Het eerste doel van de dag was Nihonbashi, een relatief klein gebied net ten noorden-oosten van Tokyo Station. Van oudsher is Nihonbashi een belangrijke plek voor de textielindustrie van Japan wat zicht vandaag de dag uit in heel veel kledingwinkels. Niet direct winkels waar je naar binnen wil om te shoppen, maar meer van het niveau "goh, dus hier maken ze die bulkpartijen lelijke pakken en foute bloezen". Verder is Nihonbashi voor de Japanse ecomie belangrijk omdat de Bank of Japan er is gevestigd samen met de Tokyo Stock Exchange.
Met een kaart van Nihonbashi in de hand waarop een wandelroute was aangegeven langs alle belangrijke plekken in het gebied kwamen we langs Shrine nummer 34.860 en talloze winkels met textiel in alle soorten en maten. Een van de laatste "spots" op de kaart van enige importantie was de Tokyo Stock Exchange waar we hartelijk werden verwelkomt. Als bezoeker mag je daar bijna overal lopen en er zijn ook gratis rondleiding voor een ieder die dat wil. Die sloegen we af aangezien we er geen 40 minuten wilden blijven.
Na Nihonbashi te hebben bekeken wilden we wat geheel anders. En dat zouden we vinden in Shibamata, een gebied buiten het drukke centrum van Tokyo waar een geheel andere sfeer zou hangen. De sfeer van het "oude Japan". Na een reis waarbij we meerdere keren moesten overstappen op diverse metrolijnen van diverse aanbieders, kwamen we met een boemeltje aan op het eindpunt Shibamata Station.
Het was echt een andere wereld als we uitkwamen. Geen wolkenkrabbers vol gehangen met neon borden en levende reclamezuilen, maar alleen maar laagbouw. Bij het uitkomen van het station loop je direct de hoofdstraat in van Shibamata. Deze enige winkelstraat in het dorp komt uit bij de Shibamata Taishakuten, een prachtige grote 300 jaar oude tempel. Na een korte wandeling door het dorp waarbij we wat Japanse nootjes kochten gingen we weer richting het boemeltje aangezien de zon snel zakte en voor ons diner richting Ueno wilden.
Voor ons bezoek aan Ueno hadden we geen groots wandelplan, maar één duidelijke missie: eten! We hadden erg trek in sushi en vonden al snel een "conveyor belt sushi restaurant" vlakbij het station en bedienden ons van de sushi die voorbij kwam. De Kaiten-zushi is een ongecompliceerde manier van eten waarbij je sushi van een lopende band pakt en je per bordje betaald. In dit geval ging dat van ¥ 127 voor de eenvoudige nigiri tot ongeveer ¥ 680 voor een "O-toro". Of ook wel de fatty tuna genoemd, het lekkerste deel van de tonijn.
Toen de stapel bordjes boven de bar uitkwam en we verzadigd waren maakten we nog een ronde door het gezellige Ueno waarbij we belandden in een typisch Japanse gokhal waar we Pachinko speelde. Na in 2 automaten een briefje van ¥ 1000 te hebben gestopt ging het los. Het doel het het spel werd ons niet helemaal duidelijk, maar op een het lijkt het meest op een verticaal staande flipperkast waar je heel veel kleine zilveren balletjes doorheen moet schieten. Merlijn kreeg van een van de mederwerkers wat hulp wat resulteerde in een Jackpot-situatie waarbij het apparaat balletjes bleef spugen. Binnen de kortste keren was zijn bak helemaal vol, maar waarom was niet duidelijk.
De bak van Eralda werd alleen maar leger en om de een of andere reden wilde de medewerker haar niet helpen. Dat zei hij niet expliciet, maar negeerde haar volledig!
Ondanks dat we niet begrepen waar het nou precies om draaide bleven we spelen tot alle ballen op waren. Het spel is namelijk enorm hypnotiserend door de snelle balletjes die voor je ogen voorbij schieten en de ongelofelijke bak herrie die uit de apparaten komt. Toch besloten we het bij ¥ 2000 verlies te laten.
De avond in Ueno slote we af met een kleine zoektocht naar een goede sake-bar. De bar vonden we wel, maar de sake was echt niet te zuipen en had het meeste weg van een hele goedkope tequila silver.
Meer foto's van deze dag vind je hier.
No comments:
Post a Comment