Net als op maandag keken we uit naar het ontbijt in Hotel Granvia waar we deze dag kozen voor het standaard westerse buffet waar ook Japanse gerechten waren te kiezen. In tegenstelling tot de dag ervoor, waar we chique met een gezelschap zaten te ontbijten op traditioneel Japanse wijze, waren we nu terecht gekomen in een rumoerige vreetschuur. Natuurlijk chargeer ik, maar het contrast was heel erg groot.
We hadden de keuze uit heel veel dingen en voor de meeste gasten was dat een uitnodiging om ook heel veel te nemen. Pancakes met mapje siroop, spek, worstjes, croissants, broodjes, cornflakes in 8 maten, etc, etc…. We beleefde opnieuw een cultuurshock, maar dan andersom. Het beleefde terughoudende dat we inmiddels kennen van de Japanners was ver te zoeken in dit bonte gezelschap van Amerikaanse verwende dozen en asociale Chinezen die schreeuwden alsof ze op de vismarkt stonden.
We sloten het ontbijt af met koffie en vertrokken snel weer naar kamer 765 om ons voor te bereiden op onze dagtripje naar Osaka.
Op het perron 7 aangekomen om de Shinkansen te nemen wachtte ons een diepe diepe teleurstelling. De trein had wel 3 minuten (!!) vertraging. "We want a refund!", riepen we direct. ;-) Toen de trein na "enorm lang wachten" kwam, zochten we de gereserveerde plekken op voor een reisje van maar liefst 30 minuten met de Thunderbird!
Inmiddels zijn we redelijk ervaren steden-trippers dus we hielden ons aan het programma:
01. Plaatselijk Toeristenbureau opzoeken om informatie te vragen en een stadsplattegrond
02. Geld pinnen om de dag door te komen
03. Planning maken voor de dag en uitzoeken met welke metrolijnen we van onze JR Railpass gebruik kunnen maken.
Zo gezegd zo gedaan. Binnen 15 minuten waren we opweg naar de toeristische highlight van Osaka; het Osaka-jo castle dat de inwoners van Osaka honderden jaren heeft beschermd voor overnames van vijandige buren. Op weg naar het kasteel wandelden we gemoedelijk door een groot park in de lentezon waar we hordes schoolkinderen tegen kwamen die herkenbaar waren aan hun gekleurde petjes. Elke klas met een andere kleur en vorm petje zodat het bij elkaar houden van de groep een makkie was voor de begeleiders.
We liepen langzaam richting het prachtige kasteen tussen de hoge stadsmuren door en kwamen aan op een hele grote binnenplaats waar behalve de hoofdtoren meerdere gebouwen te vinden waren en kinderen. Heel erg veel kinderen met allerlei verschillende kleuren petjes. Het was een prachtig schouwspel om deze gedisciplineerde kinderen te zien luisteren, tekenen, vragen beantwoorden en lunchen met zelf meegebrachte lunchdoosjes.
Voordat we de toren ingingen maakte we nog een korte ronde om van het uitzicht te genieten op het park en de skyline van Osaka en stuitten op een groep volwassen mannen met hele grote camera's en telelenzen op zoek naar een heel klein vogeltje.
De grote aandacht van de mannen maakte ook ons nieuwsgierig en na heel goed zoeken tussen het struikgewas vonden ook wij het kleine vogeltje met blauwe veren op zijn rus en een witte borst. We kregen sterk de neiging om te hoesten, gillen en stampen, maar deden het niet. we lieten de mannen lekker foto's maken en beklommen de hoofdtoren van het kasteel.
Het museum dat al een aantal keren compleet was verwoest door oorlogen en bombardementen, was compleet opnieuw opgebouwd en vanbinnen ingericht als museum wat ook in de Bijlmer had kunnen staan. Het geheel was ontdaan van elk schijntje historie door het te beleggen met linoleum en ongezellige verlichting. We bekeken vluchtig de historie van het gebouw en genoten helemaal bovenin van het prachtige uitzicht.
Kasteel bezocht. Check!
Na de reis naar Osaka, de wandeling door het park en de beklimming van de toren was het tijd voor, je raad het al, lunch! We vonden op weg naar de metro in het park een mooi stekkie waar veel lokale zakenmensen in de zon op een bankje van hun lunch zaten te genieten. Ook wij namen, na het kopen van een bak noedelsoep met gefrituurde garnaal, plaats in de zon en slurpten er net als de Japanners er stevig op los. Jummie!!
Onderweg naar de volgende bestemming besloten we spontaan onderweg uit te stappen omdat we op de kaart een groot park (Tenno-jo-koen) hadden gezien met meerdere bezienswaardigheden zoals een grote toren, een dierentuin en een aantal musea. Het gebied ervaarden we als enigszins afgeleefd door het groot aantal zwervers langs de kant van de weg, de afgebladderde panden, gokhuizen en eethuisjes waar je als toerist niet met groot enthousiasme naar binnen zou stappen.
Al snel kwamen we bij het park aan en bereikte direct de ingang van de dierentuin waar volwassenen voor een paar euro naar binnen konden en kinderen gratis. Dat laatste hebben we geweten: Duizenden kinderen met heel veel begeleiding waren in het park aanwezig om te leren van de dieren die er te vinden waren. Dieren zijn altijd leuk om te fotograferen dus Merlijn leefde zich uit met zijn camera, maar na verloop van tijd zagen we alleen nog maar de te kleine kooitjes en de dieren die letterlijk niet lekker in hun vel zaten. We gingen verder…..
Derde programmapunt van de dag was het bezoeken van de baai waar onder meer een Seaworld-gebeuren was te vinden, Universal Studio's en nog wat punten waarvan we dachten dat het bijzonder zou zijn, maar het was een complete deceptie. We waren terecht gekomen in een kruising van Rotterdam en Almere. Lelijk, windig en ongezellig. Zelfs een uitzicht op de 51e verdieping lieten we voor wat was en verdwenen zsm van deze vreselijke plek.
De vierde en laatste stop van de dag in Osaka was Shinsaibashi, het gebied met heel veel winkels en restaurants. Nadat we uit de metro waren gestapt en de weg hadden gevraagd met handen en voeten, kwamen we terecht in een lange overdekte inkoopstraat. Het was er veel te druk, te licht, te luid en sfeerloos en we maakten ons uit de voeten. We zochten wat kleinere parallelstraatjes op om ons doel te bereiken, het watertje Dotombori-gawa waar volgens de Lonely Planet veel leuke en goede restaurantjes zouden zitten.
Omdat de zon nog heerlijk scheen en we nog geen behoefte hadden aan eten, deden we op de Dotombori-gawa een toeristische boottocht met een begeleidster die in extreem hoog tempo in het Japans heel erg veel vertelde over de 2 kilometer waar we over voeren. Ze deed het enthousiast en het was leuk om te zien, maar we kregen er geen klap van mee.
Terug aan de kade vonden we op de brug een klaploper met een kat aan een riempje en een bontmuts op. Te zielig voor woorden natuurlijk, maar net als alle andere toeristen konden we het niet laten om er een foto van te maken. Toen iedereen op de brug zijn interesse had verloren in het dier en zijn baasje sprong de kat in het mandje voorop de fiets en ging onmiddellijk slapen.
Inmiddels ging de zon langzaam onder in Osaka en gingen we op zoek naar een restaurant. Dat lijkt makkelijk in een stad die bruist en leeft en alles tegen je roept dat je daarheen moet komen, maar juist dat maakt de keuze moeilijker. We kozen na een zoektocht van een half uur voor een piepklein restaurantje waar niemand voor de deur stond, maar wel een aantal locals naar binnen gingen.
Het was een smal tentje dat was verdeeld over meerdere verdiepingen en na een hartelijk ontvangst in het Engels werden we naast de ingang neergezet. Uuuhh… Nee dank je. Na aandringen werden we doorverwezen naar boven waar een meid werkte die geen letter Engels sprak, maar met heel veel geduld en hartelijkheid ons door het menu loodste en we weer werden verwend met meerdere gangen Yakitori en salade.
We hadden het duidelijk enorm getroffen met haar en het eten en betaalde een schijntje voor wat we daar hadden gegeten.
We besloten naar Osaka Station terug te lopen wat een wandeling bettende van minstens 3 kilometer en zagen toen echt goed wat voor bruisende energieke stad Osaka is. Overal mensen op zoek naar vertier van divers pluimage, toeterende auto's en overal winkels en restaurants die tot laat open zijn. Osaka rocks!
In een piepklein restaurantje waar 2 jonge hippe gasten de zaak runden wilde we een laatste biertje drinken, maar we werden natuurlijk niet begrepen en kregen een amuse. Whatever. We aten de amuse, dronken het biertje op, werden vreselijk afgezet en liepen met warme voeten die niet meer wilde terug naar het station.
De dag zat erop en het bed wachtte op ons in Kyoto.
De naam van het vogeltje in het park was een "polesinario" .Als het goed was riep hij dat ook.
ReplyDeleteNee toch niet. Het schijnt een Siberische blauwe roodborst te zijn. :-)
ReplyDelete