel om Eralda te verblijden met een groente / vruchtensapje uit de supermarkt.

Dit viel helemaal verkeerd.

Vanaf dat moment was Eralda officieel ziek wat resulteerde in meerdere uitgebreide kotspartijen en lang in bed liggen om het uit te zieken. Die dag was Merlijn op zichzelf aangewezen in de hoop dat Eralda snel beter zou worden. Merlijn trok er weer alleen op uit in Shinjuku.



Gelukkig voelde Eralda zich aan het einde van de dag weer een stuk beter en konden we weer samen op pad op zoek naar een goed avondmaal. Omdat de tip van de avond ervoor zo goed was bevallen, vroegen we ook deze avond bij de receptie om een goed tempura-restaurant. Ook dit keer bleken de mensen goed op de hoogte want we kwamen terecht bij Funabashi, een restaurant met een geschiedenis van over 100 jaar tempura bakken.

Na een heerlijk diner besloten we op tijd naar bed te gaan om de volgende dag een laatste grote ronde te maken in Tokyo.

Van Kyoto terug naar Tokyo. The golden week.

Op zaterdag 1 mei was onze trip gepland van Kyoto weer terug naar Tokyo, waar onze reis op 21 april was begonnen. Het bezoek aan de hoofdstad hadden we heel erg veel zin in, na ook het platteland van Japan en een aantal andere steden te hebben bezocht.

De laatste dag in het luxe hotel Granvia Kyoto begon voor de tweede keer in het restaurant La Risata waar we een "Original Breakfast" genoten op Italiaanse wijze. Geen buffet met schreeuwende Amerikanen en Chinezen, maar we werden bediend op de 15e verdieping met op de achtergrond lichte Jazz. Net als de eerste keer dat we in dit restaurant van het ontbijt genoten, was het zelfde menu ook dit keer weer een feest.

The menu of the month April:
• Fruit and vegetable mixed juice
• Kef ia yogurt
• Salad with prosciutto ham and parmigiano cheese
• House‐made Ravioli with steamed vegetable and sausage
• Scrambled eggs with seasonal vegetable
• Fruit compote
• Fresh‐from‐the‐oven bread and House‐made jams
• Coffee, tea or cappuccino

Na te hebben ontbeten en de laatste spullen te hebben gepakt, checkten we o de tweede verdieping uit om voor de laatste keer deze vakantie de Shinkansen te pakken. Inmiddels was The Golden Week in Japan gestart wat betekend dat bijna alle Japanners met de hele familie vrij zijn er erop uit trekken. Bij de NS in Nederland zou dat absolute chaos betekenen, maar in Japan verloopt ook deze periode ordentelijk aangezien iedereen een plaats reserveert in de Shinkansen.

We zochten onze plaatsen op in een nog lege trein en maakte ons op voor een reis van 2,5 uur naar Tokyo Shinjuku Station. De trein in Japan is een goede plek om nuttig te besteden aangezien je genoeg beenruimte hebt, een klaptafel voor je ook stroom, dus we namen steeds de MacBook mee om iets te schrijven voor deze blog, foto's te bewerken of een aantal afleveringen van 30rock te bekijken. Tijdens de trip van de oude tempelstad naar de hoofdstad van Japan passeerde we bij prachtig weer Mount Fuji wat een prachtig beeld was waar ook de Japanners zichtbaar van genoten.



Na aankomst in het drukste trein- en metrostation van de wereld Shinjuku Station zochten we uitgang oost op voor een korte wandeling naar het hotel Best Western Shinjuku Astina. Het gebied rond Shinjuku Station is een groot dynamisch winkelgebied wat in verband met The Golden Week overladen was met kooplustige Japanners. Het hotel hadden we gelukkig snel gevonden en installeerden we ons na inchecken in het piepkleine kamertje op de 12e verdieping van het hotel.



Na een korte stop in de hotelkamer gingen we het winkelgebied rondom het hotel ontdekken. Uit eerdere ervaringen in Tokyo wisten we dat Japanners gek zijn van veel geluid en dat werd bij het openen van het raam in ons hotel weer eens duidelijk. De herrie komt natuurlijk in eerste plaats van verkeer en winkelend publiek, maar opvallend zijn ook de reclamewagens die door de stad rijden en vooral de vele verkopers op straat. Om de 10 meer loop je in Shinjuku tegen een verkoper op die hoort bij de winkel waar hij voor staat die al dan niet met een megafoon probeert de aandacht te trekken van winkelend publiek. Het is een bizar schouwspel waarbij je je afvraagt of het zin heeft.



We ontdekten de meest vreemde winkels en grote warenhuizen waar de producten stuk voor stuk van topkwaliteit zijn. Alles in Japan moet perfect tot op het kleinste detail wat resulteert in Bijenkorf-warenhuizen, maar dan met 4 Michelin-sterren. Maar ook in electronica-zaken zoals Bic Camera keken we onze ogen uit bij vooral de items die te koop zijn voor mobiele telefoons.



Na een rondje shoppen in Shinjuku waren we toe aan goede sushi en vroegen de dame van de receptie in ons hotel waar we moesten zijn. Dat bleek een goede zet want we belandde in een fantastisch restaurant waar we aan de counter tussen de lokalen zaten. De sushi die de chef voor ons bereidde was heerlijk en nadat we met onze "buren" in gesprek kwamen en we dankzij hen nog een aantal heerlijke visgerechten aten en ons sake werd aangeboden.

Inmiddels waren we redelijk aangeschoten en de avond was nog lang niet afgelopen aangezien we door Yuuki waren uitgenodigd om naar Club Womb te komen. We pakten de laatste metro om 1:00 uur en stonden al snel binnen te sippen aan een wodka redbull in de kleine zaal beneden. Na een korte verkenningsronde trokken we richting de dansvloer om tot diep in de nacht te dansen op Drum And Bass. Het was MC Yuuki die de hele avond MC-de en de hele zaal aan het dansen kreeg.

We dronken mede dankzij Yuuki veel te veel en werden veel te dronken. Misschien dat de taxi-chauffeur nog een bericht kan posten hoe in het hotel zijn gekomen, maar wij weten het niet meer. Club Womb was TOP!

Bezoek aan Miho Museum en Kyoto

Op onze laatste dag in Kyoto hadden we een trip gepland naar het Miho Museum om weer op tijd in Kyoto terug te keren om met lekker weer dan eindelijk meer te zien van de tempelstad.

De dag startten we in de "vreetschuur" van hotel Granvia, zoals we deze zaal met Amerikaans ontbijt inmiddels hadden bestempeld, om daarna de reis aan te gaan naar Shigaraki waar het Miho Museum is gevestigd.

Dit museum is ontworpen door de Chinees Ieoh Ming Pei die onder meer de uitbouw van het Deutsches Historisches Museum ontwierp en onder meer ook verantwoordelijk is voor het ontwerpt van de piramide van het Louvre. Pei werkte nauw samen met de opdrachtgever van het museum, Kaishu Koyama, die een grote collectie theeceremonie elementen bezat. Maar ze Pei overtuigde haar om de collectie uit te breiden en zo ontstond een overzicht van zeer veel eeuwenoude culturen.

Om het museum te bereiken moesten we 3 stations met een lokale trein om over te stappen op de bus die ons in 50 minuten bij het Miho Museum zou brengen. Helaas was de bus net weg en moesten we bijna een uur wachten in Ishiyama. Om de tijd te doden gingen we op zoek naar koffie en belandden in een klein koffiehuis waar een oude Japanner op Country and Western muziek en een indrukwekkende CD-collectie koffie maakte voor zijn klanten.

Na een rondje door Ishiyama pakte we bus 150 en maakten een reis langs heel veel bamboebossen en slingerden door de bergen om bij het goed verstopte museum aan te komen wat om meerdere redenen echt uniek is.

Allereerst is er natuurlijk de privé collectie die werd opgebouwd door Mihoko Koyama's nog voordat het museum werd geopend. Dat laatste wordt duidelijk omdat een groot deel van het museum om de collectie is heen gebouwd waardoor er een prachtige balans is tussen gebouw, ruimte, licht en de collectie.

Dan is er de plek van het museum. Deze is verscholen tussen de heuvels van Shiga Prefecture ligt en je dus echt je best moet doen om te bezoeken. Geen Shinkansen in de buurt die je er comfortabel heenbrengt, maar een lange busrit met de lokale busdienst.

Last but not least is er het gebouw dat niet alleen om de collectie is heen gebouwd, maar het is ook perfect ingepast in de omgeving. De receptie van het museum is gescheiden van het hoofdgebouw door een lange kromme tunnel die dwars door een berg is gegraven. Als bezoeker heb je de keuze om met een grote golfkar door de tunnel te worden gebracht, maar wij kozen voor een korte wandeling door de tunnel van 10 minuten.



Het museum zelf is opgebouwd uit veel beton, maar vooral ook heel veel glas en staal waardoor je op veel punten een prachtig uitzicht hebt over de bosrijke omgeving en ook in de verte de "THE JOY OF ANGELS" en de "MEISHUSAMA HALL" ziet liggen. Deze 2 bouwwerken horen net als het museum bij de geloofsovertuiging van Shumei. Zie voor meer informatie http://www.shumei.org.

Na een lichte lunch in het museumrestaurant waar we werden bediend als in een goed restaurant, stapten we weer op de bus om af te dalen richting Ishiyama om daar de trein terug te pakken naar Kyoto.



In Kyoto hadden we het plan om de stad een goed te bekijken, maar alsof de duvel er mee speelde; het regende weer! We hadden onze reis al een aantal keer aangepast aan het weer, maar de vrijdag in Kyoto was onze laatste kans om de tempelstad te bekijken. Nadat we in een plaatselijke wasserette wat t-shirts, sokken en onderbroeken hadden gewassen gingen we met lichte tegenzin toch op pad.



Met een nieuw gekochte paraplu bekeken we in een laag tempo een aantal tempels en gingen en zochten we de overdekte winkelstraten van Kyoto weer op op zoek naar wat te eten. Omdat we geen zin hadden in een erg toeristisch restaurant moesten we iets meer moeite doen aangezien bij de de tenten waar wij wilde eten geen Engelse menu's buiten hingen. We vonden uiteindelijk een knus yakitori restaurant waar we aan de bar in vele gangen heerlijke kip en groente gerechtjes bestelde.



We sloten de avond af met een wandeling naar het hotel waar we de koffers pakten voor de reis naar Tokyo de volgende dag.

Dagtrip naar Hiroshima en Hiyajima

Na een lange dag in Osaka hadden we een trip gepland naar Hiroshima, een plek waar je geweest moet zijn wanneer je Japan bezoekt. Omdat Hiroshima 2,5 uur met de trein is vanaf Kyoto zaten we om 7 uur scherp aan het ontbijt op de 15e verdieping van ons hotel. Ons ochtendritueel startte deze morgen op zijn Italiaans!

Het ontbijt bestond uit een vers geperste fruit- en groentedrank, ijswater, zelfgemaakte jam, versgebakken broodjes, een fruitcompote met kefir, vers gemaakte ravioli met en een kop cappuccino zoals we deze nog nooit hadden gehad. De koffie had pit maar was niet bitter en de schuim was crèmig maar niet dik en vet als slagroom. Het figuurtje in de schuim maakte de presentatie compleet. WOW! Wat kan koffie lekker zijn wanneer het is gemaakt door een goede barista.



Na het ontbijt zochten we de Shinkansen op die ons naar Hiroshima zou brengen en 2,5 uur later stonden we op het station van deze historische plaats. We waren enigszins voorbereid voor deze trip dankzij de Lonely Planet en wat printjes, maar zoals we ook in Osaka deden was de eerste stop de Tourist Information om te dubbelchecken of ons plan hout sneed.

Na een kort beraad met een goed Engels sprekende dame gooiden we ons plan iets om en startte de dag met een bezoek aan het eiland Hiyajima. Waar wij dachten aan een ritje met een speedboot nat het eiland, dacht de VVV-vrouw als een Hollander en adviseerde onze railpassen te gebruiken zodat we gratis met de JR-trein en JR-boot zouden aankomen. We pakten de met toeristen overladen boemel en stonden na 20 minuten te wachten op de veerboot die na een paar minuten aanmeerde en ons overbracht naar het toeristische eiland.



Het eiland voldeed aan alle verwachtingen wanneer je denkt aan een rustiek vakantieoord. Het had een strandde waar je bij eb ver het water in kon lopen, er waren smalle straatjes met kleine pittoreske huisjes, veel oude Japanse cultuur en tradities en een aantal heel erg bekende toeristische trekpleisters waaronder de Miyajima Itsukushima Shrine. Een grote poort ontworpen in de Heian-periode die bij vloed in de zee lijkt te drijven en het eiland optisch lijkt te verbinden met het vaste land.



Maar we waren met het prachtige weer niet de enige die dag die het eiland bezochten. Honderden toeristen verdrongen zich om met het bekende victorie-teken op de foto te kunnen voor de grote oranje poort. De eilandbewoners, waaronder een hele hoop tamme herten waren al helemaal ingespeeld op de toeristen. De herten aten uit je hand en als je niet oplette vraten ze de folders uit je kontzak en de mensen op het eiland bemanden een hele drukke toeristische winkelstraat waar ze heel erg veel rotzooi verkochten. Uuh… We bedoelen natuurlijk: prachtige lokaal gefabriceerde snuisterijen die de herinnering voor eeuwig levend zullen houden.



We gingen in sneltreinvaart langs de winkels om de wat hoger gelegen straatjes op te zoeken waar nauwelijks toeristen te vinden waren. In een klein schattig koffiehuisje waar, behalve een homoseksuele eigenaar, drie locals te vinden waren en verder niemand was. De beste man maakte een kop heerlijke koffie voor ons en zoals het voor ons inmiddels bijna traditie is namen we er een stuk taart bij.



Na de koffie trokken we verder om het eiland verder te bekijken, maar aangezien we maar een korte dag hadden voor zowel het eiland als de stad Hiroshima pakten we de veerboot terug naar het vasteland. Met de informatie van de Tourist Information en de Lonely Planet in de hand gingen we terug met de trein op zoek naar een restaurant waar ze volgens de reisgids heerlijke lokale Japanese Pancakes zouden hebben (okonomiyaki). We kwamen echter voor een dichte deur omdat de Japanners net als de Spagnolen na de vroege lunch een soort siësta houden. Veel restaurants zijn daarom tussen ongeveer 14:00 en 17:30 gesloten.

We veranderden het plan en besloten eerst het Peace Memorial Park te bezoeken. Lopend naar het park kwamen we onderweg een een redelijk drukke winkelstraat waar een aantal restaurants wel geopend waren en we aten er een kop noedelsoep met wat "side dishes".



Na weer heerlijk te hebben gegeten trokken we verder richting de Atomic Bomb Dome, de plek waar op 6 augustus 1945 om 8:15 's morgen de eerste atoombom door de Amerikanen op Hiroshima zou worden gegooid. Al lopend merkten we dat onze voeten er langzamerhand steeds minder zin in kregen, wat voor een groot deel te maken had met het programma van de dag ervoor in Osaka. Maar we kwamen, met een pauze in een ondergronds warenhuis toch redelijk snel aan op de historische plek.



De Atomic Bomb Dome was op de plaats waar de bom viel een van de weinig gebouwen in de omgeving die overeind was blijven staan na de klap en de Japanners besloten het gebouw niet af te breken, maar te behouden als nagedachtenis voor deze klap. In het gebied rond het gebouw en in het Peace Memorial Park in het algemeen waren heel erg veel toeristen te vinden van over de hele wereld. Natuurlijk was na 65 jaar na dato niets meer te zien van de verschrikkelijke gebeurtenis, maar de Japanners waren er niet in geslaagd om de herinrichting smaakvol te doen. Het park en de gebouwen erin deed ons denken aan het communistische Oost-Berlijn met de Karl-Marx Allee als inspiratiebron.



Met voeten die steeds dikker leken te worden, wandelden we langzaam richting het Hiroshima Peace Memorial Museum dat voor 50 yen (40 eurocent) was te bezoeken. We snelden door de sombere en slecht ingerichte tentoonstelling heen en verlieten het troosteloze gebouw zo snel als we konden. Als eikpunt in de geschiedenis was dit gebouw misschien interessant, maar als museum een absoluut drama!

Ondertussen was de zin om nog een stap te zetten tot het nulpunt gedaald, maar we verzamelden de laatste krachten om dan toch het restaurant te bezoeken waar we eerder voor een dichte deur stonden. Het bleek de moeite meer dan waard om terug te komen om te genieten van de plaatselijke versie van de okonomiyaki en zittend aan de bakplaat genoten we van de bakkunsten van het goed ingespeelde team.



Na een Japanese Pancake met Seafood te hebben gedeeld, pakten we de tram naar het station en stapten over om de Shinkansen terug naar Kyoto te nemen. Toen we aankwamen op Kyoto Station was het time or bed.

Een zonnig en bruisend Osaka

Na de regenachtige dag in Kyoto op dinsdag waren we wel toe aan wat beter weer. En dat vonden we in Osaka dat we in één dag wilde zien. Ja, dat is ambitieus. :-)

Net als op maandag keken we uit naar het ontbijt in Hotel Granvia waar we deze dag kozen voor het standaard westerse buffet waar ook Japanse gerechten waren te kiezen. In tegenstelling tot de dag ervoor, waar we chique met een gezelschap zaten te ontbijten op traditioneel Japanse wijze, waren we nu terecht gekomen in een rumoerige vreetschuur. Natuurlijk chargeer ik, maar het contrast was heel erg groot.

We hadden de keuze uit heel veel dingen en voor de meeste gasten was dat een uitnodiging om ook heel veel te nemen. Pancakes met mapje siroop, spek, worstjes, croissants, broodjes, cornflakes in 8 maten, etc, etc…. We beleefde opnieuw een cultuurshock, maar dan andersom. Het beleefde terughoudende dat we inmiddels kennen van de Japanners was ver te zoeken in dit bonte gezelschap van Amerikaanse verwende dozen en asociale Chinezen die schreeuwden alsof ze op de vismarkt stonden.

We sloten het ontbijt af met koffie en vertrokken snel weer naar kamer 765 om ons voor te bereiden op onze dagtripje naar Osaka.



Op het perron 7 aangekomen om de Shinkansen te nemen wachtte ons een diepe diepe teleurstelling. De trein had wel 3 minuten (!!) vertraging. "We want a refund!", riepen we direct. ;-) Toen de trein na "enorm lang wachten" kwam, zochten we de gereserveerde plekken op voor een reisje van maar liefst 30 minuten met de Thunderbird!



Inmiddels zijn we redelijk ervaren steden-trippers dus we hielden ons aan het programma:

01. Plaatselijk Toeristenbureau opzoeken om informatie te vragen en een stadsplattegrond
02. Geld pinnen om de dag door te komen
03. Planning maken voor de dag en uitzoeken met welke metrolijnen we van onze JR Railpass gebruik kunnen maken.

Zo gezegd zo gedaan. Binnen 15 minuten waren we opweg naar de toeristische highlight van Osaka; het Osaka-jo castle dat de inwoners van Osaka honderden jaren heeft beschermd voor overnames van vijandige buren. Op weg naar het kasteel wandelden we gemoedelijk door een groot park in de lentezon waar we hordes schoolkinderen tegen kwamen die herkenbaar waren aan hun gekleurde petjes. Elke klas met een andere kleur en vorm petje zodat het bij elkaar houden van de groep een makkie was voor de begeleiders.



We liepen langzaam richting het prachtige kasteen tussen de hoge stadsmuren door en kwamen aan op een hele grote binnenplaats waar behalve de hoofdtoren meerdere gebouwen te vinden waren en kinderen. Heel erg veel kinderen met allerlei verschillende kleuren petjes. Het was een prachtig schouwspel om deze gedisciplineerde kinderen te zien luisteren, tekenen, vragen beantwoorden en lunchen met zelf meegebrachte lunchdoosjes.



Voordat we de toren ingingen maakte we nog een korte ronde om van het uitzicht te genieten op het park en de skyline van Osaka en stuitten op een groep volwassen mannen met hele grote camera's en telelenzen op zoek naar een heel klein vogeltje.



De grote aandacht van de mannen maakte ook ons nieuwsgierig en na heel goed zoeken tussen het struikgewas vonden ook wij het kleine vogeltje met blauwe veren op zijn rus en een witte borst. We kregen sterk de neiging om te hoesten, gillen en stampen, maar deden het niet. we lieten de mannen lekker foto's maken en beklommen de hoofdtoren van het kasteel.



Het museum dat al een aantal keren compleet was verwoest door oorlogen en bombardementen, was compleet opnieuw opgebouwd en vanbinnen ingericht als museum wat ook in de Bijlmer had kunnen staan. Het geheel was ontdaan van elk schijntje historie door het te beleggen met linoleum en ongezellige verlichting. We bekeken vluchtig de historie van het gebouw en genoten helemaal bovenin van het prachtige uitzicht.

Kasteel bezocht. Check!

Na de reis naar Osaka, de wandeling door het park en de beklimming van de toren was het tijd voor, je raad het al, lunch! We vonden op weg naar de metro in het park een mooi stekkie waar veel lokale zakenmensen in de zon op een bankje van hun lunch zaten te genieten. Ook wij namen, na het kopen van een bak noedelsoep met gefrituurde garnaal, plaats in de zon en slurpten er net als de Japanners er stevig op los. Jummie!!



Onderweg naar de volgende bestemming besloten we spontaan onderweg uit te stappen omdat we op de kaart een groot park (Tenno-jo-koen) hadden gezien met meerdere bezienswaardigheden zoals een grote toren, een dierentuin en een aantal musea. Het gebied ervaarden we als enigszins afgeleefd door het groot aantal zwervers langs de kant van de weg, de afgebladderde panden, gokhuizen en eethuisjes waar je als toerist niet met groot enthousiasme naar binnen zou stappen.



Al snel kwamen we bij het park aan en bereikte direct de ingang van de dierentuin waar volwassenen voor een paar euro naar binnen konden en kinderen gratis. Dat laatste hebben we geweten: Duizenden kinderen met heel veel begeleiding waren in het park aanwezig om te leren van de dieren die er te vinden waren. Dieren zijn altijd leuk om te fotograferen dus Merlijn leefde zich uit met zijn camera, maar na verloop van tijd zagen we alleen nog maar de te kleine kooitjes en de dieren die letterlijk niet lekker in hun vel zaten. We gingen verder…..



Derde programmapunt van de dag was het bezoeken van de baai waar onder meer een Seaworld-gebeuren was te vinden, Universal Studio's en nog wat punten waarvan we dachten dat het bijzonder zou zijn, maar het was een complete deceptie. We waren terecht gekomen in een kruising van Rotterdam en Almere. Lelijk, windig en ongezellig. Zelfs een uitzicht op de 51e verdieping lieten we voor wat was en verdwenen zsm van deze vreselijke plek.

De vierde en laatste stop van de dag in Osaka was Shinsaibashi, het gebied met heel veel winkels en restaurants. Nadat we uit de metro waren gestapt en de weg hadden gevraagd met handen en voeten, kwamen we terecht in een lange overdekte inkoopstraat. Het was er veel te druk, te licht, te luid en sfeerloos en we maakten ons uit de voeten. We zochten wat kleinere parallelstraatjes op om ons doel te bereiken, het watertje Dotombori-gawa waar volgens de Lonely Planet veel leuke en goede restaurantjes zouden zitten.



Omdat de zon nog heerlijk scheen en we nog geen behoefte hadden aan eten, deden we op de Dotombori-gawa een toeristische boottocht met een begeleidster die in extreem hoog tempo in het Japans heel erg veel vertelde over de 2 kilometer waar we over voeren. Ze deed het enthousiast en het was leuk om te zien, maar we kregen er geen klap van mee.

Terug aan de kade vonden we op de brug een klaploper met een kat aan een riempje en een bontmuts op. Te zielig voor woorden natuurlijk, maar net als alle andere toeristen konden we het niet laten om er een foto van te maken. Toen iedereen op de brug zijn interesse had verloren in het dier en zijn baasje sprong de kat in het mandje voorop de fiets en ging onmiddellijk slapen.



Inmiddels ging de zon langzaam onder in Osaka en gingen we op zoek naar een restaurant. Dat lijkt makkelijk in een stad die bruist en leeft en alles tegen je roept dat je daarheen moet komen, maar juist dat maakt de keuze moeilijker. We kozen na een zoektocht van een half uur voor een piepklein restaurantje waar niemand voor de deur stond, maar wel een aantal locals naar binnen gingen.

Het was een smal tentje dat was verdeeld over meerdere verdiepingen en na een hartelijk ontvangst in het Engels werden we naast de ingang neergezet. Uuuhh… Nee dank je. Na aandringen werden we doorverwezen naar boven waar een meid werkte die geen letter Engels sprak, maar met heel veel geduld en hartelijkheid ons door het menu loodste en we weer werden verwend met meerdere gangen Yakitori en salade.



We hadden het duidelijk enorm getroffen met haar en het eten en betaalde een schijntje voor wat we daar hadden gegeten.

We besloten naar Osaka Station terug te lopen wat een wandeling bettende van minstens 3 kilometer en zagen toen echt goed wat voor bruisende energieke stad Osaka is. Overal mensen op zoek naar vertier van divers pluimage, toeterende auto's en overal winkels en restaurants die tot laat open zijn. Osaka rocks!

In een piepklein restaurantje waar 2 jonge hippe gasten de zaak runden wilde we een laatste biertje drinken, maar we werden natuurlijk niet begrepen en kregen een amuse. Whatever. We aten de amuse, dronken het biertje op, werden vreselijk afgezet en liepen met warme voeten die niet meer wilde terug naar het station.

De dag zat erop en het bed wachtte op ons in Kyoto.

Kyoto in de regen. We zochten de pret overdekt.

Met een korte introductie in Kyoto op maandag begonnen we de dinsdag in Kyoto met regen. En dat zou die dag niet veranderen, dus we moesten op zoek naar overdekt vertier.

Na een goede eerste nacht in Kyoto mochten we voor het eerst ontbijten met onze ontbijt-vouchers. Omdat we het hotel hadden geboekt inclusief ontbijt kregen we voor elke dag ieder een voucher waarmee we een van de drie ontbijtzalen mochten bezoeken vanaf 7 uur 's morgens.

We kozen de eerste ochtend voor de "Japanese Cuisine Ukihashi" op de derde verdieping om later deze week de andere ontbijttypen uit te proberen. Na het tonen van de vouchers moesten we even wachten, maar werden al snel door een dame naar een 2-persoons tafel begeleid waar we konden kiezen tussen een compleet vegetarisch Japans ontbijt en een standaard traditioneel Japans ontbijt. We kozen beide voor het laatste.

Het betrof hier dus geen buffet zoals in vele hotels normaal is, maar we kregen een selectie van Japanse gerechtjes die voor ons waren geselecteerd. Het geheel voorafgegaan met een groente-fruitsapje en een een kop groene thee.

Het ontbijt was redelijk experimenteel en vele onderdelen waren ons totaal vreemd, maar het meeste was heerlijk. Op een paar kleine dingen zoals zure ingelegde wortel lieten we een lege tafel achter om deze dag Kyoto te ontdekken.

Navraag bij de Tourist Information de dag ervoor in Kyoto Station had ons geleerd dat er genoeg te doen was in Kyoto. Ook met regen! We startten de dag met een wandeling onder de paraplu naar Kyoto National Museum waar een Memorial Retrospective van de kunstenaar Hagesawa Tohaki op het programma stond. We waren al gewaarschuwd dat deze tentoonstelling ook bij Japanners erg populair was en dat was niets te veel gezegd.



Bij het benaderen van het museum zagen we hordes mensen richting het museum lopen en in de tuin van het museum was een ware paraplu-parade aan de gang. Bij het kopen van de kaartjes vroeg de dame achter de kassa of we echt wel zeker wisten of we een kaartje wilde aangezien de ruimte met de vaste expositie gesloten was, de rij minstens 50 minuten zou duren en het toch echt regende.



We konden de dame geruststellen dat we echt zeker wisten naar binnen te willen en sloten gedwee aan bij de honderden Japanners. Keurig schuifelden we zigzaggend samen met de Japanners door de tuin onder onze paraplu in de tuin en na ongeveer een uur bereikten we de ingang. We zochten een paraplu-garderobe op waar we ons regenscherm stalde en gingen het museum in.



Nog nooit hadden we zo'n druk bezochte tentoonstelling gezien. Bizar! De 400 jaar oude prenten zijn voor de Japanse cultuur van groot belang en zowel jong en oud verdrong zich (enigszins irritant) om de doeken en kamerschermen te kunnen zien. Na het bekijken van de stukken in 10 zalen stonden we weer buiten en vervolgden we onze weg op zoek naar een lekker kop koffie.

Een korte blik op de kaart leerde ons dat aan de overkant van de weg het Hyatt Regency Hotel zal. Nou als ze ergens lekkere koffie moeten hebben is het daar wel. En dat klopte. Na het omkeren van onze geldbuidels dronken we een Cafe Latte in dit prachtige hotel. De lobby van het Hyatt Kyoto is een groot kunstwerk waarbij plafond en muren waren bezet met een soort houtsnijwerk. Echt prachtig.



Met deze stoot cafeïne waren we klaar om met paraplus de regen te trotseren om via de Yasaka Shrine de overdekte Nishiki Food Market te bereiken. Onderweg bezochten we het terrein achter de Yasaka Shrine waar diverse tempels waren te vinden.



Met nog een extra koffie-stop kwamen we aan bij de Nishiki Food Market; een aantal gigantisch lange overdekte smalle verkoopstraatjes met meer en minder interessante winkeltjes en restaurantjes waar we uren zoet zouden zijn om alles te bekijken. We aten onderweg nog een pittige bak noedels met ei en kip en zouden later nog een heerlijk stuk taart nemen bij de derde kop koffie van de dag. Je moet wat als het kutweer is! :-)





De Nishiki Food Market was een flinke wandeling verwijderd van ons hotel, dus al dat eten konden we deels gelukkig weer veteren. Terug op de hotelkamer kropen we achter de MacBook om te kijken wat er verder in de wereld leefde en Eralda bezocht alleen nog wat kledingwinkels op zoek naar schoenen, jurkjes en tassen. Wat vrouwen doen zeg maar….

Omdat we niet veel zin meer hadden de regen in te gaan, hadden we een restaurant uitgezocht in een gebouw grenzend aan het hotel en station. Dat bleek achteraf niet zo'n goede keuze, want dit was een heuse sushi-fabriek. We werden er snel geholpen, maar de sushi was veel te koud en zonder liefde bereid. Tsja, dat is de tol die we moeten betalen voor zoveel goede sushi te hebben gegeten. De mindere gerechten haal je er meteen uit.



Met een regenmars in de benen en een lange dag voor ons in Osaka lagen we weer op tijd op een oor. Zzzzzz…..

Van Takayama naar Kyoto

Maandag stond in het teken van de reis van Takayama naar Kyoto. We hadden een fantastische tijd achter de rug in Takayama, maar met een nieuw reisdoel in het vooruitzicht vonden we het niet erg verder te reizen. Na een laatste keer te hebben genoten van het Japanse Stijl hotel in Takayama stapten we in de "boemel" naar Nagoya om daar over te stappen in de Shinkansen.



Na een reis van ongeveer 3 uur inclusief overstap kwamen we om 12:45 aan op Kyoto Station. Dit trein- en metrostation is een van de grootste gebouwen in Japan en een zeer belangrijke hub in Japan. Het gebouw bevat meerdere winkelcentra, een bioscoop, meerdere overheidsgebouwen en een hotel; het luxe Hotel Granvia Kyōto waar we tot zaterdag zouden blijven.



Omdat we pas om 15:00 uur konden inchecken, moesten we wat tijd doden wat in Kyoto Station geen probleem bleek. Aangezien onze lunch deze dag bestond uit een rijstsnack in de trein, hadden we trek en kozen voor een kop koffie met taart op de bovenste verdieping van het gebouw. We kregen een heerlijk stuk taart in een zogenaamd Spaans restaurant bij de koffie voor te veel geld en zochten kort erna het dak op.



Bovenop het gebouw een parkje (The Happy Terrace) aangelegd waar hoveniers op dat moment het geheel "zomerklaar" aan het maken waren. Vanaf het dak hadden we een mooi uitzicht over de hele stad en het werd ons duidelijk dat deze stad een stuk overzichtelijker was dan Tokyo. Kyoto leek wat betreft de stratenstructuur op New York en door de ligging tussen de bergen was het wat betreft de grootte te overzien (1,5 miljoen mensen).



Na een korte tour door het moderne station van Kyoto, dat door architect Hiroshi Hara is ontworpen en in 1997 is heropend, gingen we terug naar het hotel waar we inmiddels konden inchecken. De koffers waren inmiddels naar onze kamer gebracht op de 7e verdieping waar we door 2 dames werden heen gebracht. WOW! Dit was de grootste hotelkamer tot nu met alle gemakken voorzien en dus vooral veel ruimte.

Na een korte pauze wilde we toch wat zien van de stad en trokken zonder kaart, maar ook zonder plan de stad in. Dat was niet zo handig. Omdat we niet wisten waar we liepen en niet wisten waar we heen moesten kregen we een verkeerd beeld van Kyoto. We belandden in saaie smalle straatjes waar niets te beleven was en vroegen ons af wat we deden in deze stad. We gingen linea recta terug naar het station waar een goed Engels sprekende werknemer van de Tourist Information ons een kaart van Kyoto gaf en een plan wat te doen!



Het uitgaansgebied van Kyoto speelde zich volgende de VVV-er af achter de stations Hanyu-Karasuma Station en Karawamachi Station en daar gingen we dan ook direct heen op zoek naar een geschikt restaurant. Dat lijkt eenvoudiger dan het klinkt aangezien bijna nergens voor ons westerlingen duidelijk is aan de buitenkant wat zich binnen afspeelt. De kaart is bijna nooit in het Engels en vaak kun je er niet binnen kijken. Op goed geluk kozen we gelukkig een erg goed Yakitori restaurant.



We aten er in ontelbare gangen heel veel kleine hapjes die allemaal even smakelijk waren en keerden na een flinke wandeling voldaan terug bij ons hotel Granvia Kyoto.