Zoals bijna elke morgen startten we de dag met een verse kop koffie op een plek waar we nog niet waren. Dit keer was het de Segrafedo-coffeeshop waar de Japanse barista heerlijke cappuccino voorschotelde.
Samen met de koffie aten we een verse warme panini en vetrokken via Shinjuku station richting Ikebukuro. Het station van Ikebukuro is samen met dat van Shinjku dagelijks goed voor 6 miljoen passagiers. Omdat wij rond 9 uur op de metro stapten was daar gelukkig niet veel van te merken.
Aangekomen in Ikebukuro was onze koffie-honger nog niet gestild dus we besloten op zoek te gaan naar een verse bak. Bij aankomst liepen we tegen een dichte deur aan van het warenhuis Tobu, maar we besloten te wachten tot klokslag 10 uur omdat de opening van een warenhuis toch altijd weer een feest is.
Nagenietend van de opening van het warenhuis met de vele buigingen vonden we al snel een restaurant waar we zonder op de kaart te hebben gekeken een kop koffie bestelde. Dat het serveren ervan lang duurde baarde ons nog geen zorgen, maar de presentatie des meer. Het piepkleine kopje koffie waarin slagroom dreef was afgemaakt met geraspte sinaasappelschil en kwam samen met een staafje kaneel gewikkeld in gouden papiertje.
De koffie smaakte prima, maar dat het kopje 8 euro per stuk moest kosten vonden we toch iets minder aangenaam.
Na de koffie verlieten we het wat gedateerde warenhuis om het centrum van Ikebukuro te verkennen aan de hand van een wandelroute op één van de kaarten van de Tourist Office. Een van onze doelen was Sunshine 60 Building dat met 239.7 meter heel lang een van de hoogste gebouwen van Tokyo was.
Onderweg troffen we een andere bezienswaardigheid in dit deel van Tokyo. De wereldberoemde en nooit geëvenaarde langste roltrap van de wereld! Daar moeten we natuurlijk een keer op. Nee ook weer af want de lift was sneller. :-)
Naast de gigantische toren zouden we ook lang in Tokyu Hands verblijven, een 9 verdieping tellend warenhuis waar voornamelijk kantoorartikelen te verkrijgen zijn. Als kers op de taart voor ons op de bovenste verdieping een winkel met kattenartikelen met een betaalde aairuimte. Als echte kattenliefhebbers betaalden we met liefde de 5 euro per persoon om te genieten van ongeveer 20 perfect onderhouden raskatten.
Na uitgebreid met de katten te hebben gespeeld was het tijd voor lunch welke we genoten in het Sunshine 60 Building. Het restaurant waar we aanschoven was het makkelijk kiezen aangezien van elk menu een plastic versie voor de deur stond uitgestald. Tussen de mannen in pakken genoten we van een yakitori menu met miso soep, groente en ei voor een bedrag minder dan het kopje koffie ervoor.
Na de lunch maakten we een korte ronde langs verschillende winkels in de hoge toren, maar de buitenlucht lonkte aangezien het een prachtige dag was. We vervolgden de route door het centrum langs de "Owl Spot" op weg naar een van de vele shrines in Tokyo. Rond het moderne centrum met voornamelijk hoogbouw is een groot gebied te vinden met laagbouw. Tussen deze laagbouw niet alleen meerdere tempels, maar ook een begraafplaats.
Na een lange wandeling in de zon waren we behoorlijk rozig en snakten naar een tussenstop. We doken het eerste de beste coffeeshopje in om van koffie en taart te genieten.
Van Ikebukuro hadden we genoeg gezien en we trokken richting Shibuya om te winkelen aangezien Eralda nog een aantal winkels op het oog had. Een van de winkels was CA4LA, een hoedenwinkel met vele vestigingen in Japan maar bijvoorbeeld ook één in Londen. We kwamen in een prachtige zaak van 2 verdiepingen met een breed assortiment hoofddeksels. Hoeden, petten, mutsen, baretten. Je kunt het zo gek niet bedenken voor op je hoofd en ze hadden het.
Het duurde dan ook niet lang voordat Eralda een baret had gekocht en Merlijn naar buiten liep met een klassieke bowler hat. Missie geslaagd.
Fotocredits: ca4la.com
Na nog een rondje shibuya op zoek naar kleding en souvenirs gingen we op zoek naar een geschikte locatie voor het diner. Nu is Shibuya een populair gebied voor jongeren en touristen dus er was genoeg keuze, maar wilde we niet in de eerste de beste keten terecht komen. Dus we trokken wat achterstraatjes en kwamen in een steeg terecht met minuscule restaurantjes. Zo klein als het steegje was, zo klein waren ook de restaurantjes. In sommige restaurantjes was misschien plaats voor 4 personen en kwam het totale aantal vierkante meters niet uit boven de 10.
Dat was ons net iets te klein en na wat zoeken kwamen we terecht in een restaurant waarvan we nog niet wisten wat we er konden eten. Wel werd duidelijk dat we onze schoenen moesten achterlaten in een kluis en werden we op sokken begeleid naar onze tafel waar een we een gaspit vonden in het midden van de tafel.
Allereerst werden we geholpen door een verlegen jongen die ons met handen en voeten niet kon uitleggen wat we er konden eten. Gelukkig was er onder het personeel een aardige bijdehante tante die met iPhone gewapend ons beslist wilde helpen. De combinatie van het vertaalprogramma op haar telefoon en onze handen en voeten maakten ons duidelijk dat het om Nabe ging. Een manier van koken waarbij aan tafel in bouillon groente, vlees en vis werden gekookt.
Meer over Nabe op: http://en.wikipedia.org/wiki/Yosenabe
Na te hebben besteld was de bijbehorende sake snel besteld, die we gelukkig vooraf mochten proeven. Wat we er als dessert konden nemen kwamen we niet uit, dus nadat we met zijn allen op de foto waren geweest, was dit een mooie afsluiter van een lange dag.
Kijk voor meer foto's hier.
No comments:
Post a Comment