Na een Starbucks-stop op de D-pier naar de juiste gate gewandeld om bij E20 de 747-400 te bestijgen. We hadden 2 stoelen zonder een een rij stoelen voor ons en dus iets meer beenruimte, maar economie blijft kut. Stoelen kunnen niet echt lekker naar achter en rechtop zitten en slapen is gewoon lastig. Nog lastiger wordt het wanneer er een baby naast je zit die het begin van de vlucht alleen maar jankt. Gelukkig was er een Japanse moeder heel erg lief en wiegde het kind continu in slaap.
De reis hebben we dus redelijk overleeft en we hebben zelf een kort tukje kunnen doen. Naast de powernap ons vooral vermaakt met de MacBook en 30Rock aangezien het video-systeem in het vliegtuig zo verouderd was dat nauwelijks te zien was wat er werd vertoond. Het aanbod was goed, maar de kwaliteit ervan klote.
Na een mega-softe landing dan toch eindelijk aangekomen op Narita Airport in Japan. We zijn er!!
Met onze nieuwe koffers, die supersnel op de band lagen, liepen we achter de meute aan voor de pascontrole. Aangezien de labradors niet aansloegen en de paspoortcontroleur ons op ons woord geloofde toen we ontkennend antwoordde op de vraag of we marihuana bij ons hadden. Het is ons nog steeds onduidelijk of hij een grap maakte of dat ie serieus was.
Op Narita airport aangekomen waren de doelen simpel; zo snel mogelijk naar de Postoffice om YEN's te halen en onze Railpasses te laten valideren. Het geld pinnen in Japan is al een ervaring an zich aangezien de machines in alle talen tegen je praten en je door het proces heen loodsen. Het tweede doel was zo niet makkelijker. De baliemedewerker van JR, een van de grootste treinmaatschappijen in Japan, hielp ons superefficient door het proces en binnen No Time stonden we buiten met de juiste informatie en 2 stoelreserveringen om met de Express Line naar Tokyo Station te reizen.
Omdat we allebei behoorlijke dorst hadden kochten we een flesje water en een flesje.. Tja.. Wat was dat? Eralda en ik konden het er niet overeens worden maar het hielp ergens tussen kattenpis en ammoniak. Echt zoo iets smerigs heb ik nog nooit uit een flesje gedronken. Ongelofelijk! Maar ik geef de moed niet op en blijf alles proberen wat op mijn pad komt.
Bij het wachten op de trein, die eerst moest worden schoongemaakt, kocht ik een snack. Geen worstenbroodje of hamburger maar een pakketje rijst verpakt in zeewier in de vorm van een driehoek met daarin een vulling van tonijn. (Bedankt voor de tip Anoek!)
Onderstaande video maakten we in de trein tussen Narita Airport en Tokyo Station.
Leuk, direct al een blogje! Keep going, we lezen en kijken allemaal graag mee denk ik :-)
ReplyDeleteXXX