Tuesday, February 22, 2011

Sunday, January 30, 2011

Dag 06. Een lange dag in Ikebukuro en Shibuya.

Op de 6e dag van onze Japan trip gingen we op pad om Ikebukuro te ontdekken, een deel van Tokyo niet ver verwijderd van onze thuisbasis Shinjuku.

Zoals bijna elke morgen startten we de dag met een verse kop koffie op een plek waar we nog niet waren. Dit keer was het de Segrafedo-coffeeshop waar de Japanse barista heerlijke cappuccino voorschotelde.



Samen met de koffie aten we een verse warme panini en vetrokken via Shinjuku station richting Ikebukuro. Het station van Ikebukuro is samen met dat van Shinjku dagelijks goed voor 6 miljoen passagiers. Omdat wij rond 9 uur op de metro stapten was daar gelukkig niet veel van te merken.

Aangekomen in Ikebukuro was onze koffie-honger nog niet gestild dus we besloten op zoek te gaan naar een verse bak. Bij aankomst liepen we tegen een dichte deur aan van het warenhuis Tobu, maar we besloten te wachten tot klokslag 10 uur omdat de opening van een warenhuis toch altijd weer een feest is.



Nagenietend van de opening van het warenhuis met de vele buigingen vonden we al snel een restaurant waar we zonder op de kaart te hebben gekeken een kop koffie bestelde. Dat het serveren ervan lang duurde baarde ons nog geen zorgen, maar de presentatie des meer. Het piepkleine kopje koffie waarin slagroom dreef was afgemaakt met geraspte sinaasappelschil en kwam samen met een staafje kaneel gewikkeld in gouden papiertje.

De koffie smaakte prima, maar dat het kopje 8 euro per stuk moest kosten vonden we toch iets minder aangenaam.

Koffie Eralda

Na de koffie verlieten we het wat gedateerde warenhuis om het centrum van Ikebukuro te verkennen aan de hand van een wandelroute op één van de kaarten van de Tourist Office. Een van onze doelen was Sunshine 60 Building dat met 239.7 meter heel lang een van de hoogste gebouwen van Tokyo was.

Onderweg troffen we een andere bezienswaardigheid in dit deel van Tokyo. De wereldberoemde en nooit geëvenaarde langste roltrap van de wereld! Daar moeten we natuurlijk een keer op. Nee ook weer af want de lift was sneller. :-)

Langste roltrap ter wereld

Naast de gigantische toren zouden we ook lang in Tokyu Hands verblijven, een 9 verdieping tellend warenhuis waar voornamelijk kantoorartikelen te verkrijgen zijn. Als kers op de taart voor ons op de bovenste verdieping een winkel met kattenartikelen met een betaalde aairuimte. Als echte kattenliefhebbers betaalden we met liefde de 5 euro per persoon om te genieten van ongeveer 20 perfect onderhouden raskatten.

Foto kat

Na uitgebreid met de katten te hebben gespeeld was het tijd voor lunch welke we genoten in het Sunshine 60 Building. Het restaurant waar we aanschoven was het makkelijk kiezen aangezien van elk menu een plastic versie voor de deur stond uitgestald. Tussen de mannen in pakken genoten we van een yakitori menu met miso soep, groente en ei voor een bedrag minder dan het kopje koffie ervoor.

Foto Lunch

Na de lunch maakten we een korte ronde langs verschillende winkels in de hoge toren, maar de buitenlucht lonkte aangezien het een prachtige dag was. We vervolgden de route door het centrum langs de "Owl Spot" op weg naar een van de vele shrines in Tokyo. Rond het moderne centrum met voornamelijk hoogbouw is een groot gebied te vinden met laagbouw. Tussen deze laagbouw niet alleen meerdere tempels, maar ook een begraafplaats.

Foto begraafplaats Tokyo

Na een lange wandeling in de zon waren we behoorlijk rozig en snakten naar een tussenstop. We doken het eerste de beste coffeeshopje in om van koffie en taart te genieten.

Foto taart

Van Ikebukuro hadden we genoeg gezien en we trokken richting Shibuya om te winkelen aangezien Eralda nog een aantal winkels op het oog had. Een van de winkels was CA4LA, een hoedenwinkel met vele vestigingen in Japan maar bijvoorbeeld ook één in Londen. We kwamen in een prachtige zaak van 2 verdiepingen met een breed assortiment hoofddeksels. Hoeden, petten, mutsen, baretten. Je kunt het zo gek niet bedenken voor op je hoofd en ze hadden het.

Het duurde dan ook niet lang voordat Eralda een baret had gekocht en Merlijn naar buiten liep met een klassieke bowler hat. Missie geslaagd.


Fotocredits: ca4la.com

Na nog een rondje shibuya op zoek naar kleding en souvenirs gingen we op zoek naar een geschikte locatie voor het diner. Nu is Shibuya een populair gebied voor jongeren en touristen dus er was genoeg keuze, maar wilde we niet in de eerste de beste keten terecht komen. Dus we trokken wat achterstraatjes en kwamen in een steeg terecht met minuscule restaurantjes. Zo klein als het steegje was, zo klein waren ook de restaurantjes. In sommige restaurantjes was misschien plaats voor 4 personen en kwam het totale aantal vierkante meters niet uit boven de 10.



Dat was ons net iets te klein en na wat zoeken kwamen we terecht in een restaurant waarvan we nog niet wisten wat we er konden eten. Wel werd duidelijk dat we onze schoenen moesten achterlaten in een kluis en werden we op sokken begeleid naar onze tafel waar een we een gaspit vonden in het midden van de tafel.

Allereerst werden we geholpen door een verlegen jongen die ons met handen en voeten niet kon uitleggen wat we er konden eten. Gelukkig was er onder het personeel een aardige bijdehante tante die met iPhone gewapend ons beslist wilde helpen. De combinatie van het vertaalprogramma op haar telefoon en onze handen en voeten maakten ons duidelijk dat het om Nabe ging. Een manier van koken waarbij aan tafel in bouillon groente, vlees en vis werden gekookt.

Meer over Nabe op: http://en.wikipedia.org/wiki/Yosenabe

Na te hebben besteld was de bijbehorende sake snel besteld, die we gelukkig vooraf mochten proeven. Wat we er als dessert konden nemen kwamen we niet uit, dus nadat we met zijn allen op de foto waren geweest, was dit een mooie afsluiter van een lange dag.

Foto Restaurant

Kijk voor meer foto's hier.

Thursday, January 27, 2011

Dag 05. 3 stadsdelen in 1 dag. Kilometers vreten in Tokyo.

Op de vijfde dag van onze trip wilden we een aantal gebieden bekijken waar we nog nooit waren geweest. Dat doe je in Tokyo bij voorkeur met de metro. En dat is al een hele belevenis op zich aangezien je diverse commerciële aanbieders hebt van metrolijnen die dus niet allemaal op dezelfde plekken komen. Om naar een specifieke plek te komen kan het dus betekenen dat je moet overstappen op een andere lijn zonder dat de volgende bestemming is aangegeven. Want waarom zou je een concurrerend station aangeven? Het kan dus best lastig zijn.

Metro kaart Tokyo

Het eerste doel van de dag was Nihonbashi, een relatief klein gebied net ten noorden-oosten van Tokyo Station. Van oudsher is Nihonbashi een belangrijke plek voor de textielindustrie van Japan wat zicht vandaag de dag uit in heel veel kledingwinkels. Niet direct winkels waar je naar binnen wil om te shoppen, maar meer van het niveau "goh, dus hier maken ze die bulkpartijen lelijke pakken en foute bloezen". Verder is Nihonbashi voor de Japanse ecomie belangrijk omdat de Bank of Japan er is gevestigd samen met de Tokyo Stock Exchange.



Met een kaart van Nihonbashi in de hand waarop een wandelroute was aangegeven langs alle belangrijke plekken in het gebied kwamen we langs Shrine nummer 34.860 en talloze winkels met textiel in alle soorten en maten. Een van de laatste "spots" op de kaart van enige importantie was de Tokyo Stock Exchange waar we hartelijk werden verwelkomt. Als bezoeker mag je daar bijna overal lopen en er zijn ook gratis rondleiding voor een ieder die dat wil. Die sloegen we af aangezien we er geen 40 minuten wilden blijven.

Tokyo Stock Exchange

Na Nihonbashi te hebben bekeken wilden we wat geheel anders. En dat zouden we vinden in Shibamata, een gebied buiten het drukke centrum van Tokyo waar een geheel andere sfeer zou hangen. De sfeer van het "oude Japan". Na een reis waarbij we meerdere keren moesten overstappen op diverse metrolijnen van diverse aanbieders, kwamen we met een boemeltje aan op het eindpunt Shibamata Station. 

Het was echt een andere wereld als we uitkwamen. Geen wolkenkrabbers vol gehangen met neon borden en levende reclamezuilen, maar alleen maar laagbouw. Bij het uitkomen van het station loop je direct de hoofdstraat in van Shibamata. Deze enige winkelstraat in het dorp komt uit bij de Shibamata Taishakuten, een prachtige grote 300 jaar oude tempel. Na een korte wandeling door het dorp waarbij we wat Japanse nootjes kochten gingen we weer richting het boemeltje aangezien de zon snel zakte en voor ons diner richting Ueno wilden.

Statue Shibamata

Voor ons bezoek aan Ueno hadden we geen groots wandelplan, maar één duidelijke missie: eten! We hadden erg trek in sushi en vonden al snel een "conveyor belt sushi restaurant" vlakbij het station en bedienden ons van de sushi die voorbij kwam. De Kaiten-zushi is een ongecompliceerde manier van eten waarbij je sushi van een lopende band pakt en je per bordje betaald. In dit geval ging dat van ¥ 127 voor de eenvoudige nigiri tot ongeveer ¥ 680 voor een "O-toro". Of ook wel de fatty tuna genoemd, het lekkerste deel van de tonijn. 

Ueno Market

Toen de stapel bordjes boven de bar uitkwam en we verzadigd waren maakten we nog een ronde door het gezellige Ueno waarbij we belandden in een typisch Japanse gokhal waar we Pachinko speelde. Na in 2 automaten een briefje van ¥ 1000 te hebben gestopt ging het los. Het doel het het spel werd ons niet helemaal duidelijk, maar op een het lijkt het meest op een verticaal staande flipperkast waar je heel veel kleine zilveren balletjes doorheen moet schieten. Merlijn kreeg van een van de mederwerkers wat hulp wat resulteerde in een Jackpot-situatie waarbij het apparaat balletjes bleef spugen. Binnen de kortste keren was zijn bak helemaal vol, maar waarom was niet duidelijk.

De bak van Eralda werd alleen maar leger en om de een of andere reden wilde de medewerker haar niet helpen. Dat zei hij niet expliciet, maar negeerde haar volledig!

Ondanks dat we niet begrepen waar het nou precies om draaide bleven we spelen tot alle ballen op waren. Het spel is namelijk enorm hypnotiserend door de snelle balletjes die voor je ogen voorbij schieten en de ongelofelijke bak herrie die uit de apparaten komt. Toch besloten we het bij ¥ 2000 verlies te laten.

Pachinko Ueno Tokyo

De avond in Ueno slote we af met een kleine zoektocht naar een goede sake-bar. De bar vonden we wel, maar de sake was echt niet te zuipen en had het meeste weg van een hele goedkope tequila silver.

Eralda Sake bar

Meer foto's van deze dag vind je hier.

Wednesday, January 26, 2011

De 4e dag. Terug in Ginza, Tokyo.

Onze vierde dag in Tokyo (Ginza) voelde een beetje als thuiskomen aangezien we daar vorig jaar in April waren begonnen. We kenden het gebied dus een beetje en dat voelt vertrouwd. Het doel van de dag was shoppen in het luxe Ginza, eten in Shimbashi en wat drinken in Tokyo station.

De dag begon met een ontbijt in het Sunroute Plaza waarvoor we nog 2 vouchers hadden welke we kregen bij het inchecken. We zaten dus relatief vroeg aan het ontbijt en konden ons bedienen van een ruim buffet. Eralda koos voor wat fruit terwijl Merlijn zich gedroeg als een echte westerling met scrambled eggs, bacon en toast. 

Eralda Ontbijt

Met de Yamanote Line, een van de vele metrolijnen van Tokyo die wordt gerund door East Japan Railway Company, reisden we van Shinjuku naar Shimbashi Station om vanuit daar richting Ginza te wandelen. Zoals bijna elke dag lieten we ons verrassen door wat we tegen kwamen en dat was in dit geval een speelgoedwinkel. Net een Bart Smit met een paar honderd vierkante meter winkelvloer met een gebouw met 6 etages waar de meest uiteenlopende spellen te koop waren. De meest uiteenlopende spellen en attributen kon je er kopen, met als hoogtepunten een gigantische racebaan midden in de winkel en een automaat aan de buitenkant waar je ook 's nachts aan je speelgoedtrekken kan komen.

Vendingmachine with toys

Op de shop-lijst van de dag stonden naast veel etalages en verassingen, de Itoya (boekenwinkel), Muji (Nederlandse Hema) en een tentoonstelling in de bovenste verdieping van het gebouw van Bvlgari (niet uit te spreken en niet te betalen modemerk). 

Apple Store Ginza

De boekenwinkel Itoya stond hoog op het lijstje van Eralda en het was duidelijk waarom. Bij Itoya hebben ze alles op het gebied van papier, kantoorbenodigdheden, knippen, plakken en schrijfaccessoires. Alleen komt daar in Japan ook een uitgebreide sortering bij van kalligrafiemateriaal en Japans papier.  Op deze 8 etages verveelde Eralda zich geen moment.

Bij het geduldig wachten stuitte Merlijn op een aantal interessante instructietekeningen. Het duurde even voordat het doordrong, maar hier werd verteld hoe je jezelf naar buiten kon takelen in geval van nood. Gewoon het mobiele "touw en blok" erbij pakken, een touw om je middel en takelen maar. Op het raam boven de instructie was een kleine rode pijl geplakt zodat voor iedereen duidelijk was vanuit waar mensen zich in veiligheid konden brengen.

Photo Instruction Evacuation Ginza

Voor de lunch van de dag zochten we een klein eettentje in een kelder met eenvoudige en betaalbare menuutjes. Tussen de kettingrokende zakenmannen genoten we van een mis soepje, gefrituurde kip, rijst en salade. Functioneel lekker. Na te zijn vertrokken en bijna uit beeld van het restaurantje bleek de eigenaresse achter ons aan te zijn gelopen. Ze was vergeten ons een cadeautje te geven! Een klein speelgoeddolfijntje voor aan je telefoon. :-)

Eralda with toy

Next stop was de tentoonstelling in het gebouw van Bvlgari waar op de bovenste verdieping een tentoonstelling was ingericht met moderne kunst. Deze hadden we gevonden via metropolis.co.jp en we werden er aangenaam verrast met mooie werken. Er waren een aantal schilderijen te zien, maar ook sculpturen en een installatie van de kunstenares Mihoko Ogaki.



Na een portie hedendaagse kunst tussen de snobs van Tokyo verkasten we naar de Japanse HEMA; de MUJI GINZA MATSUZAKAYA flagshipstore. Een mooi contrast. In de MUJI kun je, net als in de HEMA echt van alles vinden. Het is er niet chique, maar het zijn prima spullen voor een goede prijs. Ook, net als de HEMA, een zaak om heen te gaan voor sokken, onderbroeken en handschoenen. Die laatste kochten we dan ook beiden en we genoten er (uiteraard!) van een stuk taart. 

We vervolgden onze weg richting Shimbashi op zoek naar wat souvenirs en sightseeing. Na een paar uur wandelen strandden we in Shimbashi. Het gebied waar we in April 2010 de eerste week Tokyo doorbrachten. In de kleine smalle straatjes van Shimbashi zochten we een restaurant om te eten en belandden in een echt "lokaal barretje" die maar net open was. We wilden in eerste instantie alleen sake drinken, maar als gevolg van een geweldige taalbarrière zaten we binnen de kortste keren met yakotori en sashimi voor onze neus. Op zich geen straf, maar ga maar eens in het Japans uitleggen dat je geen fan bent van hart en kippenlevertjes. We aten natuurlijk gewoon alles braaf op.

Maar die sake. Die was echt heerlijk!

Eralda diner Yakitori

Om de halve marathon van deze dag af te maken, besloten we naar Tokyo Station te lopen om vanaf daar de metro te pakken richting Shinjuku. Maar niet voordat we in ons favoriete station nog wat hadden gegeten en een biertje gedronken om de dag af te sluiten.

Monday, January 24, 2011

3e dag. Uitslaapdag.

Na 2 lange dagen en vooral korte nachten werd de 2e dag in Tokyo een uitslaapdag. We werden gelijkertijd om 12:30 wakker en hadden daar vrede mee. In plaats van een lange dag in East Shinjuku verbleven we er wat minder lang, maar omdat we later wakker werden dan gepland startten we de dag niet met een goed ontbijt maar direct met taart.

Who made this cake?

Bovenop het stationsgebouw van Shinjuku zijn een aantal warenhuizen gebouwd. Gewoon meerdere naast elkaar en stuk voor stuk groter dan De Bijenkorf in Amsterdam. De stijlen van de diverse warenhuizen is anders en ze spreken daarmee een andere doelgroep aan, maar de inrichting van de warenhuizen is identiek. In de basement "floor", op de begane grond parfum en daar bovenop een aantal etages vrouwenkleding. De derde en vierde zijn vaak mannenkleding en gebruiksartikelen en de bovenste etages zijn veelal restaurants. Met wat variatie daargelaten.

Zo ook Keio waar wij direct de bovenste verdieping opzochten voor koffie en taart. Omdat het restaurantje dat ons het meest geschikt leek vol was, moesten we even "op de gang" plaatsnemen waar we binnen een aantal minuten werden opgepikt. Achter in de hoek was een plekje vrij, dus we slalomden tussen de bejaarden en groetende medewerkers door naar onze plek. Toen de schok. Het betrof hier een veel te dure bejaardensoos en we wilden zsm weg. Maar uit piëteit met de vriendelijke Japanners kozen we het goedkoopste gebakje (10 euro) en een kop koffie. Op naar de volgende eetgelegenheid.

Logo Chinees Restaurent Tokyo Shinjuku

Na een korte wandeling van 5 minuten zochten we het volgende warenhuis op waar we wederom op de bovenste verdieping een ruime sortering restaurants vonden. De keuze viel op To-An-Ka. Een Chinees restaurant met een ruime inrichting en aantrekkelijke kaart. We kozen beide een menu en werden allerminst teleurgesteld. Het varken van Eralda (soort babi ketjap maar dan zuurder dan we zijn gewend) en de zeevruchten van Merlijn (Foe Jong Hai maar dan rijk gevuld) viel prima. Ook de groenten en soep die kwamen met het menu waren heerlijk. Een prima keuze!

Foto Eralda Chinese Food Tokyo

We trokken richting het oostelijk deel van Shinjuku waar we al redelijk bekend waren aangezien we daar de laatste week van de vorige Japan reis verbleven in het Best Western. De winkels en vlooienmarkt die Eralda had uitgezocht en de Shrine die Merlijn wilde bekijken waren snel gevonden. Voor de vlooienmarkt waren we wat laat, maar de Shrine stond er nog!

Shrine Shinjuku Tokyo

Na het bezoek aan de Shrine was het shoppen belazen. We verbleven een lange tijd in Muji, een soort HEMA op zijn Japans. Dus basic spullen voor in en rond het huis, maar dan op zijn Japans. Dus net even anders. In het winkelgebied van East Shinjuku is veel bedrijvigheid op straat en daarmee ook veel straatverkopers. Je kunt dus veel soorten zoetigheid kopen. En dat deden we natuurlijk ook. Na deze korte zoet-stop kreeg Eralda het op haar shop-heupen en taaide Merlijn af richting hotel om iets voor Roorda te doen. (Kwam dat even goed uit).

Foto Eralda Spons

Laatste onderneming van de avond was een zoektocht naar een leuk restaurant. En dat kan in Japan eigenlijk niet stuk. Dus we doken als we al zo vaak hadden gedaan het eerste de beste restaurant in waarbij we dachten dat ze iets hadden waar we trek ik hadden. Alleen kregen we dit keer totaal wat anders. Waar we Yakitori hadden verwacht kregen we Kushiage. Een uit Thailand geïmporteerd gerecht waarbij je als gast een bar deelt met meerdere mensen en één kok die voor de hele bar kleine gefrituurde hapjes maakt. Je zegt bij aanvang wat je lekker vindt en wat je niet wil eten en de kok gaat los totdat je aangeeft niets meer te willen.

Kushiage in Tokyo Shinjuku

Omdat het zo heerlijk was en we niet een keer hetzelfde kregen aten we een stokje te veel en dronken er bier bij alsof het de laatste dag was dat we leefden. Fantastisch! Dat de rekening een minder punt van het geheel was, namen we met de koop toe. Het was een zeer geslaagde avond, met een culinaire ervaring rijker.

Meer foto's van Dag 03 in Tokyo vind je hier.

Sunday, January 23, 2011

Tokyo Shinjuku Wandeltour

Na een redelijke goede nacht in een andere tijdzone stonden rond half 11 buiten het hotel op zoek naar koffie en een ontbijt. We kozen voor de makkelijke en vooral korte weg. Aan de overkant van de straat vonden we een koffiezaakje en bestelde 2 koppen koffie en sandwiches met tonijn. Na een slok wisten we hier niet meer zouden komen. Slappe koffie en brood zonder korstjes met een cake-smaak. Dat doen we de volgende keer beter.

Ontbijt Tokyo Shinjuku

Aan de hand van de Lonely Planet Tokyo trokken we het plan voor de dag. We besloten de Shinsjuku West Route te volgen. Een wandelroute uit de Lonely Planet zoals deze voor meerdere wijken in Tokyo is beschreven. Het was net als gisteren een mooie dag dus we waren klaar voor een goede wandeling. Voor de route was in het boek 2,5 uur uitgetrokken, maar wij zouden er in totaal 5 uur over doen. We bezochten namelijk alle gebouwen waar iets interessants stond beschreven waardoor.

Cocoon Tower Tokyo

De eerste stop was in de L-Tower waar een showroom van het merk Toto te vinden is, een fabrikant van keuken- en badkamermeubilair. Dat klinkt minder spannend dan het is, want als je wel eens in Japan bent geweest ken je de bijzondere toiletten die spoelen, sprayen en drogen op meerdere standen. Een ware belevenis. Waar wij deze dag achter kwamen was dat TOTO ook geweldige producten maakt voor de keuken. En dat allemaal gericht op de veel te kleine huisjes van de inwoners van Japan. Elk plekje in elk keukenkastje wordt op geweldige wijze benut. Waar bij ons Nederlanders op de plek van een ingebouwd gasfornuis een loos plankje zit, heeft TOTO daar een piepklein opbergvakje gemaakt voor bijvoorbeeld eetstokjes. Importeren die boel!

Toto Tokyo

Op web naar de volgende agendapunt uit de Lonely Planet stuitte we op een restaurantje waar verse noedels werden gemaakt. Bij het zien en ruiken van dit proces wisten wij waar we zouden lunchen. Bij binnenkomst werd ons direct in slecht Engels uitgelegd hoe het werkte en we kozen een gerecht. In geval van Merlijn waren dat verse Noedels, bouillon, een gekookt ei en wat snot. Eralda hield het bij de noedels met bouillon. Met dienblad en eerste ingrediënten in een kom sloten we achteraan een vlotte rij waar we onze kom naar eigen inzicht verder konden vullen. Dat werd voor ons beiden tempura die we aan het einde van de rit, die wij hopeloos vertraagden, afrekenden.

Fresh Noodles for Lunch in Tokyo

Deze lunch was eenvoudig maar kakelvers en erg lekker. We slurpten ons door de lunch heen die een appel en een ei had gekost.

Tokyo Metropolitian Government Building Tokyo

Na de lunch was de volgende stop het Tokyo Metropolitian Government Building wat in Tokyo, na de Mid-Town Tower, het op één na hoogte gebouw is met 242.9 m. Met de lift schoten we, onder begeleiding van een liftdame, omhoog om op de bovenste verdieping compleet te worden geroosterd. Het uitzicht was prachtig, maar een airco leken ze vergeten in te bouwen. Kortom: het was er niet uit te houden. Tijd voor en volgende stop uit de Lonely Planet.

View over Tokyo

De laatste stop van de route was het Park Hyatt Tokyo Hotel wat de meeste zullen kennen uit de film Lost in Translation. We waren van plan er een cocktail te drinken, maar omdat wij ook een beetje Lost in Translation waren eindigden we op één van de bovenste verdiepingen in een van de restaurants in het Hyatt aan de High Tea. Over de prijs zullen we het maar niet hebben, maar wat je ervoor krijgt is een feest. Elk mini-gebakje dat ons werd aangeboden was een feest op zich, maar de thee is in Japan een verhaal apart. Als we in Nederland denken aan groene thee is de smaak ervan niet direct erg uitgesproken, maar de standaard groene thee in Japan heeft een raar bijsmaakje. Het is wel te drinken en waarschijnlijk een kwestie van wennen, maar toch niet wat je als onwetende Europeaan verwacht.

High Tea Park Hyatt Tokyo

Na een aantal heerlijke gebakjes, hartige hapjes en "het tweede koppie gratis" hadden we de wandelroute afgemaakt en besloten het grootste park in Shinjuku op te zoeken om te genieten van de laatste zonnestralen. Hier in Tokyo start de zonsondergang om ongeveer 17:15 en het is in ongeveer 15 minuten gebeurd. Dan is het ook pikdonker. Helaas hadden we het parkbezoek verkeerd getimed en kwamen voor een dichte deur. Jammer.
Na deze lange dag van kilometers maken in Shinjuku keerden we terug naar onze kamer voor een kleine rustpauze. Na een korte op frispauze gingen we een tweede poging doen om te dineren in ons favoriete sushi-restaurant. Gewapend met dikkere kleren dan overdag en Merlijn met zijn statief, kwamen we na ongeveer een half uur later aan. Er was gelukkig plek en al snel dronken we bier en aten we heerlijke sushi.

Sushi Tokyo

De sushi was lekker, maar omdat we nu niet aan de bar zaten bij onze favoriet chef (die we al 2 dagen niet hadden gezien) kregen wij en ook de sushi minder aandacht. De sushi was zeker niet slecht, maar in onze gedachten was ie veel beter. Maar is dat niet altijd zo? :-/

Na een heerlijk sushi diner wilde we onze avond afsluiten in een sake bar, dus zochten we op internet een bar en wonder boven wonder vonden we 'm ook nog! Maar om de een of andere reden sluiten sake barren in Tokyo om 22:30, dus we stonden voor een dichte deur. We besloten er een eind aan te maken voor deze lange dag en keerden met opgezwollen voeten naar onze hotelkamer. Het was een lange zaterdag.

Nightview Hotel

Meer foto's gemaakt in Tokyo Shinjuku op zaterdag klik hier.

Saturday, January 22, 2011

Japan. We zijn weer terug!

Na 7 maanden vlogen we op donderdag 20 januari met de KLM voor de 2e keer naar Japan. Het lijkt erop dat we met het Nippon-virus zijn besmet en moeten daar af en toe aan toegeven. Net als vorige keer boekten we een rechtstreekse vlucht met KLM van Amsterdam naar Tokyo, alleen is de periode dit keer wat korter. Waar we vorige keer in 3 weken door Japan reisden van stad naar stad met de Shinkansen, blijven we dit keer 9 dagen in Tokyo.

De reis begon dit keer met een bezoek aan de huisarts om slaappillen te organiseren om de heenreis wat korter te laten lijken. Met een aantal Temazepammetjes op zak checkten we in op Schiphol om 3 uur (!) later in een 747-400 te klimmen. Na taart en koffie bij de Starbucks ondergingen we de schijnveiligheid van de scanner  en de controle. Maar omdat een of andere onverlaat met zijn handen aan een van de deuren had gezeten, mocht het hele ritueel weer opnieuw. Zucht! Gelukkig liepen we er geen vertraging door op en in een halfvolle Boeing bracht de KLM-gezagvoeder ons veilig in Tokyo.

KLM Boeing 747-400

Omdat de pillen van de huisarts geen moment hadden geholpen, kwamen we redelijk geradbraakt aan op Narita airport waar ons eerste doel al heel lang vast stond, namelijk sushi! Het is misschien nauwelijks voor te stellen, maar bijna op elke plek in in Japan is de sushi beter dan in Nederland. En ook op het vliegveld in Japan waar we direct los gingen op rauwe vis en tempura.

Sushi Narita Airport

Na de pitstop in het restaurant op het vliegveld namen we de Narita express naar Shinjuku (Tokyo) waar we een kamer hadden geboekt in het Sunroute Plaza Hotel. Het hotel hadden we snel gevonden, maar omdat we wat te vroeg waren doolden we een uurtje rond in de buurt om ons om 14 uur eer te melden bij de receptie. De kamer waar we verblijven is niet groot, maar het is er schoon en we hebben een snelle internetverbiding. Wat willen Eralda (een schone kamer) en Merlijn (een snelle internetverbinding) nog meer. ;-)

Inmiddels waren we iets meer dan een etmaal wakker, dus deden we een schoonheidsslaapje van 3 uur om daarna fris op pad te gaan. Het was tijd om terug te gaan naar de sushi tent waar we de vorige trip zo enthousiast over waren. Daar zouden we de 40e (!) verjaardag van Merlijn vieren met de beste sushi en Saporro-bier. Maar de toko was vol. Helemaal afgeladen op deze vroege vrijdagavond. Dus we gingen op zoek naar een nieuw restaurant en vonden een piepklein sushi-restaurant zonder Engels menu op de deur en allemaal oudere locals aan de bar. 

Sushi Tokyo

De keuze van dit restaurant bleek een schot in de roos. De gasten rechts van ons waren uiterst vriendelijk en de chef zette op eigen initiatief een aantal gevarieerde schalen verse sushi en sashimi voor ons neer. Met 2 goed gevulde buikjes van de verse vis maakten we nog een wandeling door nachtelijk Tokyo om de verjaardag van Merlijn af te sluiten in het Hyatt Regency met een cocktail.

Hyatt Regency Tokyo

Het is goed om weer in Tokyo te zijn. Wat een stad!

Meer foto's van de eerste dag staan hier.