De wierook is echter zo lekker dat we snel op zoek moeten naar nieuwe. Weet iemand wat er staat op deze verpakking?
Monday, May 17, 2010
Japanse Wierook
Terug van vakantie hebben we er alles aan gedaan om het gevoel van vakantie zo lang mogelijk vast te houden. Zo namen we na terugkomst nog een paar dagen vrij om niet meteen aan het werk te hoeven en het Japan-gevoel nog even vast te houden. Maar ook namen we wierook mee uit Kyoto.
De wierook is echter zo lekker dat we snel op zoek moeten naar nieuwe. Weet iemand wat er staat op deze verpakking?
De wierook is echter zo lekker dat we snel op zoek moeten naar nieuwe. Weet iemand wat er staat op deze verpakking?
Friday, May 14, 2010
Een week terug in Nederland.
We zijn iets meer dan een week terug uit Nederland en wat ons rest zijn een hoop mooie herinnering, een oude Japanese Railpass en een wat stempels in ons paspoort.
Het valt niet mee om weer in Nederland terug te zijn want we missen Japan enorm. Vooral de omgangsvormen in Japan, de reinheid en het heerlijke eten is iets waar we in Japan graag aan wende.
Voor het Japans eten gingen we als een soort afscheid op afstand afgelopen woensdag eten bij Kaiko in Amsterdam. Een piepklein Japans restaurant in de rivierenbuurt op steenworp afstand van het Okura.
Voor Nederlandse begrippen is het een prima sushi-restaurant, maar met het eten in Tokyo nog in ons geheugen was het lastig genieten voor ons. We hebben besloten om maar even geen sushi meer te eten in Nederland.
Het valt niet mee om weer in Nederland terug te zijn want we missen Japan enorm. Vooral de omgangsvormen in Japan, de reinheid en het heerlijke eten is iets waar we in Japan graag aan wende.
Voor het Japans eten gingen we als een soort afscheid op afstand afgelopen woensdag eten bij Kaiko in Amsterdam. Een piepklein Japans restaurant in de rivierenbuurt op steenworp afstand van het Okura.
Voor Nederlandse begrippen is het een prima sushi-restaurant, maar met het eten in Tokyo nog in ons geheugen was het lastig genieten voor ons. We hebben besloten om maar even geen sushi meer te eten in Nederland.
Wednesday, May 5, 2010
Dag 21. Bye bye Japan. Maar we komen terug. Zeker weten!
Met veel te weinig slaap (3 uur) werden we wakker in het Best Western Hotel in Shinjuku en het was tijd om de trein te pakken naar het vliegveld.
Van het ontbijtbuffet namen we dit keer alleen een bordje chocopos om op gang te komen, maar lieten de vette kant voor wat het was. De koffie deden we als zo vaak in Tokyo bij Excelsior Café en toen was het echt tijd om afscheid te nemen van deze geweldige stad.
Om 9.39 hadden we 2 stoelen gereserveerd in de Narita Express die er 80 minuten over zou doen om ons af te zetten bij Terminal 1. In de trein hadden we al op een monitor kunnen lezen dat het vliegtuig 20 minuten eerder zou vertrekken, maar we lagen mooi op schema en hadden tijd genoeg om nog wat te eten en te winkelen.
Na te hebben ingecheckt zochten we allereerst het sushi restaurant op om voor een allerlaatste keer in Japan sushi te eten. Dit keer geen sushi waarmee een Michelin-ster kon worden behaald, maar een lopende band sushi zaak waar je aan de hand van de hoeveelheid bordjes en de kleur ervan afrekent.
Na een rondje winkels zochten we de gate op om de Boeing 747-400 van KLM in te gaan voor weer een vliegreis van 11 uur. Net als op de heenreis had ook dit keer Chantal haar best gedaan goede plekken voor ons te reserveren, maar dit keer hadden we echt goede plekken.
We zaten namelijk in de luxe toeristenklasse dat je kunt afkopen door 125 euro extra neer te leggen voor een ticket en omdat we op de eerste rij zaten hadden we onbeperkt beenruimte. Nogmaals 3x dank Chantal!
De vlucht zelf ging prima, maar slapen in een vliegtuig is aan ons echt niet besteedt. Zo'n apparaat maakt zoveel herrie en de stoelen in eco-class zijn toch dermate klote dat je niet lekker zit. Wij hielden het tijdens de vlucht bij zo veel mogelijk afleveringen kijken van 30rock (tot de batterij het begaf) en een beetje soezen met je ogen dicht.
Maar zo'n vlucht geeft je wel tijd na te denken over je reis. Wat gaan we nu echt missen aan Tokyo en wat helemaal niet. Hieronder het lijstje.
Wat gaan we missen:
- Het fantastische eten
- De hoffelijkheid van de Japanners
- De schone goed onderhouden steden
- Het feit dat alles anders is (op een leuke manier)
- De prachtige natuur
- Het reizen met het openbaar vervoer
- ….
Wat gaan we niet missen:
- De op straat rochelende Japanners
- Slurpende Japanners tijdens het eten
- Snotterige gerechten
- Japanners die geen nee kunnen zeggen
- Het feit dat we ons niet verstaanbaar konden maken
- …..
Maar een ding is zeker. Wij komen terug in Japan!
Van het ontbijtbuffet namen we dit keer alleen een bordje chocopos om op gang te komen, maar lieten de vette kant voor wat het was. De koffie deden we als zo vaak in Tokyo bij Excelsior Café en toen was het echt tijd om afscheid te nemen van deze geweldige stad.
Om 9.39 hadden we 2 stoelen gereserveerd in de Narita Express die er 80 minuten over zou doen om ons af te zetten bij Terminal 1. In de trein hadden we al op een monitor kunnen lezen dat het vliegtuig 20 minuten eerder zou vertrekken, maar we lagen mooi op schema en hadden tijd genoeg om nog wat te eten en te winkelen.
Na te hebben ingecheckt zochten we allereerst het sushi restaurant op om voor een allerlaatste keer in Japan sushi te eten. Dit keer geen sushi waarmee een Michelin-ster kon worden behaald, maar een lopende band sushi zaak waar je aan de hand van de hoeveelheid bordjes en de kleur ervan afrekent.
Na een rondje winkels zochten we de gate op om de Boeing 747-400 van KLM in te gaan voor weer een vliegreis van 11 uur. Net als op de heenreis had ook dit keer Chantal haar best gedaan goede plekken voor ons te reserveren, maar dit keer hadden we echt goede plekken.
We zaten namelijk in de luxe toeristenklasse dat je kunt afkopen door 125 euro extra neer te leggen voor een ticket en omdat we op de eerste rij zaten hadden we onbeperkt beenruimte. Nogmaals 3x dank Chantal!
De vlucht zelf ging prima, maar slapen in een vliegtuig is aan ons echt niet besteedt. Zo'n apparaat maakt zoveel herrie en de stoelen in eco-class zijn toch dermate klote dat je niet lekker zit. Wij hielden het tijdens de vlucht bij zo veel mogelijk afleveringen kijken van 30rock (tot de batterij het begaf) en een beetje soezen met je ogen dicht.
Maar zo'n vlucht geeft je wel tijd na te denken over je reis. Wat gaan we nu echt missen aan Tokyo en wat helemaal niet. Hieronder het lijstje.
Wat gaan we missen:
- Het fantastische eten
- De hoffelijkheid van de Japanners
- De schone goed onderhouden steden
- Het feit dat alles anders is (op een leuke manier)
- De prachtige natuur
- Het reizen met het openbaar vervoer
- ….
Wat gaan we niet missen:
- De op straat rochelende Japanners
- Slurpende Japanners tijdens het eten
- Snotterige gerechten
- Japanners die geen nee kunnen zeggen
- Het feit dat we ons niet verstaanbaar konden maken
- …..
Maar een ding is zeker. Wij komen terug in Japan!
Tuesday, May 4, 2010
De laatste dag in Tokyo. Een mooie dag in Asakusa en Yoyogi Park.
Maandag 3 mei was onze laatste volle dag in Japan en we hadden mazzel dat het een mooie dag was.
Op tijd stonden we in de lift om de ontbijtzaal op te zoeken op de 3e verdieping, maar dat was een culinaire domper. We waren de afgelopen week enorm verwend met culinaire hoogstandjes bij het ontbijt en werden nu geconfronteerd met het tegenovergestelde. Vette gefrituurde kip, slappe friet, doorgebakken kool en slappe koffie. Daar moesten we het onder meer mee doen.
Mmm… Gelukkig waren er ook wat cornflakes-achtige producten uitgestald, dus we aten wat chocopops met melk en lieten het verder voor wat het was.
Inmiddels was het onze 10e dag Tokyo en we hadden voor ons gevoel nog zo weinig gezien! Elke keer als we weer in een andere buurt kwamen, wisten we dat we er een maand zouden kunnen blijven om het er enigszins te leren kennen. Maar wat wil je in een stad waar tussen de 35 en 29 miljoen mensen wonen.
Een van de wijken die waar we nog niet waren geweest was Asakusa, een wijk gelegen in het oosten van de stad waar relatief veel tempels en andere bezienswaardigheden te bezoeken zijn. Maar de wijk is niet meer zo populair als begin vorige eeuw, toen het de functie had die Shinjuku nu heeft; de plek met de meeste entertainment.
Met de metro (JR Circle Line) was Asakusa toch al snel zo'n 40 minuten rijden, maar omdat we vroeg waren weggegaan was het nog niet zo druk in het toeristische gebied. We begonnen de verkenning met het volgen van een route uit de Lonely Planet, maar daar weken we snel vanaf aangezien dat de drukste plekken waren uit het gebied.
Omdat we om 3 uur met een bevriende dj uit Duitsland hadden afgesproken bij Shibuya, konden we niet al te lang blijven Asakusa. Je vergist je namelijk al snel in de afstanden en reistijden in Tokyo en we wilden ook nog even bij het hotel laangs in Shinjuku om wat spullen te droppen.
Onze lunch bestond deze dag, na de vette meuk 's morgens, uit een een kleine dikke gevulde pannenkoek met bakkersroom die ze op straat verkochten in Shibuya. Niet veel, maar genoeg om de middag mee door te komen met in het achterhoofd de reservering bij het sushi restaurant waar we 2 dagen daarvoor zo heerlijk hadden gegeten.
Omdat we ruimschoots op tijd waren in Shibuya hadden we tijd voor Eralda een paraplu te kopen in een van de 3 warenhuizen in het station. Na 3 weken wikken en wegen had Eralda besloten een plu mee te nemen naar Nederland naar een ontwerp van Vivienne Westwood. Op hoop van zegen dat ie mee kan in de handbagage.
Na een korte kansloze stop op de herenafdeling waar ze alleen rekening houden met de maten van Japanners, waren we nieuwsgierig wat Adidas te bieden had op de bovenste verdieping. Toen de liftdeuren opengingen stond ons een verrassing te wachten. Er was namelijk een voetbalveld op de bovenste verdieping van dit warenhuis.
Om stipt 15 uur zaten we in de Starbucks, de ideale plek om af te spreken, te wachten op Mathias Kaden die een kwartiertje later aan kwam lopen. Ook voor leek Tokyo op de kaart kleiner dan in werkelijkheid.
We dronken op zijn verzoek ergens een kop thee aangezien hij nog niet had ontbeten en trokken langzaam richting het Yoyogi park. Aangezien het prachtig weer was en Golden Week was het gezellig druk in het mooi aangelegde en schone park.
Omdat het Golden Week was, waren en vele activiteiten in het park zoals concerten en een groot Flower Festival, een soort statisch bloemencorso omlijst met de gebruikelijke eettentjes. We liepen er rustig doorheen en passeerden een groep kids die de moderne versie van het touwtje sprongen, Double Dutch, enorm goed onder knie hadden. Op Old School Hip Hop deden ze een voor een de meest waanzinnige truc en pasjes tussen de touwen.
Een stukje verder op, waar we in het zonnetje gingen zitten, waren een groep jongens met de Hacky Sack aan het goochelen en was een oudere heer druk in de weer met een wandelstok. De man was op leeftijd, maar bewoog nog erg goed en wilde graag voor de camera zijn truckjes laten zien.
Na heerlijk in het zonnetje te hebben gezeten gingen we langzaam maar zeker weer richting Shibuya omdat Mathias een soundcheck moest doen in Club Eleven waar hij 's avonds moest spelen en wij een reservering hadden om 19 uur in het sushi restaurant. Onderweg aten we nog een salade met verse vis en een met ham omdat het zoete hapje van vanmiddag toch niet voldoende was.
Na te hebben gedoucht in het hotel kwamen we om kwart over 7 aan bij het restaurant waar we direct werden herkend en op dezelfde plekken waar we zaterdag zaten werden neergezet. Onze favoriete sushi chef stond weer voor ons klaar om ons te verwennen. Ow deze sushi is zooooo lekker en we aten dan ook veel te veel. Niet in de laatste plaats omdat we allemaal dingen moesten proeven die de chef ons voorschotelde. Het was echt genieten!
Terug op de hotelkamer maakte we ons op voor de nacht en de volgende ochtend. Dat betekende in het geval van Merlijn in 5 minuten zijn koffer pakken en uitgeteld op bed storten. Eralda, die wat langer over het pakken deed surfte op internet en rond 00:00 uur vertrokken we voor de tweede keer deze reis naar Club Eleven waar Mathias Kaden moest spelen.
Anders dan in het weekend reed de metro die we dit keer moesten hebben niet tot 1 uur, maar tot half 1 en we werden door een van de metro-mannetjes weggestuurd. We pakten een andere lijn van een andere maatschappij die ongeveer die kant op moest en stapte over op een taxi die ons de goede richting op bracht.
De club was lang niet zo vol als op de zaterdagavond met Extrawelt, maar het was gezellig druk in de donkere kelder en de liveset van Mathias klonk erg goed. Veel beter dan we eerder van hem hoorde op het Nachtdigital Festival 2009. Rond 3.30 was zijn liveset voorbij en we konde helaas niet langer blijven om ook zijn dj set te horen omdat we nog een paar uur wilde slapen voordat de wekker zou gaan.
Met een visitekaartje in de hand stapte we een taxi is die ons aan de hand van de Japanse Tom Tom snel naar het hotel bracht. Het was tijd om te pitten.
Op tijd stonden we in de lift om de ontbijtzaal op te zoeken op de 3e verdieping, maar dat was een culinaire domper. We waren de afgelopen week enorm verwend met culinaire hoogstandjes bij het ontbijt en werden nu geconfronteerd met het tegenovergestelde. Vette gefrituurde kip, slappe friet, doorgebakken kool en slappe koffie. Daar moesten we het onder meer mee doen.
Mmm… Gelukkig waren er ook wat cornflakes-achtige producten uitgestald, dus we aten wat chocopops met melk en lieten het verder voor wat het was.
Inmiddels was het onze 10e dag Tokyo en we hadden voor ons gevoel nog zo weinig gezien! Elke keer als we weer in een andere buurt kwamen, wisten we dat we er een maand zouden kunnen blijven om het er enigszins te leren kennen. Maar wat wil je in een stad waar tussen de 35 en 29 miljoen mensen wonen.
Een van de wijken die waar we nog niet waren geweest was Asakusa, een wijk gelegen in het oosten van de stad waar relatief veel tempels en andere bezienswaardigheden te bezoeken zijn. Maar de wijk is niet meer zo populair als begin vorige eeuw, toen het de functie had die Shinjuku nu heeft; de plek met de meeste entertainment.
Met de metro (JR Circle Line) was Asakusa toch al snel zo'n 40 minuten rijden, maar omdat we vroeg waren weggegaan was het nog niet zo druk in het toeristische gebied. We begonnen de verkenning met het volgen van een route uit de Lonely Planet, maar daar weken we snel vanaf aangezien dat de drukste plekken waren uit het gebied.
Omdat we om 3 uur met een bevriende dj uit Duitsland hadden afgesproken bij Shibuya, konden we niet al te lang blijven Asakusa. Je vergist je namelijk al snel in de afstanden en reistijden in Tokyo en we wilden ook nog even bij het hotel laangs in Shinjuku om wat spullen te droppen.
Onze lunch bestond deze dag, na de vette meuk 's morgens, uit een een kleine dikke gevulde pannenkoek met bakkersroom die ze op straat verkochten in Shibuya. Niet veel, maar genoeg om de middag mee door te komen met in het achterhoofd de reservering bij het sushi restaurant waar we 2 dagen daarvoor zo heerlijk hadden gegeten.
Omdat we ruimschoots op tijd waren in Shibuya hadden we tijd voor Eralda een paraplu te kopen in een van de 3 warenhuizen in het station. Na 3 weken wikken en wegen had Eralda besloten een plu mee te nemen naar Nederland naar een ontwerp van Vivienne Westwood. Op hoop van zegen dat ie mee kan in de handbagage.
Na een korte kansloze stop op de herenafdeling waar ze alleen rekening houden met de maten van Japanners, waren we nieuwsgierig wat Adidas te bieden had op de bovenste verdieping. Toen de liftdeuren opengingen stond ons een verrassing te wachten. Er was namelijk een voetbalveld op de bovenste verdieping van dit warenhuis.
Om stipt 15 uur zaten we in de Starbucks, de ideale plek om af te spreken, te wachten op Mathias Kaden die een kwartiertje later aan kwam lopen. Ook voor leek Tokyo op de kaart kleiner dan in werkelijkheid.
We dronken op zijn verzoek ergens een kop thee aangezien hij nog niet had ontbeten en trokken langzaam richting het Yoyogi park. Aangezien het prachtig weer was en Golden Week was het gezellig druk in het mooi aangelegde en schone park.
Omdat het Golden Week was, waren en vele activiteiten in het park zoals concerten en een groot Flower Festival, een soort statisch bloemencorso omlijst met de gebruikelijke eettentjes. We liepen er rustig doorheen en passeerden een groep kids die de moderne versie van het touwtje sprongen, Double Dutch, enorm goed onder knie hadden. Op Old School Hip Hop deden ze een voor een de meest waanzinnige truc en pasjes tussen de touwen.
Een stukje verder op, waar we in het zonnetje gingen zitten, waren een groep jongens met de Hacky Sack aan het goochelen en was een oudere heer druk in de weer met een wandelstok. De man was op leeftijd, maar bewoog nog erg goed en wilde graag voor de camera zijn truckjes laten zien.
Na heerlijk in het zonnetje te hebben gezeten gingen we langzaam maar zeker weer richting Shibuya omdat Mathias een soundcheck moest doen in Club Eleven waar hij 's avonds moest spelen en wij een reservering hadden om 19 uur in het sushi restaurant. Onderweg aten we nog een salade met verse vis en een met ham omdat het zoete hapje van vanmiddag toch niet voldoende was.
Na te hebben gedoucht in het hotel kwamen we om kwart over 7 aan bij het restaurant waar we direct werden herkend en op dezelfde plekken waar we zaterdag zaten werden neergezet. Onze favoriete sushi chef stond weer voor ons klaar om ons te verwennen. Ow deze sushi is zooooo lekker en we aten dan ook veel te veel. Niet in de laatste plaats omdat we allemaal dingen moesten proeven die de chef ons voorschotelde. Het was echt genieten!
Terug op de hotelkamer maakte we ons op voor de nacht en de volgende ochtend. Dat betekende in het geval van Merlijn in 5 minuten zijn koffer pakken en uitgeteld op bed storten. Eralda, die wat langer over het pakken deed surfte op internet en rond 00:00 uur vertrokken we voor de tweede keer deze reis naar Club Eleven waar Mathias Kaden moest spelen.
Anders dan in het weekend reed de metro die we dit keer moesten hebben niet tot 1 uur, maar tot half 1 en we werden door een van de metro-mannetjes weggestuurd. We pakten een andere lijn van een andere maatschappij die ongeveer die kant op moest en stapte over op een taxi die ons de goede richting op bracht.
De club was lang niet zo vol als op de zaterdagavond met Extrawelt, maar het was gezellig druk in de donkere kelder en de liveset van Mathias klonk erg goed. Veel beter dan we eerder van hem hoorde op het Nachtdigital Festival 2009. Rond 3.30 was zijn liveset voorbij en we konde helaas niet langer blijven om ook zijn dj set te horen omdat we nog een paar uur wilde slapen voordat de wekker zou gaan.
Met een visitekaartje in de hand stapte we een taxi is die ons aan de hand van de Japanse Tom Tom snel naar het hotel bracht. Het was tijd om te pitten.
Monday, May 3, 2010
Zondag Katerdag.
Deze zondag werd een van de minst leuke en enerverende dagen in Japan. De nacht in Womb en het etentje ervoor had ons genekt. Zowel letterlijk als figuurlijk, want Eralda werd vreselijk ziek.
We waren de 's nachts rond een uur of 5 in het hotel beland en in slaap gestort, maar na 4 uur slaap stond Merlijn alweer op zijn benen om erop uit te trekken. Dat moest hij alleen doen aangezien Eralda nog in diepe coma was.
Alleen op pad in Shinjuku ontdekte hij dat tijdens de Golden Week in Tokyo bepaalde straten voor auto's niet toegankelijk waren. Dat was maar goed ook, want het leek erop dat heel Tokyo vreselijk geld uit wilde geven in Tokyo en om het geheel in goede banen te leiden werken er in Japan ontzettend veel mensen in "public service".
In het volgende filmpje is te zien hoe de Japanse parkeerwachters auto's een trottoir helpen oversteken om een parkeergarage in te rijden.
Maar niet alleen bij parkeerbeheer in Japan zoveel mensen werkzaam. Ook op het perron, in de trein, als schoonmaker, als levende wegwijzer, als "opletter" en bij de politie worden erg veel mensen beziggehouden.
Na een ontbijt bij de Excelsior Cafe, wat zowel wat betreft huisstijl als menu lijkt op Starbuck, en een korte ronde in Shinjuku ging Merlijn terug naar het hotel om Eralda te verblijden met een groente / vruchtensapje uit de supermarkt.
Dit viel helemaal verkeerd.
Vanaf dat moment was Eralda officieel ziek wat resulteerde in meerdere uitgebreide kotspartijen en lang in bed liggen om het uit te zieken. Die dag was Merlijn op zichzelf aangewezen in de hoop dat Eralda snel beter zou worden. Merlijn trok er weer alleen op uit in Shinjuku.
Gelukkig voelde Eralda zich aan het einde van de dag weer een stuk beter en konden we weer samen op pad op zoek naar een goed avondmaal. Omdat de tip van de avond ervoor zo goed was bevallen, vroegen we ook deze avond bij de receptie om een goed tempura-restaurant. Ook dit keer bleken de mensen goed op de hoogte want we kwamen terecht bij Funabashi, een restaurant met een geschiedenis van over 100 jaar tempura bakken.
Na een heerlijk diner besloten we op tijd naar bed te gaan om de volgende dag een laatste grote ronde te maken in Tokyo.
We waren de 's nachts rond een uur of 5 in het hotel beland en in slaap gestort, maar na 4 uur slaap stond Merlijn alweer op zijn benen om erop uit te trekken. Dat moest hij alleen doen aangezien Eralda nog in diepe coma was.
Alleen op pad in Shinjuku ontdekte hij dat tijdens de Golden Week in Tokyo bepaalde straten voor auto's niet toegankelijk waren. Dat was maar goed ook, want het leek erop dat heel Tokyo vreselijk geld uit wilde geven in Tokyo en om het geheel in goede banen te leiden werken er in Japan ontzettend veel mensen in "public service".
In het volgende filmpje is te zien hoe de Japanse parkeerwachters auto's een trottoir helpen oversteken om een parkeergarage in te rijden.
Maar niet alleen bij parkeerbeheer in Japan zoveel mensen werkzaam. Ook op het perron, in de trein, als schoonmaker, als levende wegwijzer, als "opletter" en bij de politie worden erg veel mensen beziggehouden.
Na een ontbijt bij de Excelsior Cafe, wat zowel wat betreft huisstijl als menu lijkt op Starbuck, en een korte ronde in Shinjuku ging Merlijn terug naar het hotel om Eralda te verblijden met een groente / vruchtensapje uit de supermarkt.
Dit viel helemaal verkeerd.
Vanaf dat moment was Eralda officieel ziek wat resulteerde in meerdere uitgebreide kotspartijen en lang in bed liggen om het uit te zieken. Die dag was Merlijn op zichzelf aangewezen in de hoop dat Eralda snel beter zou worden. Merlijn trok er weer alleen op uit in Shinjuku.
Gelukkig voelde Eralda zich aan het einde van de dag weer een stuk beter en konden we weer samen op pad op zoek naar een goed avondmaal. Omdat de tip van de avond ervoor zo goed was bevallen, vroegen we ook deze avond bij de receptie om een goed tempura-restaurant. Ook dit keer bleken de mensen goed op de hoogte want we kwamen terecht bij Funabashi, een restaurant met een geschiedenis van over 100 jaar tempura bakken.
Na een heerlijk diner besloten we op tijd naar bed te gaan om de volgende dag een laatste grote ronde te maken in Tokyo.
Sunday, May 2, 2010
Van Kyoto terug naar Tokyo. The golden week.
Op zaterdag 1 mei was onze trip gepland van Kyoto weer terug naar Tokyo, waar onze reis op 21 april was begonnen. Het bezoek aan de hoofdstad hadden we heel erg veel zin in, na ook het platteland van Japan en een aantal andere steden te hebben bezocht.
De laatste dag in het luxe hotel Granvia Kyoto begon voor de tweede keer in het restaurant La Risata waar we een "Original Breakfast" genoten op Italiaanse wijze. Geen buffet met schreeuwende Amerikanen en Chinezen, maar we werden bediend op de 15e verdieping met op de achtergrond lichte Jazz. Net als de eerste keer dat we in dit restaurant van het ontbijt genoten, was het zelfde menu ook dit keer weer een feest.
The menu of the month April:
• Fruit and vegetable mixed juice
• Kef ia yogurt
• Salad with prosciutto ham and parmigiano cheese
• House‐made Ravioli with steamed vegetable and sausage
• Scrambled eggs with seasonal vegetable
• Fruit compote
• Fresh‐from‐the‐oven bread and House‐made jams
• Coffee, tea or cappuccino
Na te hebben ontbeten en de laatste spullen te hebben gepakt, checkten we o de tweede verdieping uit om voor de laatste keer deze vakantie de Shinkansen te pakken. Inmiddels was The Golden Week in Japan gestart wat betekend dat bijna alle Japanners met de hele familie vrij zijn er erop uit trekken. Bij de NS in Nederland zou dat absolute chaos betekenen, maar in Japan verloopt ook deze periode ordentelijk aangezien iedereen een plaats reserveert in de Shinkansen.
We zochten onze plaatsen op in een nog lege trein en maakte ons op voor een reis van 2,5 uur naar Tokyo Shinjuku Station. De trein in Japan is een goede plek om nuttig te besteden aangezien je genoeg beenruimte hebt, een klaptafel voor je ook stroom, dus we namen steeds de MacBook mee om iets te schrijven voor deze blog, foto's te bewerken of een aantal afleveringen van 30rock te bekijken. Tijdens de trip van de oude tempelstad naar de hoofdstad van Japan passeerde we bij prachtig weer Mount Fuji wat een prachtig beeld was waar ook de Japanners zichtbaar van genoten.
Na aankomst in het drukste trein- en metrostation van de wereld Shinjuku Station zochten we uitgang oost op voor een korte wandeling naar het hotel Best Western Shinjuku Astina. Het gebied rond Shinjuku Station is een groot dynamisch winkelgebied wat in verband met The Golden Week overladen was met kooplustige Japanners. Het hotel hadden we gelukkig snel gevonden en installeerden we ons na inchecken in het piepkleine kamertje op de 12e verdieping van het hotel.
Na een korte stop in de hotelkamer gingen we het winkelgebied rondom het hotel ontdekken. Uit eerdere ervaringen in Tokyo wisten we dat Japanners gek zijn van veel geluid en dat werd bij het openen van het raam in ons hotel weer eens duidelijk. De herrie komt natuurlijk in eerste plaats van verkeer en winkelend publiek, maar opvallend zijn ook de reclamewagens die door de stad rijden en vooral de vele verkopers op straat. Om de 10 meer loop je in Shinjuku tegen een verkoper op die hoort bij de winkel waar hij voor staat die al dan niet met een megafoon probeert de aandacht te trekken van winkelend publiek. Het is een bizar schouwspel waarbij je je afvraagt of het zin heeft.
We ontdekten de meest vreemde winkels en grote warenhuizen waar de producten stuk voor stuk van topkwaliteit zijn. Alles in Japan moet perfect tot op het kleinste detail wat resulteert in Bijenkorf-warenhuizen, maar dan met 4 Michelin-sterren. Maar ook in electronica-zaken zoals Bic Camera keken we onze ogen uit bij vooral de items die te koop zijn voor mobiele telefoons.
Na een rondje shoppen in Shinjuku waren we toe aan goede sushi en vroegen de dame van de receptie in ons hotel waar we moesten zijn. Dat bleek een goede zet want we belandde in een fantastisch restaurant waar we aan de counter tussen de lokalen zaten. De sushi die de chef voor ons bereidde was heerlijk en nadat we met onze "buren" in gesprek kwamen en we dankzij hen nog een aantal heerlijke visgerechten aten en ons sake werd aangeboden.
Inmiddels waren we redelijk aangeschoten en de avond was nog lang niet afgelopen aangezien we door Yuuki waren uitgenodigd om naar Club Womb te komen. We pakten de laatste metro om 1:00 uur en stonden al snel binnen te sippen aan een wodka redbull in de kleine zaal beneden. Na een korte verkenningsronde trokken we richting de dansvloer om tot diep in de nacht te dansen op Drum And Bass. Het was MC Yuuki die de hele avond MC-de en de hele zaal aan het dansen kreeg.
We dronken mede dankzij Yuuki veel te veel en werden veel te dronken. Misschien dat de taxi-chauffeur nog een bericht kan posten hoe in het hotel zijn gekomen, maar wij weten het niet meer. Club Womb was TOP!
De laatste dag in het luxe hotel Granvia Kyoto begon voor de tweede keer in het restaurant La Risata waar we een "Original Breakfast" genoten op Italiaanse wijze. Geen buffet met schreeuwende Amerikanen en Chinezen, maar we werden bediend op de 15e verdieping met op de achtergrond lichte Jazz. Net als de eerste keer dat we in dit restaurant van het ontbijt genoten, was het zelfde menu ook dit keer weer een feest.
The menu of the month April:
• Fruit and vegetable mixed juice
• Kef ia yogurt
• Salad with prosciutto ham and parmigiano cheese
• House‐made Ravioli with steamed vegetable and sausage
• Scrambled eggs with seasonal vegetable
• Fruit compote
• Fresh‐from‐the‐oven bread and House‐made jams
• Coffee, tea or cappuccino
Na te hebben ontbeten en de laatste spullen te hebben gepakt, checkten we o de tweede verdieping uit om voor de laatste keer deze vakantie de Shinkansen te pakken. Inmiddels was The Golden Week in Japan gestart wat betekend dat bijna alle Japanners met de hele familie vrij zijn er erop uit trekken. Bij de NS in Nederland zou dat absolute chaos betekenen, maar in Japan verloopt ook deze periode ordentelijk aangezien iedereen een plaats reserveert in de Shinkansen.
We zochten onze plaatsen op in een nog lege trein en maakte ons op voor een reis van 2,5 uur naar Tokyo Shinjuku Station. De trein in Japan is een goede plek om nuttig te besteden aangezien je genoeg beenruimte hebt, een klaptafel voor je ook stroom, dus we namen steeds de MacBook mee om iets te schrijven voor deze blog, foto's te bewerken of een aantal afleveringen van 30rock te bekijken. Tijdens de trip van de oude tempelstad naar de hoofdstad van Japan passeerde we bij prachtig weer Mount Fuji wat een prachtig beeld was waar ook de Japanners zichtbaar van genoten.
Na aankomst in het drukste trein- en metrostation van de wereld Shinjuku Station zochten we uitgang oost op voor een korte wandeling naar het hotel Best Western Shinjuku Astina. Het gebied rond Shinjuku Station is een groot dynamisch winkelgebied wat in verband met The Golden Week overladen was met kooplustige Japanners. Het hotel hadden we gelukkig snel gevonden en installeerden we ons na inchecken in het piepkleine kamertje op de 12e verdieping van het hotel.
Na een korte stop in de hotelkamer gingen we het winkelgebied rondom het hotel ontdekken. Uit eerdere ervaringen in Tokyo wisten we dat Japanners gek zijn van veel geluid en dat werd bij het openen van het raam in ons hotel weer eens duidelijk. De herrie komt natuurlijk in eerste plaats van verkeer en winkelend publiek, maar opvallend zijn ook de reclamewagens die door de stad rijden en vooral de vele verkopers op straat. Om de 10 meer loop je in Shinjuku tegen een verkoper op die hoort bij de winkel waar hij voor staat die al dan niet met een megafoon probeert de aandacht te trekken van winkelend publiek. Het is een bizar schouwspel waarbij je je afvraagt of het zin heeft.
We ontdekten de meest vreemde winkels en grote warenhuizen waar de producten stuk voor stuk van topkwaliteit zijn. Alles in Japan moet perfect tot op het kleinste detail wat resulteert in Bijenkorf-warenhuizen, maar dan met 4 Michelin-sterren. Maar ook in electronica-zaken zoals Bic Camera keken we onze ogen uit bij vooral de items die te koop zijn voor mobiele telefoons.
Na een rondje shoppen in Shinjuku waren we toe aan goede sushi en vroegen de dame van de receptie in ons hotel waar we moesten zijn. Dat bleek een goede zet want we belandde in een fantastisch restaurant waar we aan de counter tussen de lokalen zaten. De sushi die de chef voor ons bereidde was heerlijk en nadat we met onze "buren" in gesprek kwamen en we dankzij hen nog een aantal heerlijke visgerechten aten en ons sake werd aangeboden.
Inmiddels waren we redelijk aangeschoten en de avond was nog lang niet afgelopen aangezien we door Yuuki waren uitgenodigd om naar Club Womb te komen. We pakten de laatste metro om 1:00 uur en stonden al snel binnen te sippen aan een wodka redbull in de kleine zaal beneden. Na een korte verkenningsronde trokken we richting de dansvloer om tot diep in de nacht te dansen op Drum And Bass. Het was MC Yuuki die de hele avond MC-de en de hele zaal aan het dansen kreeg.
We dronken mede dankzij Yuuki veel te veel en werden veel te dronken. Misschien dat de taxi-chauffeur nog een bericht kan posten hoe in het hotel zijn gekomen, maar wij weten het niet meer. Club Womb was TOP!
Saturday, May 1, 2010
Bezoek aan Miho Museum en Kyoto
Op onze laatste dag in Kyoto hadden we een trip gepland naar het Miho Museum om weer op tijd in Kyoto terug te keren om met lekker weer dan eindelijk meer te zien van de tempelstad.
De dag startten we in de "vreetschuur" van hotel Granvia, zoals we deze zaal met Amerikaans ontbijt inmiddels hadden bestempeld, om daarna de reis aan te gaan naar Shigaraki waar het Miho Museum is gevestigd.
Dit museum is ontworpen door de Chinees Ieoh Ming Pei die onder meer de uitbouw van het Deutsches Historisches Museum ontwierp en onder meer ook verantwoordelijk is voor het ontwerpt van de piramide van het Louvre. Pei werkte nauw samen met de opdrachtgever van het museum, Kaishu Koyama, die een grote collectie theeceremonie elementen bezat. Maar ze Pei overtuigde haar om de collectie uit te breiden en zo ontstond een overzicht van zeer veel eeuwenoude culturen.
Om het museum te bereiken moesten we 3 stations met een lokale trein om over te stappen op de bus die ons in 50 minuten bij het Miho Museum zou brengen. Helaas was de bus net weg en moesten we bijna een uur wachten in Ishiyama. Om de tijd te doden gingen we op zoek naar koffie en belandden in een klein koffiehuis waar een oude Japanner op Country and Western muziek en een indrukwekkende CD-collectie koffie maakte voor zijn klanten.
Na een rondje door Ishiyama pakte we bus 150 en maakten een reis langs heel veel bamboebossen en slingerden door de bergen om bij het goed verstopte museum aan te komen wat om meerdere redenen echt uniek is.
Allereerst is er natuurlijk de privé collectie die werd opgebouwd door Mihoko Koyama's nog voordat het museum werd geopend. Dat laatste wordt duidelijk omdat een groot deel van het museum om de collectie is heen gebouwd waardoor er een prachtige balans is tussen gebouw, ruimte, licht en de collectie.
Dan is er de plek van het museum. Deze is verscholen tussen de heuvels van Shiga Prefecture ligt en je dus echt je best moet doen om te bezoeken. Geen Shinkansen in de buurt die je er comfortabel heenbrengt, maar een lange busrit met de lokale busdienst.
Last but not least is er het gebouw dat niet alleen om de collectie is heen gebouwd, maar het is ook perfect ingepast in de omgeving. De receptie van het museum is gescheiden van het hoofdgebouw door een lange kromme tunnel die dwars door een berg is gegraven. Als bezoeker heb je de keuze om met een grote golfkar door de tunnel te worden gebracht, maar wij kozen voor een korte wandeling door de tunnel van 10 minuten.
Het museum zelf is opgebouwd uit veel beton, maar vooral ook heel veel glas en staal waardoor je op veel punten een prachtig uitzicht hebt over de bosrijke omgeving en ook in de verte de "THE JOY OF ANGELS" en de "MEISHUSAMA HALL" ziet liggen. Deze 2 bouwwerken horen net als het museum bij de geloofsovertuiging van Shumei. Zie voor meer informatie http://www.shumei.org.
Na een lichte lunch in het museumrestaurant waar we werden bediend als in een goed restaurant, stapten we weer op de bus om af te dalen richting Ishiyama om daar de trein terug te pakken naar Kyoto.
In Kyoto hadden we het plan om de stad een goed te bekijken, maar alsof de duvel er mee speelde; het regende weer! We hadden onze reis al een aantal keer aangepast aan het weer, maar de vrijdag in Kyoto was onze laatste kans om de tempelstad te bekijken. Nadat we in een plaatselijke wasserette wat t-shirts, sokken en onderbroeken hadden gewassen gingen we met lichte tegenzin toch op pad.
Met een nieuw gekochte paraplu bekeken we in een laag tempo een aantal tempels en gingen en zochten we de overdekte winkelstraten van Kyoto weer op op zoek naar wat te eten. Omdat we geen zin hadden in een erg toeristisch restaurant moesten we iets meer moeite doen aangezien bij de de tenten waar wij wilde eten geen Engelse menu's buiten hingen. We vonden uiteindelijk een knus yakitori restaurant waar we aan de bar in vele gangen heerlijke kip en groente gerechtjes bestelde.
We sloten de avond af met een wandeling naar het hotel waar we de koffers pakten voor de reis naar Tokyo de volgende dag.
De dag startten we in de "vreetschuur" van hotel Granvia, zoals we deze zaal met Amerikaans ontbijt inmiddels hadden bestempeld, om daarna de reis aan te gaan naar Shigaraki waar het Miho Museum is gevestigd.
Dit museum is ontworpen door de Chinees Ieoh Ming Pei die onder meer de uitbouw van het Deutsches Historisches Museum ontwierp en onder meer ook verantwoordelijk is voor het ontwerpt van de piramide van het Louvre. Pei werkte nauw samen met de opdrachtgever van het museum, Kaishu Koyama, die een grote collectie theeceremonie elementen bezat. Maar ze Pei overtuigde haar om de collectie uit te breiden en zo ontstond een overzicht van zeer veel eeuwenoude culturen.
Om het museum te bereiken moesten we 3 stations met een lokale trein om over te stappen op de bus die ons in 50 minuten bij het Miho Museum zou brengen. Helaas was de bus net weg en moesten we bijna een uur wachten in Ishiyama. Om de tijd te doden gingen we op zoek naar koffie en belandden in een klein koffiehuis waar een oude Japanner op Country and Western muziek en een indrukwekkende CD-collectie koffie maakte voor zijn klanten.
Na een rondje door Ishiyama pakte we bus 150 en maakten een reis langs heel veel bamboebossen en slingerden door de bergen om bij het goed verstopte museum aan te komen wat om meerdere redenen echt uniek is.
Allereerst is er natuurlijk de privé collectie die werd opgebouwd door Mihoko Koyama's nog voordat het museum werd geopend. Dat laatste wordt duidelijk omdat een groot deel van het museum om de collectie is heen gebouwd waardoor er een prachtige balans is tussen gebouw, ruimte, licht en de collectie.
Dan is er de plek van het museum. Deze is verscholen tussen de heuvels van Shiga Prefecture ligt en je dus echt je best moet doen om te bezoeken. Geen Shinkansen in de buurt die je er comfortabel heenbrengt, maar een lange busrit met de lokale busdienst.
Last but not least is er het gebouw dat niet alleen om de collectie is heen gebouwd, maar het is ook perfect ingepast in de omgeving. De receptie van het museum is gescheiden van het hoofdgebouw door een lange kromme tunnel die dwars door een berg is gegraven. Als bezoeker heb je de keuze om met een grote golfkar door de tunnel te worden gebracht, maar wij kozen voor een korte wandeling door de tunnel van 10 minuten.
Het museum zelf is opgebouwd uit veel beton, maar vooral ook heel veel glas en staal waardoor je op veel punten een prachtig uitzicht hebt over de bosrijke omgeving en ook in de verte de "THE JOY OF ANGELS" en de "MEISHUSAMA HALL" ziet liggen. Deze 2 bouwwerken horen net als het museum bij de geloofsovertuiging van Shumei. Zie voor meer informatie http://www.shumei.org.
Na een lichte lunch in het museumrestaurant waar we werden bediend als in een goed restaurant, stapten we weer op de bus om af te dalen richting Ishiyama om daar de trein terug te pakken naar Kyoto.
In Kyoto hadden we het plan om de stad een goed te bekijken, maar alsof de duvel er mee speelde; het regende weer! We hadden onze reis al een aantal keer aangepast aan het weer, maar de vrijdag in Kyoto was onze laatste kans om de tempelstad te bekijken. Nadat we in een plaatselijke wasserette wat t-shirts, sokken en onderbroeken hadden gewassen gingen we met lichte tegenzin toch op pad.
Met een nieuw gekochte paraplu bekeken we in een laag tempo een aantal tempels en gingen en zochten we de overdekte winkelstraten van Kyoto weer op op zoek naar wat te eten. Omdat we geen zin hadden in een erg toeristisch restaurant moesten we iets meer moeite doen aangezien bij de de tenten waar wij wilde eten geen Engelse menu's buiten hingen. We vonden uiteindelijk een knus yakitori restaurant waar we aan de bar in vele gangen heerlijke kip en groente gerechtjes bestelde.
We sloten de avond af met een wandeling naar het hotel waar we de koffers pakten voor de reis naar Tokyo de volgende dag.
Subscribe to:
Posts (Atom)
